Ο κακός δαίμονας της Ελλάδας

analyst

Μπορεί ο κ. Σόιμπλε να ήταν ο νούμερο ένα εχθρός της Ελλάδας, αλλά όχι ο κακός της δαίμονας – ο οποίος ήταν και είναι η πολιτική της ηγεσία, η οποία βέβαια συμπεριλαμβάνει την πλειοψηφία των κομμάτων της Βουλής.

.

«Είχα συζητήσει με τον κ. Βενιζέλο, λέγοντάς του ότι, θα ήταν καλύτερο ένα διάλειμμα από την Ευρωζώνη. Είχα πει πως η εφαρμογή τόσο σημαντικών μεταρρυθμίσεων δεν θα ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Εγώ δεν θα μπορούσα να τις εφαρμόσω στην Γερμανία….

Θα μπορούσατε να εγκαταλείψετε την Ευρωζώνη και να χρησιμοποιήσετε την υποτίμηση του νομίσματος για να αυξήσετε την ανταγωνιστικότητά σας. Μετά από κάποια χρονική περίοδο να επιστρέψετε στο ευρώ. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή. Λογικό, καθώς αυτή απόφαση ήταν αποκλειστικά δική σας» (Σόιμπλε).

του Βασίλη Βιλιάρδου

Άποψη

Έχουμε γράψει στο παρελθόν ότι, ο νούμερο ένα εχθρός της Ελλάδας είναι ο κ. Σόιμπλε, τεκμηριώνοντας το όσο καλύτερα μπορούσαμε – ενώ ταυτόχρονα πιστεύουμε πως ο βασικός ένοχος της επίσημης χρεοκοπίας της χώρας (PSI) είναι ο κ. Βενιζέλος. Πρόκειται βέβαια για την υποκειμενική μας άποψη, την οποία δεν είναι υποχρεωμένος κανένας να υιοθετήσει – αν και αυτό δείχνουν νούμερα που δύσκολα αμφισβητούνται.

Όσον αφορά τώρα το διαπραγματευτικό πόκερ του κ. Σόιμπλε, με όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα με την τελευταία, αποδείχθηκε δυστυχώς εξυπνότερος – ενώ ο πρώην υπουργός οικονομικών ακόμη αδυνατεί να καταλάβει πως το αποτέλεσμα μετράει, καθώς επίσης πως δεν υπάρχουν ανίκητοι ηττημένοι, αλλά θλιβερά νικημένοι και ηττημένοι μαζί.

Το χειρότερο όλων είναι το ότι, καμία σύγκρουση δεν μπορεί να έχει επιτυχία, ειδικά με έναν τόσο ικανό αντίπαλο, εάν δεν έχει προηγηθεί η κατάλληλη προετοιμασία και εάν δεν υπάρχει ένας ετοιμοπόλεμος, ικανός στρατός – όπου στην περίπτωση της Ελλάδας η μεν προετοιμασία ήταν ανύπαρκτη, αφού δεν είχαν οχυρωθεί καν οι τράπεζες, ευρισκόταν σε εξέλιξη ένα διαρκές bank run και ο υπουργός είχε ήδη συμβιβαστεί (στα τέλη Φεβρουαρίου), ενώ ο στρατός, τα κυβερνώντα κόμματα δηλαδή, μόνο ικανά και ετοιμοπόλεμα δεν ήταν.

Περαιτέρω, μπορεί ο κ. Σόιμπλε να ήταν ο κυριότερος εχθρός της Ελλάδας, ως εκείνος ο αντίπαλος της που είχε αναλάβει μόνος του να καθυποτάξει τις ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά όχι ο κακός της δαίμονας – ο οποίος ήταν και είναι η πολιτική της ηγεσία, η οποία βέβαια συμπεριλαμβάνει την πλειοψηφία των κομμάτων της Βουλής. Δεν υπάρχει άλλωστε καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, αυτά την υπερχρέωσαν μέσα από τη διαφθορά τους, τη διαπλοκή τους, το πελατειακό κράτος που οικοδόμησαν κοκ. – ενώ στη συνέχεια τη χρεοκόπησαν με τα μνημόνια και με το PSI, το οποίο πλήρωσαν και θα πληρώνουν για πολλά χρόνια ακόμη πανάκριβα οι Έλληνες με τα πρωτοφανή μέτρα που τους επιβλήθηκαν, μοναδικά στην Ευρώπη και στην παγκόσμια ιστορία.

Όσον αφορά τώρα την εισαγωγή του κειμένου, μία από τις τοποθετήσεις δηλαδή του κ. Σόιμπλε στην τηλεοπτική συνέντευξη που είχε την ευγενή καλοσύνη να παρέχει στην αποικία του, η ειρωνεία είναι διάχυτη – αφού αποδέχεται τη σκληρότητα των μέτρων, προτείνοντας εναλλακτικά την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Τότε όμως που είχε διασώσει ήδη τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες με τα δάνεια όλων των χωρών της ένωσης, ενώ είχε υποθηκεύσει την πατρίδα μας στο διηνεκές – έχοντας της επιβάλλει μία δρακόντεια και αντισυνταγματική δανειακή σύμβαση.

Από την άλλη πλευρά, προφανώς κανένας λογικός πολιτικός δεν θα αρνιόταν μία διαπραγμάτευση για την ενδεχόμενη, βιώσιμη έξοδο της Ελλάδας από τη νομισματική ένωση, αντί για τη μετατροπή της σε μία γερμανική αποικία χρέους – με την οποία ασφαλώς δεν ήταν υποχρεωμένος να συμφωνήσει εάν ήταν ασύμφορη. Άλλωστε υπήρχε η εναλλακτική δυνατότητα της χρεοκοπίας εντός της Ευρωζώνης – ένα αναφαίρετο δικαίωμα ενός κράτους στο καπιταλιστικό σύστημα, στο οποίο η χρεοκοπία αποτελεί το ελιξίριο του.

Ούτε φυσικά θα υπέγραφε το PSI, το οποίο είχαμε τότε χαρακτηρίσει ως «Πύρρειο Χρεοκοπία» – ενώ ακόμη και ο πρωθυπουργός που παγίδευσε είτε ενδοτικά, είτε από ανοησία την πατρίδα του στο ΔΝΤ, ο κ. Παπανδρέου, είχε προτείνει το αυτονόητο πριν ανατραπεί από τον υπουργό οικονομικών του: τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος, για να αποφασίσουν οι Πολίτες για το μέλλον της χώρας τους, όπως θα ήταν υποχρεωμένος κάθε άλλος στη θέση του.

Ολοκληρώνοντας, δυστυχώς αρκετοί Έλληνες εγκωμίασαν ακόμη μία φορά το Γερμανό, σαν να είχαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης – με την έννοια ότι, τα θύματα δικαιολογούν τους θύτες τους αγκαλιάζοντας τους όταν τους πατούν, παρά το ότι οι πράξεις τους κάθε άλλο παρά αιτιολογημένες είναι. Έτσι τεκμηριώθηκε ξανά πως όλα μπορεί να τα καταπολεμήσει ο άνθρωπος, ότι από όλα είναι σε θέση να βγει νικητής, με μία και μοναδική εξαίρεση: την ανθρώπινη ανοησία.

Εύλογα πάντως ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για τη χώρα του που φιλοδοξεί να κυριαρχήσει στην Ευρωζώνης, μετατρέποντας σταδιακά όλους τους εταίρους της σε γερμανικές αποικίες, απόλαυσε τη συνέντευξη – ειρωνευόμενος μεταξύ άλλων το σημερινό πρωθυπουργό, λέγοντας πως του ευχήθηκε να μην κερδίσει τις εκλογές για να μην αποδειχθεί ψεύτης!

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια πως παρεξηγούμε τον κ. Σόιμπλε – αφού έχει καταφέρει να αναδείξει την πατρίδα του στην ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την κρίση χρέους των υπολοίπων. Αντίθετα, θεωρούμε πως είναι πολύ ικανός, αφού κατάλαβε από την αρχή ποιός είναι ο κακός δαίμονας της Ελλάδας – οπότε πού θα έπρεπε να επικεντρώσει την προσοχή του. Άλλωστε, όπως ανέφερε με ειλικρίνεια, λυπάται το λαό μας για τους πολιτικούς που εκλέγει – ειρωνευόμενος έμμεσα την κοινωνική λογική και την πολιτική μας παιδεία.