Και όμως, γίνεται!

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Χρειάστηκε να καταγραφούν τα επεισόδια στην δίκη της Χρυσής Αυγής - με τις "δυνάμεις της τάξεως" να επεμβαίνουν μόνο εκ των υστέρων · με την έδρα του Δικαστηρίου να μην πιστεύει στα μάτια της για όσα διαδραματίζονταν μπροστά της· με την απανθρωπιά να συναπαντιέται με την χυδαιότητα όταν η μάνα του νεκρού, δολοφονημένου Παύλου Φύσσα "χρειάστηκε" να ακούσει από θιασώτες των δολοφόνων το "Πού είναι τώρα ο Παύλος;" - για να ξαναθυμηθούμε στην ευρύτερη δημόσια συζήτηση μια από τις μεγάλες ντροπές της σημερινής μας δημοσιας ζωής. (Και είναι ευτύχημα, το λέμε με ακόμη μεγαλύτερη πικρία παρά ντροπή, που μπόρεσε η ΕφΣυν και ξέθαψε το βίντεο με τις εικόνες ναζιστικού - όχι νεοναζιστικό, καθαρά ναζί! - εορτασμού ταυτοποιημένων Χρυσαυγιτών το 2005. Εικόνες που διαψεύδουν τις πιο πρόσφατες αποστασιοποιήσεις του αυτάρεσκου αυτού μορφώματος το οποίο διεκδικεί ρόλο και λόγο από τον αδιανόητο πυρήνα της υπόστασής του: αυτοί είναι, ως τέτοιοι λειτουργούν δημόσια).

Όταν η διάρκεια της βαρύτατης αυτής δίκης - πάνε 3,5 χρόνια μετά την δολοφονία Φύσσα με όσα αποκαλυπτικά ξεκίνησε - αναφέρεται στην δημόσια συζήτηση, παρευθύς έρχεται στην επιφάνεια η εξήγηση/δικαιολογία: "Μα, έτσι λειτουργεί η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Με τις υλικές ελλείψεις - αίθουσες, φορτωμένα πινάκια και εκθέματα, έλλειψη υποστήριξης - και με την επίκληση της ανεξαρτησίας της, οπότε ποιος θα ψέξει;" Το να στραφεί κανείς κριτικά/επικριτικά/καταδικαστικά απέναντι π.χ. στην (εκάστοτε) Κυβέρνηση μπορεί να εκληφθεί κάπως σαν πρόταση ανάμειξης στο άβατο της Δικαιοσύνης! Το ίδιο, άλλωστε, ισχύει και οσάκις τίθεται το ερώτημα των συνεπειών της άσκησης κακουργηματικών διώξεων (και όχι απλώς κακουργηματικών αλλά για αδικήματα όπως της εγκληματικής οργάνωσης), επί της αυριανής ανακήρυξης των συνδυασμών για εκλογική αναμέτρηση...

Δημιουργείται η εντύπωση, όσο αφήνονται τα πράγματα να πορεύονται τον δρόμο τους σαν η Χρυσαυγή να αποτελούσε μέρος της πολιτικής μας κανονικότητας, ότι "Δεν γίνεται αλλιώς!". Και όμως, γίνεται! Θυμίζουμε ότι όταν η κατάσταση αληθινά πήγαινε να ξεφύγει την εποχή της δολοφονίας Φύσσα, πολλοί είχαν - ανερυθρίαστα - επιχειρηματολογήσει ότι δεν εννοείτο προφυλάκιση για βουλευτές καλυπτόμενους υπό το ντροπιαστικό ακαταδίωκτο του Συντάγματος: χρειάστηκε η χρήση της εγκυκλίου /γνωμοδότησης του Εισαγγελέα Α.Π. Ι. Τέντε, ώστε να υπάρξει η επ' αυτοφώρω σύλληψη βουλευτών κατά την διάπραξη κακουργημάτων. Όταν δε το ξερίζωμα της Χρυσαυγής ακόμη και μετά την δολοφονία Φύσσα καθυστερούσε, χρειάστηκε να κινηθεί ο (όχι-ακριβώς-αρμόδιος) υπουργός Δημόσιας Τάξεως Νίκος Δένδιας προκειμένου να ξεκουνηθεί η νωθρή (;) διαδικασία. ξηλώνοντας και υψηλά στελέχη ΕΚΑΜ, ΔΕΛΤΑ, επικεφαλής ΜΑΤ σε Κερατσίνι, Α.Δ. Χαλκίδας κοκ. Για να φύγει όχι μόνον το στίγμα "υπόγειων διαδρομών" βαθέος κράτους - Χρυσής Αυγής αλλά και ο αληθινός κίνδυνος συγκάλυψης.

"Γίνεται!" λοιπόν να γίνει κάτι. Και, αν μη τι άλλο, η Δικαιοσύνη χρωστά στον εαυτό της να θέσει δημόσια τις "αρχές ασφαλείας" ενώπιον των ευθυνών τους για να ... επιτραπεί στην δίκη της Χρυσής Αυγής να προχωρήσει απρόσκοπτα. Ταυτόχρονα, να παραμερίσει κάθε δικονομική επιδεξιότητα με την οποία επιχειρείται η παρέλκυση.

kontranews