του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Το θύμιζε ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ - Αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ο οποίος βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα αλλά και ... τσακώθηκε με τον Σκοτεινό Ιππότη/υπουργό Οικονομικών στην κοινή τους Κυβέρνηση Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε, με αφορμή την Ελλάδα: έλεγε ότι "άμα είναι να σε μαλώνει ο Σώϋμπλε κάθε φορά που επικροτείς τις προσπάθειες του Ελληνικού λαού, τότε είναι κατανοητό που Γερμανοί έχουν τόσο κακή φήμη στην Ευρώπη" - εισφέροντας ένα διαφορετικό στίγμα τους εορτασμούς για τα 60χρονια της ΕΕ, την διαδικασία της Κορυφής της Ρώμης κοκ.
Τι εννοούμε; Εκείνοι που ονομάζουμε "Πατέρες της Ευρώπης", δηλαδή οι εμπνευστές και θεμελιωτές του εγχειρήματος - ο Ζαν Μοννέ και ο Ρομπέρ Σουμάν από Γαλλία, ο Κόνραντ Αντενάουερ και ο Βάλτερ Χάλλσταϊν από Γερμανία - είχαν μέση ηλικία, όταν γινόταν αυτή η εκκίνηση,... 69 ετών! Ήταν δηλαδή άνθρωποι που είχαν ζήσει, αληθινά, όχι μόνον τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την φρίκη του (των στρατοπέδων συγκεντρώσεως) αλλά και τον Α΄ Παγκόσμιο με την δική του φρίκη (των χαρακωμάτων). Ήταν δηλαδή άνθρωποι που είχαν δει τα δικά τους παιδιά - την τότε επόμενη γενιά - να απορφανίζεται, να σκοτώνεται, να μένει ανάπηρη, να χάνει την αίσθηση μέλλοντος. Έτσι, και όχι με χαριτωμενιές, ή με ιδεολογικές αναζητήσεις, "θεμελιώθηκε η Ευρώπη".
Άλμα, τώρα, στο σήμερα! Τώρα, οι 60άρηδες οι οποίοι ακόμη συνεχίζουν να οδηγούν τα πράγματα είναι στην Ευρώπη η γενιά - πάλι στον Ζ. Γκάμπριελ ανήκει η παρατήρηση - των χορτάτων και ασφαλών, εκείνων που δεν γνώρισαν ούτε πίεση ούτε μιζέρια , εκείνων που κυρίως θεωρούσαν ότι κάθε χρονιά θα ήταν καλύτερη από την επόμενη (στην Ελλάδα, αυτό δεν ισχύει απόλυτα, χάρις στην ... Χούντα. όμως κι αυτή, τελικά, βιώθηκε ως διάλειμμα). Αυτή η γενιά, την "Ευρώπη" και την έβλεπε ως δεδομένη, αλλά και δεν την πολυσυμπαθεί πλέον. Την υπόσχεση του καλύτερου αύριο, πολλοί Ευρωπαίοι την έχουν αφήσει πίσω. Την απογοήτευση την έζησαν. Διόλου περίεργο που - για παράδειγμα - το Brexit ψηφίστηκε κατά 60% από τους 65+, κατά 45% από τους 25-49, μόλις κατά 20% από τους 18-24... Και στην "από ΄δω" Ευρώπη (πάλιν η Ελλάδα δεν ανήκει στην μεσότητα: σ' εμάς όμως τα Μνημόνια προπάντων την νέα γενιά ξεπάτωσαν, όσο κι αν όλοι θρηνούμε για τους συνταξιούχους), οι πιο ηλικιωμένοι είναι που οδηγούν και την δυσπιστία προς την "Ευρώπη" και την κυνική ανάγνωση των τωρινών σχεδιασμών για έξοδο από την Ευρωκρίση με τον αναμηρυκασμό καλών προθέσεων και θεσμικών σχεδιασμών.
Η άρνηση του δύσκολου, η αποφυγή του συγκεκριμένου ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της πορείας - και - προς την Κορυφή της Ρώμης, προς την Διακήρυξη για το Μέλλον της Ευρώπης. Η οποία, με τις εκπληκτικής γενικολογίας και κενότητας διατυπώσεις της, δικαίωσε όσους την χαρακτήριζαν ήδη από τα προπαρασκευαστικά στάδια "παραβρασμένο κολοκυθάκι". Εμείς, στην Ελλάδα , την παρακολουθήσαμε αυτήν την σκηνοθεσία θεάτρου σκιών μέσα από την σκιαμαχία Τσίπρα με το "κοινωνικό κεκτημένο της Ευρώπης". Διατυπώσεις όμως του τύπου "Η Ευρώπη, ως πολιτική οντότητα, είτε θα είναι ενωμένη, είτε δεν θα υπάρχει. Μόνον μια ενωμένη Ευρώπη μπορεί να είναι κυρίαρχη, ή πάλι η επιλογή "ορίζοντα 10 ετών" για να δοθεί "αίσθημα εμπιστοσύνης" στους Ευρωπαίους μάλλον δίνουν ευρύτερα την εντύπωση εκείνου που ο Τσίπρας είπε: "Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρευόμαστε και θέλουμε". Μένει να φανεί το άλλο - αν έχει νόημα το "να παλεύουμε εντός αυτής για να την αλλάξουμε".
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου