Μέχρι το καλοκαίρι του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε σχεδόν για όλη την ευρωπαϊκή Αριστερά την ελπίδα, δεδομένου ότι μια επιτυχής σύγκρουσή του με την ΕΕ και τη Γερμανία θα έβαζε φρένο στις πολιτικές της λιτότητας. Η συνέχεια είναι γνωστή…
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Κι από τότε μέχρι σήμερα όμως το φάντασμα της Ελλάδας εξακολουθεί να υπερίπταται της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Τώρα ως απειλή. Παλιότερα ως ελπίδα.
Η Ελλάδα δίχασε τη γερμανική Αριστερά (Λίνκε) για πολλοστή και τελευταία (μέχρι στιγμής) φορά όταν συζητούσε την τακτική που θα ακολουθήσει στην προεκλογική εκστρατεία. Από το υψηλότερο μέχρι το χαμηλότερο επίπεδο του κόμματος δημιουργήθηκαν δύο στρατόπεδα: Το πρώτο, το πιο μαχητικό μέρος του κόμματος, πρόκρινε να ιεραρχηθούν δύο θέματα: Η Ελλάδα και το προσφυγικό. Και μέσω αυτών να αποδοκιμαστεί η νεοφιλελεύθερη και ταξική πολιτική της Μέρκελ. Το δεύτερο στρατόπεδο, το σοσιαλδημοκρατικό, χαρακτήρισε αυτά τα θέματα εξόχως αντιδημοφιλή και συνταγή εκλογικής αποτυχίας, ενώ πρόκρινε να ζητήσουν την ψήφο των Γερμανών με στόχους ελάχιστα διχαστικούς που αποτελούν κοινό τόπο για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων και θα δημιουργούν τους όρους για ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες. Αν όχι τώρα στο μέλλον… Η πρώτη γραμμή αν και κέρδισε στις εσωκομματικές διαδικασίες ηττήθηκε κατόπιν αλλεπάλληλων εσωκομματικών πραξικοπημάτων, όπως μας δήλωσαν κατά την παραμονή μας στη Γερμανία ακόμη και στελέχη του κόμματος που επέλεξαν να κρατήσουν μια ουδέτερη στάση, λόγω της σφοδρότητας της σύγκρουσης. Το αποτέλεσμα αυτής της αντιπαράθεσης δεν ήταν μόνο ένας πρωτοφανής διχασμός (για το κόμμα που φέτος γιόρτασε τα 10 του χρόνια) ελάχιστα ορατός στους έξω, αλλά και μια υποτονική εκλογική εκστρατεία (περιορισμένη σε αφίσες, ελάχιστες δημόσιες ομιλίες και άφθονη τηλεοπτική παρουσία) ορατή στους πάντες.
Συνομιλητές μας εκτίμησαν ότι η επέτειος των δέκα ετών συμπίπτει με μια ιστορικής σημασίας πολιτική στροφή και μετάλλαξη της Αριστεράς σε κόμμα – λέσχη συζητήσεων και ομάδα πίεσης που θα έχει στραμμένο το ενδιαφέρον της στην Μπούντεστανγκ και τις κρατιδιακές εκλογικές και κυβερνήσεις. Μακράν δηλαδή των ριζοσπαστικών ελπίδων που γέννησε τον Ιούνιο του 2007 η συγχώνευση του PDS με το WASG…
Η Αριστερά σε όλες τις δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τους τελευταίους μήνες δεν έπαψε να κινείται γύρω στο 9%, με τους πιο αισιόδοξους εξ όσων μιλήσαμε από το κόμμα της Αριστεράς να εκτιμούν ότι θα πάρει διψήφιο ποσοστό. Η ηλικιακή σύνθεση του εκλογικού της σώματος κάθε άλλο παρά ενιαία είναι: έχει από τη μια στην ανατολική Γερμανία τους ηλικιωμένους που αναπολούν την ευημερία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» κι από την άλλη, στη δυτική, κατά βάση νέους ανθρώπους που απορρίπτουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό τον υπαρκτό καπιταλισμό της Μέρκελ. Άξια αναφοράς είναι η στροφή ψηφοφόρων της Αριστεράς προς την ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία, που υποδηλώνει την απογοήτευση τους από την υπό εξέλιξη πολιτική στροφή του κόμματος
Παρόλα αυτά τίποτε δε φάνηκε ικανό να σταματήσει την Μέρκελ από τον εκλογικό της περίπατο και τη διεκδίκηση της τέταρτης θητείας της!
