Ο παραλογισμός των αξιολογήσεων

analyst

“Καθώς οι πιο σημαντικές συμφωνίες ιδιωτικοποιήσεων υπογράφονται πάντα εν μέσω οικονομικών ή πολιτικών κρίσεων, δεν υπάρχει ποτέ μία σαφής νομοθεσία, ή έστω ένα αποτελεσματικό ρυθμιστικό πλαίσιο – η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι χαοτική, οι τιμές είναι ρευστές και οι συνειδήσεις των πολιτικών ελαστικές..…Μέχρι το 1990, πριν από την «κρίση της τεκίλας» δηλαδή, μόνο μία από τις τράπεζες του Μεξικού ανήκε σε ξένους. Μετά την κρίση όμως, στις αρχές του 2000, είκοσι τέσσερις από τις τριάντα τράπεζες «περιήλθαν» σε ξένα χέρια.

Οι ιδιωτικοποιήσεις αποδείχθηκαν τόσο επικερδείς, ώστε πολλές από τις πολυεθνικές των Η.Π.Α., οι οποίες είχαν «αλώσει» τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, έβλεπαν με απληστία τις κρατικές αρμοδιότητες (παιδεία, υγεία, δημόσια διοίκηση, αστυνομία, φυλακές κλπ.), ως την επόμενη πηγή για άμεσα κέρδη. Απλούστερα, στόχος τους ήταν η πλήρης αποκρατικοποίηση της εξουσίας, με την εγκατάσταση άβουλων, τυπικών κυβερνήσεων, οι οποίες θα κατευθύνονταν απολυταρχικά από το σκοτεινό παρασκήνιο – ένα θέατρο σκιών”. (Klein με παρεμβάσεις)

του Άρη Οικονόμου

Φαίνεται δυστυχώς ότι συνεχίζεται η πολιτική της υποτέλειας, των  υποκλίσεων και του μετανοιωμένου μαθητή, ο οποίος υπόσχεται συνεχώς να κάνει καλύτερα τα μαθήματα του, έτσι ώστε να αποφύγει την τιμωρία – χωρίς όμως ποτέ να σέβεται τις υποσχέσεις του, όπως συμβαίνει με τις προεκλογικές δεσμεύσεις.

«Πεδίο μάχης λαμπρό» είναι ακόμη μία φορά η νιοστή αξιολόγηση της οικονομίας, η οποία φυσικά κάθε άλλο παρά ως «αξιολόγηση» μπορεί να θεωρηθεί – αφού δεν έχει αντικείμενο, κρίνοντας από τη συνέχιση της κατάρρευσης και της ύφεσης, παρά το ότι έχουν περάσει οκτώ ολόκληρα χρόνια από τον εγκλωβισμό της χώρας στην παγίδα του χρέους, η οποία επιδεινώθηκε με την επιβολή των μνημονίων.

Το άκρον άωτο της ανοησίας εν προκειμένω είναι οι προσπάθειες διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης, χωρίς να έχει απολύτως κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της – πόσο μάλλον όταν οι καθυστερήσεις περιορίζουν τα έσοδα του δημοσίου λόγω της συνεχούς υποχώρησης του ΑΕΠ, οπότε απαιτούνται νομοτελειακά νέα μέτρα για να ισοσκελισθούν.

Με δεδομένο δε το ότι, οι δανειστές αποκτούν όλο και περισσότερους «μοχλούς πίεσης», όπως για παράδειγμα τις χρεοκοπημένες τράπεζες, καθώς επίσης τη ΔΕΗ που βρίσκεται λίγο πριν από το «συσκοτισμό» της (black out), απορεί κανείς σχετικά με τη διανοητική κατάσταση των διαπραγματευτών – αφού δεν είναι δυνατόν να περιμένουν πως θα έχουν επιτυχία, κάτω από τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Απορεί κανείς πολύ περισσότερο γνωρίζοντας πως ακόμη και απέφευγε η κυβέρνηση κάποιες παραχωρήσεις, από αυτές που απαιτούν οι δανειστές, θα αναγκαζόταν να τις αποδεχθεί στην επόμενη αξιολόγηση – οπότε δεν έχουν καμία λογική οι νέες ζημίες, με τις οποίες επιβαρύνεται η οικονομία μας από τις καθυστερήσεις.

Κανένας άλλωστε δεν πιστεύει πως έχει την πρόθεση να σταματήσει την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων – αναλαμβάνοντας η ίδια την πρωτοβουλία των κινήσεων, με τη δήλωση της χρεοκοπίας εντός της Ευρωζώνης, το ρίσκο της οποίας αυξάνεται συνεχώς όσο καθυστερεί, καθώς επίσης όσο υπογράφονται νέες δεσμεύσεις της χώρας.

Όσον αφορά τις δικαιολογίες του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, σύμφωνα με τις οποίες οι καθυστερήσεις οφείλονται στις αποκλίνουσες απόψεις των δανειστών, είναι ασφαλώς έωλες – αφού γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι η χαοτική κατάσταση, στην οποία οδηγείται η ελληνική οικονομία από τις ατέρμονες αποτυχημένες διαπραγματεύσεις, είναι προς το συμφέρον των δανειστών.

Αυτό ακριβώς αναφέραμε στον πρόλογο του κειμένου, αφού δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, αλλά για μία παλιά και δοκιμασμένη τακτική – η οποία έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν σε πολλές χώρες από το ΔΝΤ.