Με θέμα την Δικαιοσύνη και τις επενδύσεις

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Χρειάστηκε κάποια – πολλά – χρόνια για να ριζώσει η συνειδητοποίηση ότι ανάκαμψη της οικονομίας δεν γίνεται, δεν νοείται χωρίς επενδύσεις. Ακόμη περισσότερη προσπάθεια και εκδίωξη των στερεοτύπων από την δημόσια συζήτηση απαιτήθηκε προκειμένου να γίνει αντιληπτό ότι οι επενδύσεις ούτε διατάσσονται, ούτε με εκκλήσεις προκύπτουν, και μάλιστα όταν έχουν περάσει κάπου δέκα χρόνια (γιατί τόσο διαρκεί, σιγά-σιγά, η βύθιση της κρίσης) σταθερής από-επένδυσης στην Ελληνική οικονομία. Πες-πες, μπήκε στην δημόσια συζήτηση (και, ελπίζεται, στα μυαλά του κόσμου…) η τάξη μεγέθους των 100 δις μέσα στα επόμενα – λίγα – χρόνια, που θα χρειαστεί να φτάσουν οι νέες επενδύσεις, πρόσθετες και αντικατάστατες, προκειμένου απλώς να βρεθεί ξανά η οικονομία σε κάποια ισορροπία όπως πριν το 2007-8.

Παράλληλα, όμως, γίνεται κατανοητό ότι προκειμένου να υπάρξει επενδυτική δραστηριότητα, προαπαιτούμενο είναι να εμπεδωθούν «φιλοεπενδυτικές συνθήκες». Όμως κι αυτό, έτσι ειπωμένο, αποτελεί υπεκφυγή, καθώς στην πραγματικότητα είναι εγκατεστημένο/εμπεδωμένο ένα κλίμα de facto απώθησης της επενδυτικής πρωτοβουλίας.

Ήταν, λοιπον, ενδιαφέρον που ο αεικίνητος αλλά και ιδιαίτερα κοντινός στον χώρο της πράξης Βαγγέλης Βενιζέλος συγκέντρωσε στα πλαίσια του e-kyklos τους κορυφαίους συντελεστές και της νομικής/δικαστικής οπτικής γωνίας – τι πιο ουσιαστικό από τον Βασίλη Σκουρή, πρώην Πρόεδρο του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, ή τον Κώστα Μανουδάκο, επίτιμο Πρόεδρο του ΣτΕ; – αλλά και της επιχειρηματικής κοινότητας – Θόδωρο Φέσσα/ΣΕΒ, Γιάννης Ρίτσος/ΣΕΤΕ, Γιάννης Χατηθεοδοσίου/ΕΕΑ – για μια συζήτηση περί επενδύσεων. Που δεν γίνεται χωρίς να ξεπεραστούν τα αξεδιάλυτα νομικά εμπόδια που αφέθηκαν να χτιστούν και να λειτουργούν με τις δεκαετίες.

Περισσότερο κι από την περιγραφή των προβλημάτων, που έγινε με ιδιαίτερη διεξοδικότητα και πειστικότητα, θάπρεπε να κρατήσουν την προσοχή οι επισημάνσεις της «επόμενης στρώσης αδιεξόδων». Παράδειγμα: γίνεται κάθε τόσο λόγος για επάνοδο στην πρακτική της συνταγματικής κατοχύρωσης του καθεστώτος των νέων επενδύσεων/τύπου ν.δ. 2687/53 – όμως πόσο έχει εξετασθεί σοβαρά η συμβατότητα κάθε τέτοιου πλαισίου με το Κοινοτικό/Ενωσιακό Δίκαιο; μήπως χτίσουμε νέο αδιέξοδο αν πάμε σ’ αυτήν την κατεύθυνση; Ύστερα, γίνεται συχνά λόγος για τις καθυστερήσεις στον δικαστικό έλεγχο των επενδύσεων: πόσο όμως έχει προσεχθεί η πολυ-διάσπαση του αδειοδοτικού μηχανισμού; πόσο έχει προσεχθεί το ότι κάθε άλλη φάση/άλλη πλευρά αδείας σημαίνει άλλο (ενδεχόμενο) κύκλο προσφυγών; Ένα ακόμη: όταν ο νομοθέτης «αφήνει» στην νομολογία τον προσδιορισμό τού τι θα ισχύσει, δεν είναι μόνον η ανασφάλεια ως προς το τελικό εξαγόμενο, είναι και η απώλεια της «εκ των άνω», γενικής θέασης των πραγμάτων που χάνεται. Και ο σοφότερος δικαστής, κρίνει επ ‘αφορμή και με βάση την συγκεκριμένη υπόθεση. Ή, παραπέρα: πόσοι στάθηκαν, οσάκις νομοθετούσαν, στην διεξοδικότητα των δικονομικών δυνατοτήτων προσβολής αποφάσεων που παρέχονται – άνευ τέλους;

Μια συζήτηση που θάπρεπε να συνεχιστεί και να «ανοίξει».

kontranews