Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Του Άρη Χατζηστεφάνου
Στις Βρυξέλλες σταθμεύει ένας στρατός. Δεν είναι μόνο οι ειδικές δυνάμεις των βελγικών ενόπλων δυνάμεων, που περιπολούν στους δρόμους μιας πόλης που βρίσκεται σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Είναι κυρίως οι «αερομεταφερόμενες μεραρχίες» από περίπου 91.000 υπαλλήλους σε 9.860 ομάδες πίεσης που εξασφαλίζουν ότι δεν θα υπάρξει ούτε μια απόφαση, η οποία έστω και κατά λάθος, να προασπίζεται τα συμφέροντα των πολιτών σε βάρος των ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Με ετήσιο δηλωμένο προϋπολογισμό 1.5 δισεκατομμυρίου ευρώ, μπορούν να εξαγοράσουν να εκβιάσουν ή απλώς να… προσλάβουν σχεδόν οποιονδήποτε υπάλληλο των ευρωπαϊκών θεσμών επιθυμούν.
Οι συγκεκριμένοι αριθμοί δεν προσφέρουν βέβαια την πλήρη εικόνα καθώς αφορούν τα λόμπι που καταγράφηκαν εθελοντικά στο αρχείο των ομάδων πίεσης. Το βέβαιο είναι ότι περίπου 6.200 λομπίστες διαθέτουν ειδικές κάρτες εισόδου στο ευρωκοινοβούλιο (και τις χρησιμοποιούν σχεδόν καθημερινά) ενώ σχεδόν 30.000 άτομα διαμένουν και εργάζονται σταθερά στις Βρυξέλλες με μοναδικό στόχο να προωθούν τα συμφέροντα πολυεθνικών στους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων της ΕΕ.
Η οργάνωση Alter EU που μελετά τις σχέσεις των ομάδων πίεσης με θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπολογίζει ότι περίπου το 83% των συναντήσεων που πραγματοποιούνται σε καθημερινή βάση ανάμεσα σε λομπίστες και ανώτατους αξιωματούχους της Κομισιόν δεν καταγράφονται πουθενά ενώ σε μεσαία και κατώτερα στελέχη της Επιτροπής το ποσοστό ξεπερνά το 92%. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως οι εξαγγελίες του Γιούνκερ ότι θα έβαζε τάξη στην ανεξέλεγκτη δράση των μεγάλων λόμπι ήταν ένα φτηνό πυροτέχνημα.
Σε αρκετές περιπτώσεις η παρέμβαση των λόμπι γίνεται εξόφθαλμη όταν τεμπέληδες κομισάριοι και ευρωβουλευτές δεν μπαίνουν καν στον κόπο να επαναδιατυπώσουν τα κείμενα που λαμβάνουν από πολυεθνικές επιχειρήσεις. Πριν από μερικά χρόνια το γερμανικό ηλεκτρονικό δίκτυο WDRTV εντόπισε δυο τέτοια περιστατικά που αφορούσαν στο χριστιανοδημοκράτη ευρωβουλευτή Μπούρκχαρντ Μπαλζ και στον Μάρκους Φέρμπερ της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης (CSU). Και οι δυο κατέθεσαν προτάσεις σχετικά με τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και την κερδοσκοπία στις χρηματιστηριακές αγορές, οι οποίες περιλαμβάνονταν σε έγγραφα τραπεζικών λόμπι με σχεδόν πανομοιότυπη διατύπωση. Όταν μάλιστα ρωτήθηκαν για την «σύμπτωση» στα κείμενα, ισχυρίστηκαν ότι τα λόμπι… τους έκλεψαν τις ιδέες.
Η δράση των λόμπι ξεκινά από τις απλές καθημερινές επαφές με τους περίπου 30.000 υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και φτάνει μέχρι την επίσημη συμμετοχή των ομάδων πίεσης στη λειτουργία των θεσμικών οργάνων. Συγκεκριμένα η Κομισιόν λειτουργεί υπό το άγρυπνο βλέμμα των περίφημων ομάδων εμπειρογνωμόνων (expert groups) οι οποίες υποτίθεται θα εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα της… κοινωνίας των πολιτών. Πρόσφατη έρευνα από το Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO) απέδειξε ότι κατά μέσο όρο οι ομάδες αυτές αποτελούνται κατά 70% από εκπροσώπους πολυεθνικών, κατά 15% από μέλη ΜΚΟ ενώ μόνο το 2% των μελών τους προέρχεται από συνδικάτα. Πολλές φορές οι μόνοι περιορισμοί στην επιλογή των στελεχών προέρχονται από διεθνείς οργανισμούς (όπως ο ΠΟΕ που απαγορεύει να συμμετέχουν στελέχη καπνοβιομηχανιών σε ομάδες εμπειρογνωμόνων για τη δημόσια υγεία) καθώς η Κομισιόν δεν έχει κανένα πρόβλημα να τοποθετεί π.χ λογιστικά γραφεία που ειδικεύονται σε offshore σε ομάδες που καθορίζουν την φορολογική πολιτική.
Το αποτέλεσμα αυτών των διεργασιών είναι ότι το καθεστώς των πιέσεων στην ΕΕ έγινε πολύ πιο σκοτεινό και ανεξέλεγκτο σε σχέση με τις ΗΠΑ, όπου και γεννήθηκε και θεσμοθετήθηκε η παρουσία των ομάδων πίεσης (σύμφωνα με μια εκδοχή ο όρος λόμπι προέρχεται από τον προθάλαμο του ξενοδοχείου Γουίλαρντ στην Ουάσινγκτον, όπου ο Αμερικανός πρόεδρος Οδυσσέας Γκραντ έκλεινε μπίζνες με τους επιχειρηματίες της εποχής). Πολύ καλοί μαθητές των ΗΠΑ αποδείχθηκαν οι αξιωματούχοι της ΕΕ και στο φαινόμενο της «περιστρεφόμενης πόρτας», δηλαδή της μεταπήδησης αξιωματούχων στα διοικητικά συμβούλια κολοσσιαίων επιχειρήσεων και το αντίστροφο. Ο πρώην αντιπρόεδρος της Κομισιόν Ετιέν Νταβινιόν, ο οποίος έχει θητεύσει σε ορισμένες από τις σημαντικότερες εταιρείες ενέργειας τη Ευρώπης, ήταν από τους πρώτους διδάξαντες από τη δεκαετία του ’80 ενώ το πέρασμα του Μπαρόζο στην Γκόλντμαν Σακς απλώς επιβεβαίωσε αυτό που όλοι γνώριζαν: ότι δεν χρειάζεται να είσαι στο ΔΣ μιας τράπεζας για να αποτελείς υπάλληλό της.
Η μεγαλύτερη αλλαγή που συντελέστηκε μετά την κρίση του 2007-2008 ήταν η γιγάντωση του τραπεζικού λόμπι που εισέβαλε κυριολεκτικά στα ανώτατα όργανα άσκησης πολιτικής παραβιάζοντας ακόμη και τους σαθρούς κανόνες διαφάνεια της ΕΕ.
Μόνο ο χρηματοπιστωτικός τομέας απασχολεί 1.700 λομπίστες οι οποίοι έχουν στη διάθεσή τους 120 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για να «εξαγοράσουν» τη συνείδηση της ΕΕ – δηλαδή τριάντα φορές περισσότερα χρήματα από τον προϋπολογισμό όλων των συνδικάτων, των ΜΚΟ και των ομάδων προστασίας καταναλωτών που ασχολούνται με τη λειτουργία της ΕΕ. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι σε κάθε υπάλληλο της ευρωπαϊκής ένωσης, που ασχολείται με ζητήματα τραπεζών, αντιστοιχούν τέσσερις εκπρόσωποι λόμπι.
Στην «καρδιά» της τραπεζικής εισβολής βρίσκεται το περίφημο Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF). To «υπερόπλο» των τραπεζιτών δημιουργήθηκε το 1983 για να εκπροσωπήσει τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του πλανήτη απέναντι σε αναπτυσσόμενες χώρες, όπως το Μεξικό, που βυθίζονταν σε κρίσεις δημόσιου χρέους.
Σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζουν ορισμένοι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν καταλήφθηκε από τις μεγάλες επιχειρήσεις αλλά δημιουργήθηκε από αυτές. Από την εποχή των συμφωνιών Άνθρακα και Χάλυβα και αργότερα με τη συνθήκη του Μάαστριχτ (όπου συγκεκριμένα λόμπι τραπεζιτών και βιομηχάνων όπως το AMUE, επέβαλαν τη δημιουργία του ευρώ) οι ομάδες πίεσης των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων καθόριζαν και τις τελευταίες λεπτομέρειες της πολιτικής της ΕΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου