In medias res

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Είναι περίπου παράδοση, προτού φύγει η κάθε χρονιά, να επιχειρεί κανείς να δει το στίγμα του "πού βρισκόμαστε". Πριν ξεκινήσει, με την έλευση της νέας χρονιάς η αναζήτηση του "πού πάμε".

Ίσως φανεί λίγο απογοητευτικό για τον αναγνώστη, όμως για μας το 2016 γράφεται ως η χρονιά –απλώς– που μεσολάβησε ανάμεσα σ' ένα ανατρεπτικό/παρανοϊκό/επικίνδυνο 2015 κι ένα βουβά απειλητικό 2017. Ή, αν προτιμάτε, ανάμεσα σε μια Σκύλλα που τελικά συγκρατήθηκε (όχι, φυσικά, γιατί εμείς την ταράξαμε, αλλά γιατί έτσι αυτή έκρινε) και μια Χάρυβδη που δείχνει να έχει κάθε διάθεση να μας στροβιλίσει προς τα κάτω, ανεξέλεγκτα. Αυτό που λέμε ισχύει κυρίως για την ισορροπία της οικονομίας. που, όπως είναι πλέον τα πράγματα, εξαρτάται αποκλειστικά από τις σχέσεις με τους "εταίρους" της ΕΕ. Τι εννοούμε; Ότι το 2015 ωραία και καλά παίξαμε κάτι σαν ρώσικη ρουλέτα με το Grexit αλλά και με την γενικότερη απώλεια κατεύθυνσης (θυμηθείτε, π.χ., την υπουργία Παναγιώτη Λαφαζάνη ή τη χαρωπή προαναγγελία ανοίγματος των θυρίδων από Νάντια Βαλαβάνη...), όμως η θαλάμη του όπλου βρέθηκε άδεια. Δηλαδή όχι ακριβώς άδεια, διότι "συμφωνήθηκε" το Μνημόνιο-3, μετά από δημοψηφίσματα και από ατελείωτες διαπραγματεύσεις και από δεύτερες εκλογές – το Μνημόνιο-3 που, με τα μέτρα που σταδιακά αποκρυσταλλώθηκαν μέσα στο 2016 (Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου, φορολογία και ομοβροντία, διάφορα διαρθρωτικά), πάει τώρα να ισχύσει από το 2017. Οι ενδείξεις ότι το μείγμα δεν αντέχεται πυκνώνουν – άλλωστε, η εν πολλοίς αυτοτραυματιστική ιστορία με το βοήθημα προς χαμηλοσυνταξιούχους εκεί ανάγεται: στην αίσθηση ότι για ένα τμήμα του πληθυσμού "δεν πάει άλλο"…

Τώρα, από την πρώτη μέρα του 2017, θα φανεί που βγαίνει το πράγμα – αν βγαίνει, τι "λάσκα" πρόκειται να δώσουν οι Ευρωπαίοι στη διαπραγμάτευση, τι αντοχές απομένουν στην οικονομία.

Αντίστοιχα, στις τάσεις της κοινής γνώμης, αλλά και των "πολλαπλασιαστών" της (=των μέσων ενημέρωσης) απέναντι στην κυβέρνηση, το 2015 είδε μια διστακτικότητα με βάση απόπειρα στήριξης ή, πάντως, ανοχής. το 2016 πήρε την κάτω βόλτα, αφενός λόγω της οικονομικής/κοινωνικής πίεσης, αφετέρου με τους χειρισμούς στο μέτωπο των τηλεοπτικών αδειών. το 2017 θα φέρει την τελική αναμέτρηση – ακόμη και χωρίς την προκήρυξη εκλογών. Δεν είναι, δε, μόνον δημοσκοπικός ο ισχυρισμός που διατυπώνουμε: στο κοινωνικό σώμα πάει να εγκατασταθεί μια διχαστικότητα που με μπρίο τροφοδοτούν και οι δυο πλευρές του πολιτικού φάσματος (ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.) αλλά και σ' αυτό προστρέχουν τα κατάλοιπα του ενδιάμεσου χώρου.

Κάπως έτσι μας φαντάζει η αποχώρηση του 2016 – και δεν αγγίζουμε καν Προσφυγικό ή πάλι Κυπριακό, όπου από το ξεκίνημα το 2017 προοιωνίζεται έμφορτο εξελίξεων. Αλλά... είναι ζήτημα ωρών πια, να αρχίσει το νέο μέτρημα.

economia