«Για να κατανοήσουμε το λεγόμενο θαύμα της Μέρκελ πρέπει να ανατρέξουμε στο ρόλο των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων όταν βοήθησαν το κεφάλαιο να περάσει την αντεργατική αναδιάρθρωση Χαρτζ 4», μας δήλωσε ο Αντρέας Έσσε, συνταξιούχος στοιχειοθέτης – τυπογράφος και συνδικαλιστής του συνδικάτου Ver.di, που έχει επισκεφθεί κατ’ επανάληψη την Ελλάδα στο πλαίσιο αποστολών αλληλεγγύης. «Από τότε σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι έπαψαν να αποτελούν αντίπαλο δέος για το συντηρητισμό», ήταν τα λόγια του.
«Στη Μέρκελ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε κι ένα ταλέντο: Να αφουγκράζεται αιτήματα άλλων πολιτικών χώρων και να τα υιοθετεί με τον δικό της τρόπο, διευρύνοντας το κοινό της», μας δήλωσε ο Χανς Κέμπριχ, μηχανικός στο τμήμα μοτοσυκλετών της BMW και στέλεχος του τμήματος Διεθνών Υποθέσεων του συνδικάτου IG Metall. «Αυτό ακριβώς έκανε η Μέρκελ με το θέμα του ελάχιστου ωρομίσθιου, αυτό ακριβώς έκανε και με το μεταναστευτικό, αφαιρώντας το έδαφος της κριτικής».
Ποια είναι η στάση των συνδικάτων απέναντι στις εκλογές ρωτήσαμε τους δύο συνομιλητές μας. «Από τη στιγμή που τα συνδικάτα μετατράπηκαν σε κοινωνικούς εταίρους εξαφανίστηκε κάθε έδαφος μαχητικής αντιπαράθεσης με τις κυβερνήσεις και στη συνέχεια στρώθηκε ο δρόμος για την χαμηλόμισθη κι επισφαλή εργασία», δήλωσε ο Αντρέας. Για τον Χανς ωστόσο (που κι αυτός έχει επισκεφθεί πολλές φορές την Ελλάδα για να εκφράσει την αλληλεγγύη των συνδικάτων) υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για την Αριστερά, ανεξαρτήτως κόμματος: «Στον κλάδο των υπηρεσιών το τελευταίο διάστημα έχουν αναπτυχθεί αγώνες που ήταν αδιανόητοι πριν λίγες δεκαετίες. Στο εμπόριο εκδηλώνονται συνέχεια απεργίες. Για παράδειγμα στο νοσοκομείο Charite απεργούν εδώ και πολύ καιρό οι νοσοκόμοι προβάλλοντας ασυνήθιστα επιθετικά αιτήματα, όπως χαρακτηριστικά να οριστεί στη σύμβαση εργασίας πόσοι νοσοκόμοι θα εργάζονται ανά βάρδια, ανά όροφο, στη μονάδα εντατικής θεραπείας κλπ. για να μην υπάρχει άγχος και ανταγωνισμός. Ανάλογη άγρια απεργία είχαμε και στην αυτοκινητοβιομηχανία της Mercedes. Εκεί οι απεργοί διεκδικούσαν να τερματιστεί η εκχώρηση εργασιών σε τρίτους, με στόχο την εξοικονόμηση πόρων (outsourcing)».
Η απάθεια επομένως που φαίνεται να δείχνει το εκλογικό σώμα μόνο επιφανειακή είναι…
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Άξελ Τρόοστ: Στόχος για την Αριστερά η συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας
Κατά την παραμονή μας στο Βερολίνο συζητήσαμε με τον οικονομολόγο (δρ.) Άξελ Τρόοστ, βουλευτή της Αριστεράς, υπεύθυνο του κόμματος για οικονομικά ζητήματα.
Με ποια αιτήματα συμμετέχει η Αριστερά στις ομοσπονδιακές εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου;
Τέσσερα είναι τα αιτήματα που βρέθηκαν στην προμετωπίδα της Αριστεράς όλες τις προηγούμενες μέρες: Ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη, καλή εργασία και ασφαλείς συντάξεις.
Με μια ανεργία στο επίπεδο του 3,7%, που αγγίζει την πλήρη απασχόληση, τι επιπλέον ζητάτε για την εργασία;
Αυτό που ζητούμε είναι ποιοτικές θέσεις εργασίας. Η ανεργία μειώθηκε επειδή αυξήθηκε η επισφαλής εργασία, η υπενοικίαση εργαζομένων, τα συμβόλαια εργασίας για πολύ μικρό χρονικό διάστημα και οι συμβάσεις έργου. Πρόκειται όμως για μορφές εργασίας χωρίς καθόλου δικαιώματα.
Πώς εξειδικεύεται το αίτημα σας για ποιοτικές θέσεις εργασίας;
Ζητούμε αύξηση του ελάχιστου ωρομίσθιου από 8,84 ευρώ που είναι σήμερα στα 12 ευρώ. Επιπλέον διεκδικούμε περισσότερη απασχόληση στο δημόσιο τομέα. Νέες προσλήψεις στη δημόσια υγεία, περισσότερους δασκάλους, καλύτερη περίθαλψη των μικρών παιδιών και περισσότερη αστυνομία – όσο κι αν ακούγεται παράξενο… Πρέπει να πω ωστόσο ότι δεν είναι μόνο η Αριστερά που προβάλλει αυτά τα αιτήματα.
Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει την Αριστερά από τα υπόλοιπα κόμματα;
Η πρότασή της για τη χρηματοδότηση αυτών των προσλήψεων. Η Αριστερά είναι το μόνο κόμμα που προτείνει τη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων ως έναν τρόπο να μειωθεί η εντεινόμενη ανισότητα μεταξύ πλούτου και φτώχειας. Υπάρχει μάλιστα μια μεγάλη συζήτηση στη Γερμανία αυτήν την περίοδο σχετικά με την προβλεπόμενη αύξηση των πολεμικών δαπανών κατά 2%. Η Αριστερά δεν το δέχεται καθόλου κι ούτε θα επιτρέψει να συμβεί.
Δεδομένης της άνετης νίκης της Ά. Μέρκελ, αυτές οι εκλογές φέρνουν κάτι καινούργιο;
Δύο είναι τα καινούργια στοιχεία που θα φέρουν οι κάλπες στην πολιτική μας ζωή. Το πρώτο είναι η αύξηση της εκλογικής δύναμης των Φιλελεύθερων (FDP), που μάλλον θα ξαναμπούν στη Βουλή. Το δεύτερο, πολύ πιο σημαντικό, είναι η είσοδος στη Βουλή της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD). Είναι η πρώτη φορά μετά το 1945 που ένα δεξιό, εθνικιστικό κόμμα εισέρχεται στην ομοσπονδιακή Βουλή.
Πώς το κατάφερε αυτό η Εναλλακτική;
Το επίτευγμά της ήταν πώς κατάφερε να κινητοποιήσει έναν λανθάνον ρατσισμό που ανέκαθεν υπήρχε στη Γερμανία κι εκφραζόταν σε τραπέζια, στις μπυραρίες και πάντα ιδιωτικά. Αυτό που πέτυχε τώρα ήταν να αρθρώσει σε δημόσιο, πολιτικό λόγο αυτές τις ακροδεξιές πεποιθήσεις.
Αυτές οι δύο πολιτικές αλλαγές τι θα σημάνουν για τη διεθνή ατζέντα της γερμανικής πολιτικής;
Ότι όλο και πιο δύσκολα η Μέρκελ θα παίρνει αποφάσεις υπέρ της ΕΕ και της Ελλάδας. Η φιλο-ευρωπαϊκή πολιτική θα συρρικνωθεί περισσότερο.
Ποια είναι η μακροπρόθεσμη προοπτική για την οποία εργάζεται η Αριστερά;
Στις επόμενες εκλογές η Αριστερά πρέπει να φιλοδοξεί να συμμετέχει σε κυβέρνηση συμμαχίας με του Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους. Σε αυτές τις εκλογές δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο, ούτε με πολιτικούς όρους, ούτε με αριθμητικούς. Είναι ωστόσο μια πολιτική προοπτική για την οποία αξίζει να εργαστούμε από την επόμενη κιόλας των εκλογών.
Πηγή: Νέα Σελίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου