Οι κάλπες των άλλων

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Με πολύ βραδύ ρυθμό – αλλά… πάλι καλά! – συνειδητοποιείται στην δική μας δημόσια συζήτηση ότι οι κάλπες «των άλλων» μας αφορούν. Πολύ. Καίρια. Και όχι μόνο των άλλων που έχουμε παραδοσιακά την τάση να παρακολουθούμε, όπως ήταν η μονομαχία Τράμπ-Κλίντον, ή η μάχη για το Brexit, ή οι διπλές Γαλλικές εκλογές που έβγαλαν Μακρόν.

Τώρα, που λέτε, δεν αρκεί να παρακολουθήσουμε την κάλπη των Γερμανικών βουλευτικών εκλογών της 24ης Σεπτεμβρίου και την τελική κατάληξη του χαρτοφυλακίου Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε, αλλά και να μάθουμε ονόματα όπως του Κρίστιαν Λίντνερ ή του Τζέμ Οζντεμιρ. Αλλά, λίγο παρακάτω στον χρόνο, χρειάζεται να παρακολουθήσουμε την υπόθεση του δημοψηφίσματος για την αυτονομία της Καταλωνίας (ήταν για τις 1 Οκτωβρίου, αλλά επιχειρείται από την Ισπανική Κυβέρνηση ματαίωσή του με παρέμβαση έως και … της Εθνοφυλακής). Όσοι δε από μας δεν βολευόμαστε – απλά – με το «ανήκομεν εις την Δύσιν» χρειάζεται να μην χάσουμε από το ραντάρ μας και το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία των Κούρδων του Ιράκ (αυτό, προγραμματισμένο για την 25η Σεπτεμβρίου, με πανστρατιά Τουρκία-Ιράν-ΗΠΑ να ζητά να «αναβληθεί»).

Ας μείνουμε όμως πρώτα στο πιο εύπεπτο, που είναι οι Γερμανικές εκλογές. Όπου οι ορθολογιζόμενοι, παραδοσιακά προβλεπτοί κλπ. Γερμανοί φθάνουν στις κάλπες της Κυριακής με το 1/3 να έχουν ήδη ψηφίσει (σαρώνει η επιστολική ψήφος), και μολαταύτα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν στο νήμα τους αναποφάσιστους κοντά στο 40%. Σημαίνει αυτό τίποτε; Ως φαίνεται, δεν αγγίζει καν την κυριαρχία Μέρκελ – δηλαδή CDU/CSU – στο πολιτικό σκηνικό. ούτε την αίσθηση υποχώρησης Σουλτς/Σοσιαλδημοκρατών που θα βρεθούν με την «ανάγκη» να περάσουν ένα διάστημα στην Αντιπολίτευση, μην και ανακάμψουν κάποτε. Όμως, η σύμπραξη συνασπισμού των Χριστιανοδημοκρατών με τους Φιλελεύθερους/FDP θα είναι ζόρικη υπόθεση.

Εμείς το «βλέπουμε» ως ζήτημα διαδοχής του Σώϋμπλε στο χαρτοφυλάκιο του Γερμανικού ΥΠΟΙΚ  και στην καθοδήγηση του Eurogroup – αλλά πάει πολύ παρακάτω. Ήδη ως φιγούρα ο Κρίστιαν Λίντνερ του FDP είναι διαφορετικής λογικής (και διαφορετικού απροβλέπτου..) απ’ ό,τι οι γνώριμοί μας Γερμανοί της προηγούμενης γενιάς. Όμως ο ίδιος ο ενδεχόμενος συνασπισμός CDU/CSU – FDP κινδυνεύει να «στηθεί» γύρω από την Γερμανική συζήτηση περί Ευρώπης: εκεί, ασφαλώς τους υψηλούς τόνους θα τους κουβαλήσει η διάσταση Μακρόν, όμως η «Ελληνική περίπτωση»/μην αποκλείετε να διεκδικήσει ρόλο αποδεικτικού/πειραματόζωου.  Θάμαστε άλλωστε στον αστερισμό της διαπραγμάτευσης για «μετά το Μνημόνιο-3». Μπορεί η στάση των Φιλελευθέρων το 2012 επί Φιλίπ Ρεσλερ (τον θυμάστε;) με την στήριξη Grexit να μην έχει σήμερα συνέχεια, αλλά υπόσχεται τρικυμία η υπόθεση. Η ενδεχόμενη συμμετοχή Πρασίνων. (Και, ο Τζεμ Οζντεμίρ είναι Τουρκικής καταγωγής, αλλά… τίποτε το Ερντογανικό!) θα φέρει νέου τύπου περιπλοκές μέσα ακριβώς από την αναζήτηση ισορροπιών. Μια συμβουλή: προσδεθείτε! Και όχι υπεραπλουστεύσεις, «καλοί»/ «κακοί» κλπ.

Στην Ισπανία/Καταλωνία, τώρα. δυο πράγματα. Πρώτον, παίζεται ένα δεύτερο Brexit και/ή Σκωτσέζικο δημοψήφισμα. Δηλαδή κρίνεται πάλι «η Ευρώπη». Αναδεικνύεται όμως και το άλλο – η «ευκολία» με την οποία οι ενοχλητικές αμεσοδημοκρατικές ροπές καταστέλλονται. Μην το παραγνωρίζετε, αυτό.

Οσο για το Κουρδικό δημοψήφισμα, αν μη τι άλλο θυμίζει ή/και υποδαυλίζει την εκρηκτικότητα στην – εντελώς! – γειτονιά μας. Αλλά και φέρνει (εικόνες Ερντογάν-Τράμπ_ την δυσανεξία της γείτονος προς ό,τι δεν την βολεύει στην επιφάνεια, μαζί και με την διεθνή της εμβέλεια.

Δύσκολα θα πάψουμε να τα συζητούμε, αυτά…

kontranews