Ανασχηματισμολογία

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Δεν υπάρχει πράγμα πιο άχρηστο - στην συζήτηση για τα δημόσια πράγματα - από την ανασχηματισμολογία. Συμβαίνει, πράγματι, η παγίως επαναλαμβανόμενη κοινοτοπία όσο ο ανασχηματισμός «αποτελεί προνομία του Πρωθυπουργού» (η έκφραση η ίδια είναι μνήμη παλιότερων εποχών: «η προνομία»…) να είναι απόλυτα – μα, απόλυτα! – ακριβής. Βέβαια και ο Πρωθυπουργός – ο εκάστοτε, όχι ο συγκεκριμένος – είναι όμηρος πλήθους παραγόντων. Κυρίως είναι όμηρος του εαυτού του , των προηγούμενων αποφάσεών του, των συσχετισμών που έχει χτίσει, των σχεδίων του (των αληθινών και των προσχηματικών). Αλλά και των εσωκομματικών δουλειών (εδώ: οι «57+» για παράδειγμα) και των εξωτερικών πιέσεων (θυμηθείτε το εξωπέταγμα του Βαρουφάκη δια Diktat). Όμως ο ίδιος ο ανασχηματισμός είναι υπόθεση ενός ανδρός. Μολαταύτα, θα υποκύψουμε στον πειρασμό των ημερών, άλλωστε οι πάντες ανασχηματισμολογούν οπότε… γιατί όχι;

Λοιπόν: πέρα από το να κλωτσήσει το ντενεκεδάκι παρακάτω αλλά και να καταδείξει ότι έχει τον έλεγχο των πραγμάτων – μην χαμογελάς, φίλε αναγνώστη, γιατί και τα δυο αυτά είναι σημαντικά πράγματα όπως δίδαξε ο Ανδρέας: να δείχνεις ότι κυριαρχείς στον χρόνο (γιατί κανείς δεν κυριαρχεί στον χρόνο στην πολιτική, όμως η εικόνα μιας τέτοιας κυριαρχίας είναι απαραίτητη…) και να δείχνεις ότι εσύ κρατάς τα ηνία (κι ας τσινάνε τα άλογα!) – ο Αλέξης Τσίπρας χρειάζεται να αποφασίσει τι θέλει κυρίως να κάνει. Να μπολιάσει με αποτελεσματικότητα; Να διατηρήσει ή να χτίσει ισορροπίες; Να κάνει ανοίγματα; Να δώσει προεκλογικό στίγμα – Αριστεράς; Προσοχή! Τίποτε δεν αποκλείει τον συνδυασμό, όμως σε κάθε βήμα χρειάζεται να ξέρει τι επιδιώκει. 

Θέλει στην διαπραγμάτευση για την τρίτη αξιολόγηση να τσουλήσει το πράγμα γρήγορα; Χρειάζεται όντως τον Ευκλείδη, μαζί και με Χουλιαράκη και Αχτσιόγλου (ΑΝ το ΔΝΤ είναι προς την έξοδο, αλλιώς τα εργασιακά θα «κολλησουν» με Αχτσιόγλου). Θέλει την άμεση διαπραγμάτευση να εκλάβει μια διάσταση ουσιαστικής συμμετοχής στην γενικότερη Ευρωπαϊκή επανισορρόπηση, με Μακρόν κοκ; Αν πάει να το κάνει και επαφεθεί στον Γιώργο Κατρούγκαλο, ας το ξεχάσει!

Θέλει τον Νίκο Φίλη υπουργό  π.χ. στο Πολιτισμού το οποίο έχει τόσον καιρό ακέφαλο; Χρειάζεται να γνωρίζει – και να δείξει ότι γνωρίζει… - αν τον θέλει για μια πιο ευαίσθητη διαχείριση των αδιεξόδων (τύπου Ελληνικού) ή για τομές. Θέλει νέο αίμα ή χρειάζεται κάτι σαν Γιάννη Πανούση στο Παιδείας – άλλη άτυχη περίπτωση υπουργείου. Πάλι χρειάζεται συνείδηση αν πρόκειται για την συνέχιση ενός ιδεολογικού κλεφτοπόλεμου, ή για να ξεμπλοκάρουν καταστάσεις. Θέλει πάλι να κουνηθεί το μέτωπο της Ενέργειας, στην πιο κρίσιμη στιγμή της δρομολογησης ερευνών για υδρογονάνθρακες; Χρειάζεται άνθρωπο «εξ εισαγωγής»: ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει το αντίστοιχο του Γιάννη Μανιάτη. Θέλει το αναπτυξιακό στοίχημα μέσω επενδύσεων να μπει αληθινά, ή «χρειάζεται» την αντιπαράθεση και τους σχεδιασμούς; Αν το πρώτο, τα ηνία σε Στέργιο Πιτσιόρλα. Αν το δεύτερο, κάτι σε νεότερη εκδοχή του Δήμου Παπαδημητρίου.

Τέλος, στο καίριο πόστο του Δημοσίας Τάξεως θέλει σάκκο του μποξ για να μαζεύει τα χτυπήματα; Ιδεώδης ο Νίκος Τόσκας! Θέλει κάτι το λειτουργικό; Ας ψάξει στην κατεύθυνση που είχε δώσει αρχικά Πανούση.

Κάναμε λοιπόν κι εμείς το καθήκον μας στην ανασχηματισμολογία! (Ψέματα: αφήσαμε έξω τους δυο «εκχωρημένους τομείς»: Αμυνα/Καμμένο και Εξωτερικών/Κοτζιά. Όμως αυτό αποτελεί την ακραία ιδιοτυπία ετούτου του κυβερνητικού σχήματος). Όταν θα έχει γίνει ο ανασχηματισμός, έτσι θα αποτιμηθεί…

kontranews