του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Δεν υπάρχει πιο αποσταθεροποιητική λειτουργία, από το να κλονίζεται – και μάλιστα αιφνίδια – ένας πόλος σταθερότητας σε οποιοδήποτε σύστημα. Αν μάλιστα το εν λόγω σύστημα δεν περνάει τα καλύτερά του, ο δε πόλος που κλονίζεται είναι σημαντικός, τότε το πράγμα γρήγορα ξεφεύγει . Δείτε: όταν πριν λίγες μόνον εβδομάδες η Γερμανία πορευόταν προς τις κάλπες της, η Άνγκελα Μέρκελ είχε φθάσει να θεωρείται ακλόνητη στο βάθρο της στην επιδίωξη της ιστορικής τέταρτης θητείας της. η Γερμανική Χριστιανοδημοκρατία εθεωρείτο κυρίαρχη και καθοριστική για το μέλλον της «Ευρώπης». ο Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε λειτουργούσε ως σκοτεινός Τεύτονας Ιππότης, που θα καθόριζε το μέλλον του Eurogroup (και… της Ελλάδας).
Τώρα; Τώρα μετά από εκλογές που έφεραν μεν την Χριστιανοδημοκρατία στους νικητές μεν (αλλά πόσο χαμένη…) , τον Σώϋμπλε σε τιμητική αποστρατεία (Πρόεδρος μιας Bundestag που δεν είναι καν βέβαιο αν θα κληθεί να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε μια λειτουργική Κυβέρνηση χωρίς να αχθεί σε νέες κάλπες) να προσπαθεί να «εανέλθει» τρικλοποδιάζοντας την Μέρκελ, την δε Άνγκελα Μέρκελ σε κουρασμένη ανακοίνωση αποτυχίας να συγκροτήσει την περιβόητη Κυβέρνηση Συνασπισμού «Τζαμάϊκα» με Χριστιανοδημοκράτες/ Φιλελεύθερους/Πρασίνους (με πείσμα άρνησης κάθε ενδεχόμενο να είναι η ίδια επικεφαλής άλλης Κυβέρνησης Συνασπισμού/μειοψηφίας), όλοι οι συντελεστές του πολιτικού παιχνιδιού της Γερμανίας καταλήγουν να λειτουγούν αποσταθεροποιητκά.
Η παραίνεση του Γερμανού Προέδρου Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαγιερ (Σοσιαλδημοκράτη) να συνεχισθούν οι προσπάθειες σχηματισμού Κυβέρνησης Συνασπισμού είναι αυτό και μόνο: παραίνεση. Η αντίστοιχη εναντίωση Σώϋμπλε στην προτίμηση Μέρκελ για νέες εκλογές είναι σαφώς πιο αποσταθεροποιητική. Η περιορισμένη ελκυστικότητα της ιδέας μιας νέας προσφυγής στις κάλπες (που θα.. ελληνοποιούσε πλήρως την Γερμανία!) προέρχεται από το ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο πιθανότατα θα αδυνάτιζε κι άλλο το CDU, μάλλον ακόμη περισσότερο το αδελφό Βαυαρικό CSU (που έχει και τραβήγματα ηγεσίας/Ζέεχοφερ, αλλά και τοπικές εκλογές μέσα στο 2018), ενδεχομένως και το SPD (που κι αυτού η ηγεσία/Σουλτς είναι κλονισμένη), ενώ πιθανότατα θα ενίσχυε κι άλλο την υπερσυντηρητική AfD αλλά και τους Πράσινους. Τώρα, το ότι η Άνγκελα Μέρκελ τοποθετείται υπερ νέων/επαναληπτικών εκλογών είναι δείγμα ισχύος; ή αδυναμίας;
Τυχόν μετάβαση σε συνέχιση της Κυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού CDU-CSU/SPD, θα συνδυαζόταν με απαίτηση να μην είναι Καγκελάριος η (πανίσχυρη, κλπ. θυμάστε;) Άνγκελα Μέρκελ. Ποιος/ποια θα διαδεχόταν; Πιθανότερος ο Thomas De Maizière, υπουργός Εσωτερικών σήμερα («για χάρη του» ουσιαστικά καταργήθηκε η συνθήκη Σενγκεν για όσους φθάνουν στην Γερμανία από Ελλάδα: για να διακηρύσσει ότι φυλάσσεται δρακόντια η Γερμανία), όχι απίθανη η Ursula von Der Leyen, υπουργός Αμύνης. Ο πρώτος θα ήταν σεβαστικότερος στην «κληρονομία» της Μέρκελ, η δεύτερη πιο κατεδαφιστική. Ή μήπως μας προέκυπτε ως Deus ex machina ο αδυσώπητος φίλος της Ελλάδας Βόλφι;
Αλλά και στους SPD, η στάση του Μάρτιν Σουλτς που αρνείται κάθε συνεργασία θα ήταν καταδικαστική γι αυτόν: εδώ η διαδοχή θα ήταν πιο ευθύγραμμη, καθώς ο Ζiγκμαρ Γκάμπριελ – που ήδη ήταν στην ηγεσία αλλά παραμέρισε προκειμένου να προσέλθει ο Σουλτς – είναι προφανής επιλογή.
Ούτως ή άλλως, ο κεντρικός αρμός σταθερότητας στην «Ευρώπη» κατέληξε να λειτουργεί αποσταθεροποιητικά. Δύσκολη εκμάθηση!
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου