Η επενδυτική ανάκαμψη που τόνισε ότι θέλει να προωθήσει ο πρωθυπουργός προϋποθέτει και ανάλογο ευνοϊκό περιβάλλον, που δεν είναι δεδομένο. Ποιο ρόλο μπορεί να διαδραματίσει η βιομηχανία.
Γράφει ο Αθ. Χ. Παπαδρόπουλος.
Μοναδική ελπίδα εξόδου της χώρας από την κρίση του δημόσιου χρέους που την πνίγει, είναι όντως η πραγματοποίηση νέων επενδύσεων. Οχι για συντήρηση παλαιών όμως, αλλά για την παραγωγή νέων προϊόντων και υπηρεσιών. Από την άποψη αυτή, καθοριστικός είναι ο ρόλος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ακόμα και για έργα υποδομών.
Συνεπώς, στην παρούσα οικονομική φάση, είτε αυτό αρέσει είτε όχι, η επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας από ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια εξαρτάται. Και οι τομείς που αυτά θα μπορούσαν να επενδυθούν, είναι η μεταποίηση, ο τουρισμός, η ναυτιλία και οι υψηλού επιπέδου υπηρεσίες. Οι κλάδοι αυτοί συνθέτουν το ελληνικό «πετρέλαιο».
Αυτό οι εχθροί της ανοικτής κοινωνίας το γνωρίζουν. Θα δώσουν λοιπόν αγώνα μέχρις εσχάτων για να υπονομεύσουν τη συμμετοχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην οικονομική ανάπτυξη. Από την άποψη αυτή, δείγματα γραφής έχουμε πολλά και είναι ιδιαιτέρως εύγλωττα. Αρα ο κ. Αλ. Τσίπρας, στην προσπάθεια που θέλει να κάνει, θα βρει πολλά μπαστούνια μπροστά του. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους επενδυτές.
Όμως, η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν πρέπει να απογοητευθεί. Η κρίση είναι μία μεγάλη ευκαιρία γι' αυτήν να αναδείξει τις δυνατότητές της πέρα από τον κρατισμό και τη «συμμοριακή οικονομία» που κυριαρχούσε στη χώρα.
Σήμερα, για να πάει μπροστά η ιδιωτική επιχείρηση, πρέπει να υιοθετήσει νέες αρχές. Κατά κύριο δε λόγο, είναι ανάγκη να παγκοσμιοποιηθεί. Το μέλλον της χώρας εξαρτάται από τον βαθμό της εξωστρέφειάς της. Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα, σε έναν ταχύτατα μεταβαλλόμενο κόσμο.
Στη σημερινή διεθνή συγκυρία, η εξωστρέφεια είναι θέμα στρατηγικής και όχι άγονων επιδοτήσεων. Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία είναι σήμερα απαραίτητο να μπορεί μία επιχείρηση να διαμορφώνει και η ίδια τους όρους της διεθνούς ή εθνικής προσφοράς.
Η εποχή όπου η παραγωγή είχε ως πυξίδα της τη ζήτηση πέρασε και δεν πρόκειται να επιστρέψει. Στις σημερινές έντονα ανταγωνιστικές οικονομίες, τα δεδομένα της εισόδου και εξόδου των προϊόντων από και στις διεθνείς και εθνικές αγορές έχουν αλλάξει. Οι οικονομίες στον ανεπτυγμένο κόσμο στηρίζονται πλέον στη δημιουργική προσφορά παρά στη ζήτηση.
Με άλλα λόγια, όπως αναγνωρίζουν πολλοί παρατηρητές, σήμερα, οι επιχειρήσεις που θέλουν να διαβούν στην αγορά με αξιώσεις, αντί να ικανοποιούν τη ζήτηση πρέπει να δημιουργούν προσφορά. Είναι, δηλαδή, απαραίτητο να διευρύνουν το πεδίο της ζήτησης προτείνοντας προϊόντα και υπηρεσίες που αντιπροσωπεύουν κάτι παραπάνω σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Αυτή δε η προστιθέμενη αξία μπορεί να είναι ή συνολική ή τμηματική, αρκεί να διαφοροποιεί το προϊόν από τα άλλα. Πολλές επιχειρηματικές στρατηγικές σ’ αυτά τα επίπεδα κινούνται. Ολο και πιο πολύ.
Το νέο, λοιπόν, φαινόμενο που ολοένα και περισσότερο χαρακτηρίζει τη διεθνή βιομηχανία αλλά και τις υπηρεσίες είναι αυτό της δημιουργικής προσφοράς, η οποία για πολλές επιχειρήσεις αποτελεί καίριο όπλο της στρατηγικής τους. Αυτή δε η δημιουργική προσφορά εξαρτάται από το κατά πόσον μία επιχείρηση διαθέτει την αίσθηση της διαφοράς και θέλει να παίρνει από την αγορά μηνύματα παρά να της επιβάλλει.
Όπως γράφει και ο γνωστός καθηγητής μάρκετινγκ Φίλιπ Κότλερ, η δημιουργική προσφορά αγαθών και υπηρεσιών προϋποθέτει ένα έξυπνο μάρκετινγκ και δεκτικούς πελάτες.
Κάτι τέτοιο για την Ελλάδα αποτελεί πρόκληση. Η βιομηχανία της χώρας μας πρέπει να εγκαταλείψει το ερασιτεχνικό και υπερπροστατευμένο από τους δασμούς παρελθόν της. Η επιβίωσή της είναι συνάρτηση παραγόντων όπως η κίνηση, η ανανέωση, η καινοτομία, ο ανταγωνισμός και οι οργανωτικές αλλαγές. Επίσης, αν η ελληνική επιχείρηση γενικά θέλει να σταθεί στη μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά, πρέπει να μάθει να αποκτά γνώσεις και να τις μετατρέπει σε προϊόντα και υπηρεσίες.
Παλαιότερα, ο Γιόζεφ Σουμπέτερ έκανε λόγο για τη «δημιουργική καταστροφή» και τόνιζε ότι, μέσω αυτής, η επιχείρηση νεωτερίζει. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και σήμερα με τη βοήθεια της δημιουργικής προσφοράς, που κάνει μεγάλες εταιρείες, όπως η Nestle, η Unilever κ.α., να λανσάρουν κάθε χρόνο 20 με 30 νέα προϊόντα, τα οποία τις βοηθούν να παραμείνουν «λίντερ» για ένα διάστημα στην αγορά και ξαναρχίζουν όταν το νέο προϊόν γερνά.
Η ζωτικότητα μιας οικονομίας εξαρτάται από τον δυναμισμό και την εφευρετικότητα των επιχειρήσεών της -και η τελευταία έχει άμεση εξάρτηση από το κατά πόσον ένας λαός θέλει να υιοθετήσει ένα πραγματικό επιχειρηματικό πνεύμα δημιουργίας ή όχι.
Από την άποψη αυτή, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, πέραν των λόγων, θα πρέπει να περάσει και σε πράξεις, ερχόμενος σε επαφή με το ιδιωτικό επενδυτικό κεφάλαιο, ελληνικό και ξένο, και να ζητήσει να μάθει ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να κινητοποιηθεί επενδυτικά σε χώρες όπως η Ελλάδα.
Παράλληλα, όμως, καλό θα ήταν να αρχίσει να σκέπτεται και κάποιες μεταρρυθμίσεις θεσμικού χαρακτήρα, γιατί εκεί εδράζεται ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Που δεν είναι άλυτο όμως, αν κάποιος θέλει να το λύσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου