Οι Διόσκουροι

Το Ποντίκι

του Στάθη

 Η κατάσταση στον Τύπο δεν είναι καθόλου καλή – αυτό είναι ένας κοινός τόπος στον οποίον συναντώμεθα όλοι, αλλά με διαφορετικές προθέσεις, διαφορετικά λάβαρα και διαφορετικές αρματωσιές.

  Ο Τύπος είναι ο καθρέφτης του τόπου, που με τη σειρά του όμως διαμορφώνει κι αυτός κατά το μέτρο του το τοπίο. Σήμερα αυτό το τοπίο είναι το χειρότερο από τη μεταπολίτευση. Για τις ως προς τούτο ευθύνες των δημοσιογράφων έχουμε γράψει επανειλημμένως – συνοπτικώς επαναλαμβάνουμε :  η πλειονότης συμμετείχε επωφελώς στο παλαβό πανηγύρι της ψευδούς ευμάριας, παραπλανώντας τους πολίτες, ενώ στη συνέχεια, στον καιρό της κρίσης, αυτή η πλειονότης υποστήριξε την απανθρωπιά (και το ατελέσφορο) των μνημονίων, τρομοκράτησε και συκοφάντησε τους πολίτες (ως υπεύθυνους της καταστροφής ή συμμέτοχους σ’ αυτήν ) και γενικώς έδρασε ως μια πέμπτη φάλαγγα αργυρώνητων (αλλά πάντα «καθώς πρέπει») κατσαπλιάδων.

  Η πλειονότης των εκδοτών έκαμε τις εφημερίδες σούπερ μάρκετ (κι εν τέλει mini market) προσφορών, συνέδεσε εφημερίδες και κανάλια με εταιρίες και κόμματα, δημιουργώντας μαζί με τις τράπεζες το φαινόμενο της διαπλοκής – μια Λάμια που ρουφάει την όποια ικμάδα της χώρας.

  Σε αυτό το τοπίο οι όλο και λιγότεροι αναγνώστες παρακολούθησαν τις εξελίξεις μάλλον παθητικά, χωρίς να δείχνουν τη δύναμή τους στους δημοσιογράφους, τους εκδότες (και τους καθ’ ομοίωσιν πολιτικούς). Έτσι, στις μέρες μας

  η καλογραμμένη εφημερίδα, η ευπρεπής τηλεόραση και το ζωντανό ραδιόφωνο αποτελούν είδη προς εξαφάνισιν και βεβαίως ουδόλως προστατευόμενα. Τα καλά ελληνικά, οι ουσιώδεις έρευνες, τα εν’ επιγνώσει άρθρα, η ωφέλιμη ψυχαγωγία έχουν υποκατασταθεί από την αμάθεια, την κιτρινίλα, την προπαγάνδα και τον πολιτισμό των σκύλων (των ανθρωπόμορφων, τα σκυλάκια είναι αθώα). Με όλα αυτά, όλοι οι παράγοντες αυτού του τοπίου, έβαφαν και βάφουν τα χέρια τους με αίμα. Στο τοπίο αυτό τα γιοφύρια και τα κάστρα τα βαστάνε οι Εχθροί του Λαού.

***

  Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον είχε υποσχεθεί προεκλογικώς ότι θα πολεμήσει αυτήν την παθογένεια, αλλά ότι προσέτι θα υποστήριζε κάθε αναγεννητική προσπάθεια. Μετεκλογικώς έπραξε τα αντίθετα με τον πιο χυδαίο και αμοραλιστικό τρόπο. Προσπάθησε και εν πολλοίς το κατάφερε, να αντικαταστήσει τους δεινόσαυρους της διαπλοκής με τέρατα της διαπλοκής.

  Μάλιστα, όλη αυτή την προσπάθεια, οι Διόσκουροι, Τσίπρας και Παππάς την άρχισαν από την προεκλογική ήδη περίοδο όταν, εν όψει εξουσίας, επιδόθηκαν σε ραντεβού και συναντήσεις με πλήθος δημοσιογράφων και εκδοτών – ορισμένοι τους βγήκαν «γάτοι», αλλά οι περισσότεροι απ’ τους υπόλοιπους έφαγαν τους Διόσκουρους για πρωινό.

  Σ’ αυτήν τη δυστοπία της παλιάς διαπλοκής που μεταμορφιζόταν σε νέα, οι Τσίπρας και Παππάς έριξαν στην αρένα κουτσά άλογα, αντιμετώπισαν τους νόμους σαν εξυπνάκηδες, άρπαξαν λάφυρο ό,τι μπόρεσαν (όπως την ΕΡΤ) και παρέταξαν στη δημοσιογραφική και εκδοτική πιάτσα κάτι φεδεράτους (συμμάχους εκ βαρβάρων) να τους κλαίν’ κι οι ρέγγες.

  Σήμερα το αγαθό της πληροφόρησης χειραγωγείται από την πόλωση ανάμεσα στον Τύπο που ελέγχει ο ΣΥΡΙΖΑ και στον Τύπο που τον αντιμάχεται. Και οι δύο εκδοχές (που αποτελούν και την πλειονότητα των μέσων) έχουν κοινό παρανομαστή τη δημιουργία μιας οργουελικής κατάστασης, ενός καφκικού τοπίου, με αποτέλεσμα την αποκολοκύνθωση των ανυποψίαστων και την αποστροφή των υποψιασμένων. Σήμερα

  περισσότερο παρά ποτέ οι πολίτες (ανυποψίαστοι και υποψιασμένοι) ταυτίζουν τους δημοσιογράφους με τους εκδότες. Και τις εφημερίδες με τα κόμματα. Και τα κόμματα με τις Εταιρείες. Η πρώτη φορά αριστερά έγινε μία απ’ τα ίδια με την  παλιά δεξιά. Και, δυστυχώς

  ακόμα χειρότερη. Στη διαμόρφωση αυτού του εφιαλτικού (για τον τόπο) τοπίου ιδιαίτερη έφεσηεπέδειξαν οι Διόσκουροι, Τσίπρας – Παππάς. Με μία, ως φαίνεται, εγγενή δυσανεξία για τον Τύπο που δεν λέει ό,τι του λένε, με μια θρασυδειλία απέναντι στους εκδότες και με μία μοχθηρία για όσους δημοσιογράφους δεν μπορούν να προσεταιρισθούν, έχουν φέρει τον κλάδο στα σημερινά του χάλια. Με μεθοδικότητα επέτρεψαν, συνέβαλαν και επέβαλλαν την εργασιακή ασυδοσία που κατατρύχει όλους τους δημοσιογράφους (ακόμα και τα τσιράκια τους) και πάντως όσους εργάτες του Τύπου πηγαίνουν με τον Σταυρό στο χέρι.

  Με την πλειονότητα των εκδοτών να αντιμετωπίζει πλέον τους εργαζόμενους ως είλωτες και τις ειδήσεις ως πυρομαχικά για τα κανόνια που μακελεύουν τον κοσμάκη, αυτή η κυβέρνηση κατάφερε (και σε αυτό) να ολοκληρώσει τη διαδικασία της καθόδου προς τον κάτω κόσμο (που προβλέπουν τα μνημόνια και η υποδούλωση).

  ***

  Στο ζήτημα αυτό ο Τσίπρας, που έχει χωρίσει τους δημοσιογράφους σε «δικούς του και όχι» (τόσο του κόβει) έχει, μαζί με τον Παππά (ίσως και με το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας) ιδιαίτερη συμμετοχή στη δολιότητα, που θέλει τη δημοσιογραφία από θεραπαινίδα της Δημοκρατίας, πέμπτη φάλαγγα κατά του λαού. Επιπροσθέτως

  είναι μάλλον πιθανόν οι μνησίκακοι αυτοί Διόσκουροι να νοιώθουν και ένα είδος χαιρεκακίας, όταν βλέπουν τους δημοσιογράφους να εργάζονται «ευέλικτοι», δηλαδή χαμηλόμισθοι, απλήρωτοι, ανασφάλιστοι, ανασφαλείς, έμφοβοι και εξαρτημένοι ενώ ταυτοχρόνως πολλοί απ’ όσους δεν πάνε «προσκυνητές στα Σούσα» εξοστρακίζονται. Αυτό το τελευταίο είναι ιδιαιτέρως αποτελεσματικό για τις τυραννίδες (υπάρχουσες και εκκολαπτόμενες) στον βαθμό που οι πολίτες αδιαφορούν και οι αναγνώστες αναχωρούν.

  Τέλος, όσα διαπράττει τώρα η γιαλατζί Αριστερά (και) στον χώρο του Τύπου, θα τα βρει μπροστά της χρήσιμα η Δεξιά (και οι ακροδεξιοί θύλακες στο εσωτερικό της).

***

  Εκείνο που φαίνεται ότι διαφεύγει απ’ αυτούς τους ευφυείς τύπους, τους προσωρινούς Μαξιμιλιάνους του Μαξίμου, είναι ότι η παθολογία που δημιουργούν, δεν θα τους φάει τελευταίους…