Πολιτική ή κηπουρική;

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Δεν θα βρει κανείς, πηγαίνοντας ακόμη και αρκετά μακριά στο παρελθόν, φάση της πολιτικής ζωής της μεταπολεμικής Ελλάδας όπου (α) η αντιπαραθετικότητα να πήγε σε πιο υψηλούς τόνους, το βάθεμα των αντιθέσεων να πήρε πιο αυτάρεσκα αγεφύρωτες διαστάσεις, (β) ταυτόχρονα, η έκθεση της οικονομίας (και της κοινωνίας, συνεπώς) στο "έξω", στην εξάρτηση να είναι πιο απόλυτη, (γ) την στιγμή που οι ανοχές/αντοχές αυτού που ονομάζουμε "κοινωνικό σώμα" να εξαντλούνται, ενώ (δ) η πραγματική κατάσταση ευημερίας (προσοχή! όχι όλων, ακόμη όμως πολλών) να παραμένει σε σχετικά/συγκριτικά υψηλά επίπεδα, πράγμα που υποσκάπτει τις αντοχές/την ανοχή και (ε) η πειστικότητα του πολιτικού συστήματος - συνολικά όμως - να πορεύεται στο ναδίρ.

Να διευκρινίσουμε αμέσως ότι δεν αγνοούμε ότι τα πέτρινα μεταπολεμικά χρόνια η εξάρτηση (στοιχείο (β) υπήρξε κυριολεκτικά σε επίπεδο διάσωσης απο την πείνα, από τον λιμό. Ούτε ότι ακόμη και όταν κάποια πολιτική ομαλότητα αποκαταστάθηκε, είχαμε όχι μόνο πολιτικές δολοφονίες και "Επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο!;!" αλλά και καταστάσεις εκτρόπων στην Βουλή  (στοιχείο (α)) με τα έδρανα να εκτοξεύονται, αντί επιχειρημάτων, ή έστω κραυγών του τύπου "Στα τέσσερα, εσείς! Στα τέσσερα!". Ούτε ότι (στοιχείο δ) αυτό που εμείς χαρακτηρίζουμε "σχετικά υψηλά επίπεδα" έχει για πολύν, πάρα πολύν κόσμο υποστεί οδυνηρή κατολίσθηση τα τελευταία 7-8χρόνια. Ή ότι η πειστικότητα του πολιτικού συστήματος έζησε (στοιχείο (ε)) τις ημέρες Αποστασίας, ή πάλι των Κοσκωτικων - εντάξει;

Όμως, ειλικρινά, τίποτε απ' όλα αυτά τα παραπάνω δεν μας ταράζει τόσο, όσο η αυτάρεσκη αποφυγή του σημερινού πολιτικού συστήματος - τόσο των βασικών κομματικών σχηματισμών, όσο και των περισσότερο οριακών, ή ακόμη και όσων επιχειρούν να μονοπωλήσουν - να κινηθούν λίγο παραπέρα απ' εκείνο που ο Λευτέρης Κουσούλης αποκαλεί "μηχανισμούς εκλογικής συνάθροισης". Να ξεφύγουν από τις ισορροπίες (στο εσωτερικό τους) και την παραγωγή θορύβου (για δημόσια κατανάλωση, για ανταπόκριση στις ανάγκες του μηντιακού κόσμου). Και να δώσουν στην σύγκρουση για την εξουσία - που, ναι, αυτή είναι η ουσία της πολιτικής ζωής και της παρουσίας των κομμάτων, και μακάρι να το αναγνώριζαν ευθέως! - κάποια στοιχεία περιεχομένου. Πέρα από τις αναγωγές σε έννοιες και προσδοκίες του παρελθόντος.

Τι θέλουμε να πούμε; Ότι ο μακαρίτης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πρότεινε (με την λογική επιβολής, αλλά έτσι έβλεπε την πολιτική...) την έννοια του να γίνουμε άνθρωποι"/"να γίνουμε Ευρώπη": μπορεί να σαγηνεύει κάποιους - ακόμη και σήμερα αναφέρεται ως "Εθνάρχης" χωρίς αίσθηση αστείου - μπορεί να απωθεί άλλους, ιδίως με την επίγνωση του τι έτσι "Ευρώπη", όμως ήταν μια πρόταση. Ότι ο επίσης μακαρίτης Αντρέας πρότεινε /αυτός με την γαλιφιά, τον προσεταιρισμό του "κυρίαρχου λαού") μια λογική ένταξης, ενσωμάτωσης πολλών και σχετικής ισότητας στην διεκδίκηση της ευημερίας. Προσπερνούμε τον Κώστα Μητσοτάκη και τον Κώστα Σημίτη, που κάτι πήγαν να πουν - κάτι από φιλελευθερισμό ο πρώτος, τον διαβόητο εκσυγχρονισμό ο δεύτερος. Όμως είτε δεν τα πίστεψαν αληθινά, είτε κάμφθηκαν στην υπεράσπισή τους (το Ασφαλιστικό, το Ασφαλιστικό...) και αυτοαδειάστηκαν. Ύστερα; Ύστερα "επανίδρυση του Κράτους", "λεφτά υπάρχουν", ολίσθηση απο Ζάππεια σε "ισοδύναμα" - πάει κάθε διεκδίκηση περιεχομένου!

Ετούτοι εδώ; Α, ετούτοι είχαν περιεχόμενο, όχι εύπεπτο για την μεσαία τάξη αλλά δυσάρεστα ουσιαστικό: τον εξισωσισμό και την μεταφορά του βάρους της κρίσης στους "επάνω" (όταν τέλειωσαν τα τσαλιμάκια και οι πατέντες Βαρουφάκη, εννοείται). Όμως τώρα, τώρα που κι αυτό έφτασε στο όριο του αναζητείται στο παρελθόν και τις αταβιστικές καταβολές της Αριστεράς εκείνο που προδήλως λείπει.

Προσοχή όμως. Άλλο η πολιτική, άλλο η νοσταλγία, άλλο ο ακτιβισμός, άλλο η κηπουρική.

kontranews