Αποικία του Χρέους: Το colpo grosso για τη κατοχή της χώρας από τους Γερμανούς

Θεόδωρος Κατσανέβας

Λιμάνια, αεροδρόμια, εθνικοί οδοί, σισδηρόδρομοι, τουριστικά ακίνητα, ΔΕΗ,ΕΔΜΗΕ, ΕΥΔΑΠ,ΔΕΣΦΑ, Ελληνικά Πετρέλαια, κλπ., μαζί με ολόκληρη την ακίνητη περιουσία του δημοσίου περνάει οριστικά στο Υπερταμείο που ελέγχεται από τους δανειστές για 99 χρόνια. Σύμφωνα με τους σφαγιαστικούς και Μπανανιακούς-Μνημονιακούς νόμους της ΠΦΑ και των προηγούμενων ευρωδουλικών κυβερνήσεων, οι δανειστές θα εισπράττουν ετησίως πόρους της τάξης του 10% του ΑΕΠ, δηλ. περίπου 18 δις από τη διαχείριση των πόρων του Υπερταμείου, την κλοπή δηλ. της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Το ποσό αυτό είναι ανεξάρτητο από το 3,5% ( 6 δις) του πλεονάσματος του κρατικού προϋπολογισμού που υποχρεώνεται να καταβάλλει η χώρα στους δανειστές σύμφωνα με τις κατοχικές ευρωμνημονιακές συμφωνίες.

Αλλά πως έγιναν όλα αυτά; Πως φτάσαμε ως εδώ, σε σημείο να χάσουμε την οικονομική μας ανεξαρτησία που είναι και η βασική προϋπόθεση για την εθνική αναεξαρτησία; Tο 2002, οι Σημίτης-Παπαδήμος άνοιξαν την κερκόπορτα και παρέδωσαν τη διαχείριση της νομισματικής πολιτικής, τα κλειδιά της χώρας, στην κυβέρνηση του Βερολίνου. Και οι επόμενες κυβερνήσεις, συνέχισαν την καταστροφή με αντάλλαγμα την καρέκλα της δοτής εξουσίας. Η Γερμανική κατοχή της χώρας είναι γεγονός. Τώρα όχι με πάντσερ και τη Γκεστάπο αλλά με το πολύ πιο αποτελεσματικό όπλο, το ευρώ.

Η Ελλάδα εντάχθηκε στην ευρωζώνη με προοπτική τη βελτίωση της οικονομίας της και της ποιότητας ζωής. Όμως,το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Ποτέ στην ιστορία της εκτός από περιόδους πολέμου, η χώρα δεν έζησε παρόμοια οικονομική καταστροφή. Η διάρκεια της βαθειάς ύφεσης που βιώνουμε σήμερα έχει ξεπεράσει και αυτή της μέγάλης κρίσης του 1939 ( Ιστογραμμα 1). Βουλιάζουμε σε μια παγίδα χρέους που μας στερεί την εθνική ανεξαρτησία και επιτρέπει την υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου της χώρας από τους δανειστές.

Είναι καιρό πια να τελειώνουμε με τις πονηρές ψευδολογίες ότι το τεράστιο χρέος της χώρα μας το κληρονομήσαμε από το απώτερο παρελθόν. Το μεγαλύτερο μέρος του αποκτήθηκε μέσα στην ευρωζώνη όπως φαίνεται από το ιστόγραμμα που προέρχεται από επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Eurostat. ( Ιστόγραμμα 2) Στις δεκαετίες του 1970 και 1980, το χρέος ήταν κάτω από το 50%. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 αυξήθηκε στο 60% ,σε 75% μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και σε περίπου 100% ύστερα από τα μέσα της ίδιας δεκαετίας. Όμως, το μεγάλο άλμα σε επίπεδα του 180%, έγινε μέσα στην ευρωζώνη ύστερα από το 2008.

Από το έτος αυτό, το χρέος συνέχισε να γιγαντώνεται παρ’ όλη την ανακεφαλαιοποίηση ή κούρεμα ( PSI) το 2012 με αφαίμαξη των ομολόγων ελληνικών δημόσιων φορέων και Ελλήνων πολιτών,την κλοπή και αφελληνισμό των ελληνικών τραπεζών, το αυθαίρετο ξεπούλημα δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, τη ληστρική συρρίκνωση των εισοδημάτων μέσω της φορολογίας, τη μείωση συντάξεων και μισθών.

Το γεγονός ότι, η χώρα δεν ήταν υπερχρεωμένη πριν από την ένταξή της στο ευρώ το 2002, αναδεικνύεται και από την αυτή καθ΄αυτή την ίδια την ένταξη που έγινε με την προϋπόθεση ότι, πληρούσε ορισμένες βασικές προϋποθέσεις, η κυριότερη από τις οποίες ήταν να υπάρχουν αποδεκτά όρια δημόσιου και εξωτερικού χρέους. Αλλά και τα μαζικά δάνεια που μας χορήγησαν οι Εταίροι μετά την ένταξή μας στο ευρώ, δόθηκαν στη βάση μιας επαρκούς πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, την οποία υποτίθεται ότι είχαν ελέγξει οι δανειστές. Με άλλα λόγια, οι ευθύνες για τις συνέπειες αυτών των δανείων είναι και δική τους.

Με την έλευση της κρίσης το 2008, η χώρα μας κατέρρευσε υπό το βάρος των τεράστιων χρεών που είχαν φορτωθεί με υψηλά επιτόκια, με swaps και διάφορα «κλεπτοκρατικά κόλπα» της Goldman Sachs και των άλλων αρπαχτικών. Αυτή η παγίδα χρέους, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στα συμβατικά σημερινά πλαίσια της ευρωζώνης και της αδυναμίας να κηρυχθεί στάση πληρωμών. Βουλιάζοντας όλο και πιο βαθιά, η Ελλάδα σέρνεται ως επαίτης ικετεύοντας για νέα δάνεια με σκοπό την αποπληρωμή παλαιότερων δανείων, τα οποία πλέον ανατροφοδοτούνται και αυξάνονται από τα τοκοχρεωλύσια.

Σύμφωνα με την αποκαλυπτική μελέτη του European School of Management and Technology (ESMT) που εδρεύει στο Bερολίνο, από το σύνολο των δανείων 220 δις ευρώ που δόθηκαν στην Ελλάδα στην περίοδο 2010-14, τα 210,3 δις, δηλ. το 95%, επέστρεψε στις Γερμανικές και Γαλλικές Τράπεζες και μόνο 9,7 δις, δηλ. το 5% εισπράχθηκε από τον κρατικό προϋπολογισμό. (Ιστόγραμμα 3). Αυτό σημαίνει δηλ. ότι, μας χορήγησαν δάνεια 50 δις κατά μέσο όσο ετησίως, τα οποία φορτώθηκαν με επιτόκια σε ένα φαύλο κύκλο συνεχούς σπειροειδούς ανόδου. Από το 2014 και μέχρι το 2020, με δεδομένο ότι ο κρατικός προϋπολογισμός είναι ισοσκελισμένος ή ελαφρώς πλεονασματικός, οι δανειακές υποχρεώσεις μας υπολογίζονται σε 10% του ΑΕΠ δη. 17,7 δις ετησίως, ποσό που ολόκληρο πλέον καταβάλλεται και θα καταβάλλεται στους δανειστές, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του Eurogroup το Φεβρουάριο 2016. ( Ιστόγραμμα 4). Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, μετά το 2020, οι ετήσιες υποχρεώσεις μας αυξάνονται στο 15% του ΑΕΠ, δηλ. θα ανέρχονται σε 26 δις για κάθε χρόνο.

Φυσικά η αποπληρωμή τέτοιων τεράστιων ποσών είναι εντελώς αδύνατο να γίνει πράξη. Καμιά χώρα στον κόσμο ακόμα και η πλουσιότερη δεν μπορεί να επιβιώσει καταβάλλοντας 10-15% του ΑΕΠ σε δανειακές υποχρεώσεις. Αλλά οι Εταίροι έχουν βρει τη λύση στο πρόβλημα. Έχοντας εγκλωβίσει τη χώρα μέσα στην παγίδα χρέους και στο ευρώ, προωθούν μεθοδικά και ανεμπόδιστα την υφαρπαγή ολόκληρου του δημόσιου πλούτου και των τραπεζών. Και οι εδώ υποτακτικοί τους στρώνουν χαλί για να περάσουν. Μη πού πείτε ότι αυτό δεν είναι ένα colpo grosso για την υφαρπαγή και κατοχή της χώρας χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά.

Ιστόγραμμα 1

Συγκρίσεις της ελληνικής κρίσεις με αυτλην του 1929 και με άλλες διεθνείς κρίσεις