Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική - 4. Η μαφιόζικη δημοκρατία της CIA

Όλος ο γαλλικός σοσιαλισμός σε μια φωτογραφία της 21/4/1977: Αριστερά, ο πρόεδρος του κόμματος και
κατοπινός πρόεδρος Φρανσουά Μιττεράν. Στη μέση, ο δήμαρχος της Λιλ και κατοπινός πρωθυπουργός
(επί προεδρίας Μιττεράν) Πιερ Μωρουά. Δεξιά ο δήμαρχος της Μασσαλίας Γκαστόν Ντεφφέρ.

Πριν καν λήξει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, καθώς έβλεπαν τον κόκκινο στρατό να σαρώνει στην ανατολική Ευρώπη, οι ΗΠΑ άρχισαν να ανησυχούν έντονα για την διαφαινόμενη κομμουνιστική επέκταση εκτός Σοβιετικής Ένωσης. Η ανησυχία τους ξεπέρασε τα όρια του πανικού όταν έγινε σαφές ότι οι κομμουνιστές τού Μάο Τσεντούγκ θα επικρατούσαν -αργά ή γρήγορα- και στην Κίνα. Έτσι, το 1947, με τις ευλογίες του Χάρρυ Τρούμαν, οι ΗΠΑ δημιούργησαν την διαβόητη CIA (Central Intelligence Agency, Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών) ως το ισχυρότερο εργαλείο τους στον αντικομμουνιστικό τους αγώνα. Ουσιαστικά, η νεόδμητη υπηρεσία ερχόταν να αντικαταστήσει το OSS (Office of Strategic Services, Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών) και να εκσυγχρονίσει τον διπλό του ρόλο: κατασκοπεία και μυστική δράση.

Οι πράκτορες της CIA πήραν πολύ σοβαρά το αντικομμουνιστικό τους καθήκον και πολύ σύντομα άπλωσαν την δράση τους σε ολόκληρο τον κόσμο. Εδώ δεν θα ασχοληθούμε με το σύνολο της πολυσχιδούς δραστηριότητάς τους αλλά θα επικεντρωθούμε στον κυνικό και ανενδοίαστο τρόπο με τον οποίο συμμαχούσαν με οποιαδήποτε εγκληματική συμμορία ή οργάνωση του υποκόσμου, εφ' όσον αυτή η συμμαχία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά των κομμουνιστών.

Ας αναρωτηθεί ο αναγνώστης: τι είδους αντάλλαγμα μπορεί να ζητήσει από την CIA για τις υπηρεσίες της μια εγκληματική οργάνωση που κύρια δραστηριότητά της είναι τα ναρκωτικά; Η απάντηση είναι προφανής. Από την στιγμή που η πολιτειακή μυστική υπηρεσία επιθυμούσε την συνεργασία με τέτοιου είδους οργανώσεις, μοιραία έπρεπε να βοηθήσει στην αποτελεσματικώτερη διεξαγωγή του εμπορίου ναρκωτικών. Και η αλήθεια είναι ότι οι πράκτορές της είχαν καθοριστική συμβολή στην ανάπτυξη αυτού του εμπορίου.

Η βοήθεια της CIA ήρθε ως μάννα εξ ουρανού για τους ναρκέμπορους. Όπως λέγαμε και τις προάλλες, ο πόλεμος προκάλεσε κατακόρυφη πτώση στο θαλάσσιο εμπόριο και, επομένως, ανέκοψε την ροή πρώτης ύλης από τις οπιοπαραγωγές χώρες της Ασίας προς τα εργαστήρια παρασκευής ηρωίνης και μορφίνης, τα οποία αναγκάστηκαν να διακόψουν την παραγωγή. Σαν να μην έφτανε αυτό, το κυνηγητό που εξαπέλυσαν Χούβερ και Ρούζβελτ κατά της μαφίας, αποδιοργάνωσε τα κυκλώματα διάθεσης του τελικού προϊόντος. Έτσι, οι εξαρτημένοι από ναρκωτικές ουσίες στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι κατά την λήξη του πολέμου δεν ξεπερνούσαν τις 20.000, όταν είκοσι χρόνια νωρίτερα (δηλαδή, πριν οργανωθεί καλά το έγκλημα στην χώρα) ξεπερνούσαν τις 200.000 άτομα.

Ήδη σημειώσαμε την συμπαράσταση των πολιτειακών αρχών (πρωτίστως CIA και δευτερευόντως FBI) στην μεταπολεμική "επιχειρηματική" δραστηριότητα του Λάκυ Λουτσιάνο. Χάρη στα "στραβά μάτια" των ίδιων αρχών, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η προπολεμική εύρρυθμη λειτουργία του εμπορίου ναρκωτικών όχι μόνο αποκαταστάθηκε αλλά και βελτιώθηκε με την δημιουργία νέων πυλών διακίνησης πρώτης ύλης ή τελικού προϊόντος στα λιμάνια της Τουρκίας και του Λιβάνου ενώ νέα, εξελιγμένα εργαστήρια παρασκευής ηρωίνης δημιουργήθηκαν στο Χονγκ-Κονγκ και στην Μασσαλία.

Να, λοιπόν, που ξαναγυρνάμε εκεί όπου σταματήσαμε χτες: στην Μασσαλία. Εκεί, αμέσως μετά τον πόλεμο αναλαμβάνει δήμαρχος ο -σοσιαλιστής, πλην αντικομμουνιστής- Γκαστόν Ντεφφέρ αλλά τον Νοέμβριο του 1946 ο Ντεφφέρ πάει σπίτι του και εκλέγεται δήμαρχος o κομμουνιστής Ζαν Κριστοφόλ. Επομένως, οι άνθρωποι της CIA έχουν κάθε λόγο να στηρίξουν τους αντικομμουνιστές κορσικανούς εγκληματίες με κάθε πρόσφορο τρόπο. Βεβαίως, ένας πολύ πρόσφορος τρόπος στήριξης είναι να ζητήσουν τόσο από τους συναδέλφους τους στην γαλλική ΚΥΠ (την SDECE) όσο και από τους γκωλικούς παρακρατικούς της SAC να μην ενοχλούν τα παιδιά των Γκουερινί στις δουλειές τους. Έτσι, αυτές οι δουλειές πάνε μια χαρά και το λιμάνι της Μασσαλίας αναδεικνύεται στην μεγαλύτερη πύλη εισόδου ναρκωτικών στην Ευρώπη. 

Το σχέδιο της CIA για την Γαλλία είναι ευρύτερο. Μετά τον πόλεμο δρουν στην χώρα τρία μεγάλα κόμματα: οι γκωλικοί, οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές. Ο στόχος είναι μεν να εξουδετερωθεί το κομμουνιστικό κόμμα αλλά ο στρατηγός ντε Γκωλ είναι πολύ "ανεξάρτητος" για τα γούστα των πολιτειακών, οπότε η Ουάσινγκτον αποφασίζει να στηρίξει τους σοσιαλιστές. Η ιδέα ενθουσιάζει τον Τρούμαν με την πρωτοτυπία της να χρησιμοποιηθεί η αριστερά για να χτυπηθεί ο κομμουνισμός. Αμ' έπος αμ' έργον, λοιπόν και το χρήμα αρχίζει να ρέει: στα πλαίσια του δόγματος Τρούμαν, οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα με ένα εκατομμύριο δολλάρια ετησίως.

Η οικονομική άνεση δίνει την δυνατότητα στον Ντεφφέρ να περάσει στην αντεπίθεση. Προχωράει σε ανοιχτή ρήξη με τους κομμουνιστές και καλεί τα εργατικά συνδικάτα σε πανεθνική αντικομμουνιστική σταυροφορία. Ταυτόχρονα, ο σοσιαλιστής υπουργός εσωτερικών Ζυλ Μοκ απομακρύνει από τα σώματα ασφαλείας όποιον θεωρείται φιλοκομμουνιστής και οργανώνει ένα σώμα 200.000 ανδρών το οποίο έχει ως σκοπό την πάταξη των απεργιών και το απηνές κυνηγητό των απεργών. Παράλληλα, οι πολιτειακοί εξακολουθούν να προσφέρουν γη και ύδωρ στους Γκουερινί μιας και επιθυμούν διακαώς τον πλήρη έλεγχο του λιμανιού της Μασσαλίας, από το οποίο διακινείται σε όλη την Ευρώπη η βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ και ανεφοδιάζονται οι γαλλικές δυνάμεις στην Ινδοκίνα (οι κομμουνιστές αντιτίθενται στον πόλεμο της Ινδοκίνας και οργανώνουν συνεχείς δράσεις που κλείνουν το λιμάνι).

Αριστερά: Ο "Αυτοκράτορας του παιχνιδιού" στην Κορσική, o Μαρσέλ Φρανσισί. Δολοφονήθηκε το 1982.
Δεξιά: Το πρωτοπαλλήκαρο και υπαρχηγός του, o Πωλ "Μεσιέ Πωλ" Μοντολονί. Δολοφονήθηκε το 1985.

Η απροκάλυπτη συνεργασία πολιτειακών, σοσιαλιστών και εγκληματιών πυροδοτεί στην Μασσαλία τις πλέον δυναμικές αντιπαραθέσεις κομμουνιστών και μη κομμουνιστών σε ολόκληρη την Γαλλία. Ταυτόχρονα, στην μεταξύ τους αντιπαράθεση, το γκωλικό και το σοσιαλιστικό κόμμα επιδίδονται σε άγρια κόντρα για το ποιο από τα δυο θα προσεταιριστεί το εγκληματικό Δίκτυο, στρατολογώντας σωρηδόν μέλη τής εγκληματικής οργάνωσης. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60, ο γαλλικός αντικομμουνιστικός κόσμος, υπό την καθοδήγηση και χρηματοδότηση της CIA, θα συνεργάζεται στενά με την κορσικανική μαφία προκειμένου να πλήξει το κομμουνιστικό κόμμα. Έτσι, το Γαλλικό Δίκτυο θα αναδειχθεί σε κρίσιμο παράγοντα με καθοριστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας επί μια ολόκληρη εικοσαετία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα από τα εξέχοντα μέλη της κορσικανικής μαφίας, ο Μαρσέλ Φρανσισί, έφτασε να αναδειχθεί επί κεφαλής των γκωλικών στην Κορσική. Προφανώς, για να σταθεί σωστά μια "δημοκρατία", χρειάζεται και τον μαφιόζο της

Επίλογος για σήμερα. Τελικά, το πρωτοφανές σχέδιο να χρησιμοποιηθεί η αριστερά για να χτυπηθεί ο κομμουνισμός αποδείχτηκε επιτυχημένο. Τόσο επιτυχημένο ώστε λίγα χρόνια αργότερα έμελλε να χρησιμοποιηθεί και στην γειτονική Ιταλία.

Cogito Ergo Sum