Για να μην έχει... αυταπάτες

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ κυβερνήσεις, μετά την επιβολή του σχεδίου του ΔΝΤ για μειώσεις στο αφορολόγητο και τις συντάξεις ανεξαρτήτως δημοσιονομικού αποτελέσματος, χάνουν το δικαίωμα να αποφασίζουν εκείνες πώς θα κατανέμονται τα βάρη και οι απώλειες εισοδήματος στο εσωτερικό της χώρας. Ενώ για αυτονόητους λόγους η κυβέρνηση επιχειρεί να το κρύψει, η αξιωματική αντιπολίτευση επιχειρεί κι αυτή να το αποσιωπήσει. Τυχαίο; Κάθε άλλο.

 

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ κριτική προς την κυβέρνηση να αποδεχθεί το ταχύτερο μια συμφωνία εξέθεσε τη Ν.Δ. σε έναν μεγάλο κίνδυνο: να περάσουν μέτρα που θα αφορούν κυρίως μια ενδεχόμενη δική της κυβερνητική θητεία. Ο κίνδυνος επιβεβαιώθηκε. Και τώρα;

 

ΣΤΕΛΕΧΗ και αξιωματούχοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευδαν το προηγούμενο διάστημα να δηλώνουν προθυμότεροι των προθύμων στην εφαρμογή όσων απαιτούνταν από τους δανειστές, με προεξάρχοντες το ΔΝΤ και τη Γερμανία και σιωπούντες τους υπόλοιπους εταίρους. Τώρα το πακέτο ήρθε και ο κίνδυνος να το... «λουστεί» η ίδια είναι παραπάνω από προφανής.

 

ΠΡΟΦΑΝΩΣ θα μπορεί να λέει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ τα συμφώνησε». Και πράγματι το κυβερνών κόμμα θα δυσκολευτεί να φτιάξει πολιτικό αφήγημα έχοντας πάρει το βάρος της ψήφισης μέτρων που στρέφονται εναντίον των ασθενέστερων. Ωστόσο ούτε η Ν.Δ. θα έχει εύκολο αφήγημα, διότι δεν θα μπορεί να ισχυριστεί πως θα τα πάρει πίσω ή θα επιλέξει μια δική της πολιτική.

 

ΑΛΛΩΣΤΕ τι να πάρει πίσω; Μια φραστική παλικαριά πήγε να πουλήσει περί... μονομερούς μείωσης των φόρων και την κατάπιε πριν ακόμη ο Μητσοτάκης πατήσει το πόδι του στο Βερολίνο. Από όπου επέστρεψε έχοντας ξεχάσει κάπου στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών και το αίτημά του για εκλογές. Αν αληθεύει μάλιστα το δημοσίευμα της «Εστίας» ότι ο Σόιμπλε του ζήτησε να ψηφίσει κι αυτός τα μέτρα, τότε ακόμη ευκολότερα μπορούμε να καταλάβουμε τα αίτια της σύγχυσης που επικρατεί στη Ν.Δ.

 

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΦΑΝΩΣ αδυνατούσαν να καταλάβουν στην οδό Πειραιώς είναι ότι ούτε στο Βερολίνο ούτε στην Ουάσιγκτον αντιμετωπίζουν τους επίδοξους πρωθυπουργούς ως μέλλοντες... γαμπρούς. Οι δανειστές μιας χρεοκοπημένης χώρας δεν βλέπουν μπροστά τους ούτε ιδεολογικούς συγγενείς, ούτε ταλαντούχους ή ατάλαντους, ούτε ειλικρινείς ή ανειλικρινείς πολιτικούς. Βλέπουν... μπαταχτσήδες υπηκόους.

 

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΛΗ και πικρή αλήθεια αγνοούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ερχόταν για να αλλάξει την Ευρώπη και κατέληξε ο ίδιος αγνώριστος. Την ίδια αλήθεια αγνόησε παλαιότερα η Ν.Δ. του Σαμαρά και τώρα η Ν.Δ. του Μητσοτάκη. Ο Σαμαράς έχει πληρώσει το τίμημα, ο Τσίπρας το πληρώνει τώρα και ήδη ο Μητσοτάκης καλείται να το πληρώσει προκαταβολικά. Και χωρίς εναλλακτική.

Για να μην έχει κι αυτός... αυταπάτες.

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1957 στις 23-02-2017