Ανεξαρτήτως του τι σκεφτόμαστε για την Ευρωπαϊκή πολιτική του κ. Σόιμπλε θα πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε ότι είναι ένας πολιτικός με συμφωνία ανάμεσα σε αυτά που πίστευε, σε αυτά που έλεγε και σε αυτά τα οποία εφάρμοζε.
Στο τελευταίο Eurogroup (8/10) ο κ. Σόιμπλε κατέθεσε τις σκέψεις του για το πώς βλέπει τα επόμενα βήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Εκεί έγιναν γνωστές και οι διαφορές απόψεών του με τη Γαλλική Ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.
Σε συνεντεύξεις όμως που έδωσε, φάνηκε πολύ καθαρά ότι θεωρεί επιτυχία τον τρόπο που βγαίνει η Ευρώπη από την μεγάλη ύφεση και αποδίδει βεβαίως εύσημα στον εαυτό του και την γερμανική οικονομική πολιτική που συνέβαλε να επιβληθεί η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική στην Ευρώπη. Πολιτική που συνίστατο στο ότι επιβάλλεται να μειωθεί ο ρυθμός μεγέθυνσης των χρεών και να δημιουργηθούν εσωτερικά και εξωτερικά πλεονάσματα μέσω της αύξησης της προσφοράς των αγαθών και των υπηρεσιών για εσωτερική εξωτερική κατανάλωση.
Αυτή η πολιτική είχε υψηλό κόστος για την Ευρωπαϊκή ήπειρο που μόλις τώρα ανακάμπτει: παρατεταμένη ανεργία και τάσεις αποδιάρθρωσης των κοινωνιών. Το προσφυγικό ήρθε και βρήκε (αρνητικό) πρόσφορο έδαφος στα πραγματικά αυτά γεγονότα.
Οι επιπτώσεις των οικονομικών απόψεών του μέχρι τώρα ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή υπόθεση είναι αμφιλεγόμενες. Η πολιτική αυτή ήταν πολύ περισσότερο κοντά στις απόψεις του γερμανικού εκλογικού σώματος παρά σε ένα όραμα επιτάχυνσης της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Το μεγάλο ερωτηματικό που αιωρείται αφορά την αγνόηση των μακροοικονομικών επιπτώσεων των πολιτικών που ακολουθήθηκαν και την πρόκληση μεγαλύτερης ύφεσης από ότι θα μπορούσαμε να δεχτούμε ως «φυσιολογικές» όταν υπάρχουν δημοσιονομικές πολιτικές σταθεροποίησης.
Ο προβληματισμός μας γίνεται μεγαλύτερος όταν λάβουμε υπόψη μας τις συγκρίσεις με την οικονομική πολιτική στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Βεβαίως οι οικονομίες αυτές δεν είναι καθόλου όμοιες και δεν αναμένει κάποιος την ίδια αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής στις τρεις περιπτώσεις. Εξάλλου η οικονομική ιστορία στις ΗΠΑ, στην ΕΕ και την Ιαπωνία δεν έχει ακόμα τελειώσει. Η συνεχιζόμενη δημιουργία πολύ μεγάλων ελλειμμάτων μας κάνει σκεπτικούς.
Όμως το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή πολιτική έκανε στροφή επιτρέποντας ανετότερη οικονομική πολιτική (QE, ανοχή σε μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα στη Γαλλία, Ιταλία κ.τ.λ.) μετά το καλοκαίρι του 2012 και η πολιτική αυτή απεδείχθη επιτυχής, ρίχνει σκιές στην αξιολόγηση των θέσεων του Σόιμπλε. Πάντως υποστηρίζεται ότι ακριβώς επειδή έγιναν διαρθρωτικές μεταβολές στην Ευρωπαϊκή οικονομία την περίοδο 2010– 2012 μπορέσαμε να κάνουμε την στροφή μετά.
Δυστυχώς η ιστορία της μεγάλης ευρωπαϊκής κρίσης δε μπορεί να επαναληφθεί για να διορθώσουμε κάτι. Αλλά ούτε έχει ολοκληρωθεί.
1η δημοσίευση: Εφημερίδα "Ελευθερία του Τύπου" της Κυριακής (15/10/2017)
* * Ο Παναγιώτης Ε. Πετράκης είναι Καθηγητής Οικονομικών | Τμήμα Οικονομικών Επιστημών ΕΚΠΑ
Πηγή indeepanalysis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου