του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Ήταν στα πλαίσια του Thessaloniki Summit 2017 - το οποίο, εντέλει, άφησε πίσω ισχυρότερο ίχνος απ’ ό,τι αναμενόταν - που ο Βαγγέλης Βενιζέλος, σε μια ιδιότυπη συζήτηση με τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη, δικαίωσε τον χαρακτηρισμό «πολυεργαλείο» που είχε δώσει γι αυτόν πριν πολλά χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είχε, στην διοργάνωση αυτή, αποφύγει ο Β.Β. το σύνηθες αλλά κουραστικό μοτίβο να αυτεπιβραβεύεται για το PSI και το PSI+ του 2012, και στάθηκε περισσότερο στο πώς «το πρόβλημα δεν είναι[πλέον] το χρέος στο βαθμό που θα έχουμε επιτόκια υποκατάστασης του χρέους από τις αγορές, τα οποία δεν θα υπονομεύσουν την βιωσιμότητα» με την διευκρίνηση ότι «το μεγάλο στοίχημα είναι αν η αγορά θα σου δίνει μετά το 2018 τα κεφάλαια που ζητάς κι αν θα στα δίνει με στοιχειωδώς ανεκτό επιτόκιο».
Είχε επίσης σταθεί με ενδιαφέρουσα ευθυκρισία στο πώς «το μεγάλο πρόβλημα [όσον αφορά την πραγματική οικονομία] είναι ότι η κοινωνία ανθίσταται, ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας δεν μετέχει στην προσπάθεια, είτε παρακολουθεί παθητικά, είτε έχει μια εντελώς αρνητική προδιάθεση: δεν δηλώνει ευρωπαϊκό, εκσυγχρονιστικό, έτοιμο να συμπράξει σε μια μεγάλη εθνική προσπάθεια...». Αν όμως εδώ το ύφος κινδύνεψε να γίνει ελαφρώς γυμνασιαρχικό/παραινετικό με την λογική του ύστερου Εκσυγχρονισμού (δείτε ακομη: «η κοινή γνώμη δεν συμπαθεί όσους λένε «προσοχή! υπάρχει κίνδυνος», θέλει ένα πιο αισιόδοξο αφήγημα να αγοράζει. Οπως αγοράζει επί χρόνια ψευδαισθήσεις, λαϊκισμούς, δημαγωγίες»), στο σημείο όπου ο Β.Β. καταπιάστηκε με την κατάσταση των τραπεζών, τα «κόκκινα δάνεια» και την μοίρα των καταθέσεων, το πράγμα έγινε ενδιαφέρον.
Εξήγησε ο Βαγγέλης εξαιρετικά πειστικά ότι το τραπεζικό σύστημα - επιβαρυμένο όπως είναι απο το βουνό 103 δις «κόκκινων δανείων» - δεν θα ξαναγίνει γνήσιο στήριγμα της πραγματικής οικονομίας «αν δεν λυθεί το πρόβλημα της εθνικής αποταμίευσης και της επιστροφής καταθέσεων» . Και εδώ, τίποτε το καινούργιο ακόμη... αλλά για δείτε την συνέχεια: «Απ’ όλα όσα μας προσφέρει η ΕΕ και μας προσφέρει πολλά - και η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, ένα θα μπορούσε να υποκαταστησει τα πάντα. Εάν είχαμε ένα ειδικό μηχανισμό εγγύησης καταθέσεων για την Ελλάδα [...] Εάν υπήρχε μια ad hoc ΕυρωπαΪκή εγγύηση για την Ελλάδα προκειμένου [έτσι] να βοηθηθεί η πραγματική οικονομία, η πιστωτική επέκταση, οι χρηματοδοτήσεις, οι επενδύσεις - αυτό θα ήταν πολλαπλάσιας αξίας απ’ όλα τα προγράμματα που αφορουν την Ελλαδα».
Όμως... τι μας έπιασε τώρα και αναφερόμαστε διεξοδικά στα του Βαγγέλη, με αιχμή μάλιστα τις απόψεις του περί εγγύησης καταθέσεων; Για δυο λόγους: πρώτον, όσο κι αν η εμμονή του ΔΝΤ με την ανάγκη (νέας, τέταρτης) ανακεφαλαιοποίησης των συστημικών τραπεζών (μάλιστα με χρήση των αδιάθετων 10 δις απο το τρίτο/τρέχον Ελληνικό Πρόγραμμα) φάνηκε να πηγαίνει πίσω με την ανάστροφη επιμονή Ευρ. Επιτροπής, ΕΚΤ και SSM ότι η εποπτεία των Ελληνικών τραπεζών «είναι στο Ευρωπαϊκό γήπεδο», η ανησυχία που δημιουργήθηκε δεν λεει να φύγει απο το ραντάρ. Των μετόχων των Ελληνικών τραπεζών, των όποιων ομολογιούχων αλλα και των καταθετών. Ακόμη και εκείνων με εγγυημένες καταθέσεις - διότι όσο η εγγύηση είναι εθνικά χρηματοδοτούμενη, τι να σου κάνει το μαξιλάρι των 4 δις του ΤΕΚΕ στην Ελλάδα; Μια ad hoc Ευρωπαϊκή εγγύηση θα τερμάτιζε καθε φόβο, θα επαναπάτριζε - αληθινά - κεφάλαια, θα έστηνε τις τράπεζες στα πόδια τους.
Ο δεύτερος λογος; Ο δεύτερος λογος είναι ότι τώρα ακριβώς ξεκινούν οι διαπραγματεύσεις για μετά το Μνημονιο-3. Και αναζητούνται ευρηματικές εκδοχές όχι μόνο για την ονομασία, αλλά και για το περιεχόμενο του μετά τον Αύγουστο 2017 πακέτου στήριξης. Ας διαβαστεί,λοιπόν, η ιδέα Β.Β.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου