Η Ημέρα της Ποίησης και η Αντιπολίτευση

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Η δίδυμη αυτή ανάδυση του φάσματος (για τους καλούς, σημερινούς Νεοδημοκράτες του ηγετικού πυρήνα) του Καραμανλισμού μετά την λεύκανση κι από την ρετσινιά του Βατοπαιδίου και του «τηλεφωνήματος από την Ευρώπη» για την επιτακτικότητα της ψήφισης των ουσιαστικών τουλάχιστον στοιχείων συνέχισης των Μνημονίων και από την Αντιπολίτευση (τελικά… δεν δαπάνησαν οι Ευρωπαίοι, οι Σαπέν και οι Σώϋμπλε του κόσμου τούτου ούτε καν τα 30 σεντς ενός τηλεφωνήματος, έκαναν απλώς δηλώσεις) μας θύμισε ότι πριν λίγες μόνον ημέρες ήταν η Ημέρα της Ποίησης.

Τι σχέση έχουν αυτά; Δείτε τον Καβαφικό στίχο: «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας/τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι/τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις/[…] αν δεν τους κουβανάς μέσ’ την ψυχή σου,/αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου»

Τελικά, σε όλους όσοι θέλουν να έχουν να παίζουν έναν ρόλο ουσίας – όχι δηλαδή απλώς να εκφωνούν σπαρακτικά συνθήματα του τύπου «Εκλογές! Εκλογές! Εκλογές!» ή «Φύγετε τώρα! Φύγετε!», αλλά να διεκδικούν ευθύνες υπό πραγματικές συνθήκες – έρχεται ακριβώς η ώρα αναμέτρησης με την πραγματικότητα.

Η θέση της Αντιπολίτευσης, σήμερα, η θέση της συνολικής Αντιπολίτευσης, με ΔηΣυμπ και Ποτάμια και Λεβέντες και όποιον άλλο (τύπου Τριών) επιχειρεί να κινηθεί, κυρίως όμως της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης του Κυριάκου, ότι δηλαδή

 (α) η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει τώρα – αύριο, χθες !

(β) ότι τα συζητούμενα/απαιτούμενα μέτρα είναι αδιανόητα φρικώδη και λάθος,

(γ) ότι ως εκ τούτου αποκλείεται να ψηφισθούν στην Βουλή, ούτε και κατ’ ελάχιστον,

(δ) ότι πρέπει να τα λουστεί, μόνη, η Κυβερνητική πλειοψηφία,

πλην ότι (ε) η σημερινή Αντιπολίτευση δεσμεύεται – για λόγους σοβαρότητας, ευθύνης , κλπ – να τα εφαρμόσει όταν έλθει εν τη βασιλεία της,

είναι μια σειρά θέσεων που δεν στέκει όρθια. Με τίποτε!

 Κάνει ενδεχομένως καλό στην συντήρηση της εσωκομματικής συνοχής (εδώ είναι που μπαίνει στην μέση η διάσταση του Καραμανλικού risorgimento, ως ενδοκομματικής απειλής…), στην διατήρηση της ατμόσφαιρας φιλάθλων, «θα τους πάρουμε τα σώβρακα!», που την τροφοδοτούν άλλωστε και τα δημοσκοπικά ευρήματα τα οποία τάζουν έως και αυτοδυναμία. Όμως, η πραγματικότητα πορεύεται διαφορετικά.

Ας πούμε, το Ασφαλιστικό ή βγαίνει, ή δεν βγαίνει. Και… δεν βγαίνει! Ο Νόμος Κατρούγκαλου είναι αδιανόητος, αλλά «λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν». Οπότε αύριο, μεθαύριο, ΚΑΤΙ θα χρειαστεί να ψηφισθεί. ΟΧΙ επειδή ο Κατρούγκαλος φορούσε λάθος pochette, ούτε επειδή το δίδυμο Αχτσιόγλου/Τσακαλώτου δεν διαπραγματεύθηκε επαρκώς ρωμαλέα. Είναι, δε, ντροπής πράγματα να λέγεται από σοβαρούς – ή πάντως σοβαροφανείς – ανθρώπους του χώρου της Αντιπολίτευσης ότι «το Ασφαλιστικό θα λυθεί μόνον όταν επανέλθει η ανάπτυξη, και η ανάπτυξη θα έρθει μόνο με επενδύσεις». Είναι σωστή, είναι πάνσωστη η θέση αυτή – όμως… απέχει τέσσερα/πέντε χρόνια, ΑΝ ξεκινήσει. Έως τότε;

Θα χρειαστεί οι της Αντιπολίτευσης να βρουν λιγάκι από την Καφαβική αυτοπεποίθηση, να αποδιώξουν τον φόβο της ευθύνης. Και να χτίσουν ένα αφήγημα που να στέκει όρθιο. Και, μ’ αυτό, να πορεύονται.

 *Δημοσιογράφος, συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (αναδημοσίευση από kontra