Ποιον εμπιστεύθηκαν;

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η καθαρή νίκη του Σόιμπλε στην τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup αναμένεται να επικυρωθεί στην επόμενη. Το ΔΝΤ υποχώ­ρησε στις απαιτήσεις του για ξεκάθαρα μέτρα ρύθμισης του ελληνι­κού δημόσιου χρέους και η «συμμαχία του Νότου» έδειξε ακόμη μια φορά τα - στενά - όριά της.

Κι αν κάποιος είχε αμφιβολίες για το πώς κατέληξε η διαπραγμάτευ­ση της Δευτέρας, ήρθε χθες ο πρωθυπουργός να παραδεχθεί επισήμως ότι ο στόχος για έξοδο στις αγορές παραμένει... ακόμη και με το σχέδιο Σόιμπλε, το οποίο αναβάλλει οριστικά τις όποιες ρυθμίσεις επί του χρέους για τη λήξη του τρίτου μνημονίου και ναρκοθετεί τη συμπερίληψη των ελληνικών ομολόγων στην ποσοτική χαλάρωση.

Έτσι έμεινε εκκρεμής η κυβερνητική αισιοδοξία και κυρίως η πρό­σφατη δήλωση του πρωθυπουργού ότι τα νέα για το χρέος θα ήταν τόσο καλά ώστε να αναγκαστεί να βάλει γραβάτα. Αυτή η εξέλιξη δη­μιουργεί πάντως ένα κρίσιμο ερώτημα: Ποιον είχαν εμπιστευθεί στο Μαξίμου, ώστε να εμφανίσουν τόση αισιοδοξία μόλις πριν από μια ε­βδομάδα;

Πιθανώς εμπιστεύθηκαν το ΔΝΤ, το οποίο έδειχνε - υποτίθεται - αποφασισμένο να πιέσει μέχρι τέλους τον Σόιμπλε για το θέμα του χρέους. Κι όμως, το Ταμείο καιρό τώρα είχε δείξει διάθεση συμβιβα­σμού και παραχώρησης του απαραίτητου χρόνου στη Γερμανία ώστε να αποφύγει τώρα δαπανηρές δεσμεύσεις.

Οι πιθανότητες να είναι τζούφια η απειλή του ΔΝΤ για δική του μη συμμετοχή ήταν εξ αρχής πάρα πολλές. Χώρια το ότι κατά κανόνα ΔΝΤ και Βερολίνο πάντα συμμαχούν εις βάρος μας.

Πιθανώς εμπιστεύθηκαν την Κομισιόν. Κι όμως, ο μεν Μοσκοβισί έχει μόνο αντιπάλους στο Βερολίνο, ο δε Γιούνκερ μετά το 2014 δεν έχει νικήσει τον Σόιμπλε ούτε... στο τάβλι.

Πιθανώς εμπιστεύθηκαν τη «συμμαχία του Νότου», με προεξάρχουσα τη Γαλλία. Κι όμως, η μεγάλη μας φίλη, εκτός του ότι ήταν η πρώτη που σώθηκε με την υπαγωγή της Ελλάδας στα μνημόνια, ου­δέποτε «έσωσε» με κάποιον τρόπο τη χώρα μας, με εξαίρεση ίσως τον καυτό Ιούλιο του 2015, όταν βρεθήκαμε με το ένα πόδι εκτός ευρω­ζώνης.

Χώρια που η Γαλλία δεν επρόκειτο να σπαταλήσει διαπραγματευτικό κεφάλαιο για χάρη μας την ώρα που προσπαθεί να αναβάλει το δικό της μεταρρυθμιστικό - και ενδεχομένως δημοσιονομικό - «μνημό­νιο». Προφανώς θα μας υπερασπιζόταν... «τόσο, όσο».

Πιθανώς εμπιστεύθηκαν κάποια διαβεβαίωση της Μέρκελ, όπως κυκλοφόρησε. Κι όμως, η Μέρκελ δεν ήταν αυτή που το καλοκαίρι του 2015 ευχαρίστησε δημοσίως τον Σόιμπλε, διότι χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε λύση στο ελληνικό ζήτημα; Άλλωστε, πότε τον κοντράρι­σε για χάρη μας για να το κάνει και τώρα;

Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Ποιον εμπιστεύθηκαν;

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1970 στις 25-5-2017