του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Παλιότερα, στην Ελλάδα τα παρακολουθούσαμε τα πολιτικά πράγματα στην Γαλλία από κοντά. Και επειδή η χώρα αυτή είχε εξελίξεις (και πρόσωπα: σημαντική υπόθεση τα πρόσωπα...) που προξενούσαν ενδιαφέρον, αλλά και επειδή οι Γαλλικές εξελίξεις θεωρούνταν προπομπός δικών μας. Το " Le changement ici et maintenant" του Φρανσουά Μιττεράν έδωσε το "Εδώ και τώρα, Αλλαγή" του Αντρέα. ενώ ο ίσκιος του Στρατηγού Ντε Γκωλ αλλά και η μανιέρα του Ζισκάρ Ντ' Εσταίν στοίχειωσαν τα βήματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. η "εβδομάδα των 35 ημερών" που λανσαρίστηκε το 2000 από την Κυβέρνηση Ζοσπέν υπήρξε κάποτε καθοδηγητική ιδέα για την αναδιοργάνωση των εργασιακών (μνήμες μιας εποχής που φαντάζει, πλέον, σαν αρχαιότητα!).
Τα τελευταία χρόνια, πάντως από την δεκαετία του 2000 πλέον, η "απόφαση" της Ελλάδας να προσχωρήσει στην Γερμανική σφαίρα επιρροής (με λογική, λίγο-πολύ, προτεκτοράτου) αλλά και η βαθμιαία υποχώρηση της ίδια της Γαλλίας (στα πλαίσια της "Γερμανικής Ευρώπης") πήγε πίσω το ενδιαφέρον για τα Γαλλικά πράγματα. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να μην ξέρουμε, την ευρύτερη δημόσια συζήτηση, ούτε καν τα ονόματα των Γάλλων πολιτικών: Καλά, εντάξει, του χολερικού Νικολά Σαρκοζί το όνομα το γνωρίζαμε - αλλά τον Φρανσουά Φιγιόν; τον καημένο τον Φρανσουά Ολλάντ τον μάθαμε, αλλά - ειλικρινά - την πορεία του Μανουέλ Βάλλς, την διαφοροποίηση του Αρνό Μοντεμπούρ, την μοναχική πορεία του Ζαν-Λυκ Μελανσόν, ποιος τα ξεχωρίζει; Πάντως... τον Μπενουά Αμόν, μέχρι χθες-προχθές ελάχιστοι τον είχαν στο ραντάρ τους. Για την μέση Ελλάδα του 2016 και μετά, "Γαλλία" είναι η παρουσία της Μαρίν Λεπέν και η απειλή επικράτησης του Εθνικού Μετώπου..
"Κάτι ξύπνησε" με την επικράτηση στις προκριματικές των Γάλλων Συντηρητικών του (κεντροδεξιού) Φρανσουά Φιγιόν αντί του Σαρκοζί. Αλλά και πάλι, το "ενδιαφέρον" ήταν περισσότερο με το πόσο είχαν πέσει έξω οι δημοσκοπήσεις και σ' αυτούς, παρά η συζήτηση για το τι εκφράζει από την Γαλλική κοινωνία. Τώρα, η επικράτηση στις προκριματικές των Σοσιαλιστών του (πρώην υπουργού Παιδείας) Μπενουά Αμόν με 35%, απέναντι στον απερχόμενο (Πρωθυπουργό) Μανουέλ Βαλλς με 31%, με τον τρίτο Αρνό Μοντεμπουρ με 25% να δίνει προκαταβολικά υποστήριξη για τον δεύτερο γύρο στον Αμόν, πάλι "κάτι" πήγε να ξυπνήσει από ενδιαφέρον. "Της αριστερής πτέρυγας" του Σοσιαλιστικού Κόμματος ο Αμόν, που σαφώς εθεωρειτο αουτσάϊντερ (περισσότερο και από τον Φιγιόν στην δική του πλευρά) έχει καθαρά αριστερότερες θέσεις/αξίες. Χαρακτηριστικά΄, σε μια εποχή που η εβδομάδα των 35 ωρών υποχωρεί τάσσεται, εκείνος υπέρ των 32 ωρών "για καταμερισμό της απασχόλησης" και μιλά για βασικό μισθό 750 ευρώ σε καθολική βάση.
Ο δεξιάς - για τους Σοσιαλιστές - απόκλισης Μανουέλ Βάλλς φορτώνεται προδήλως την "ρεαλιστική" στροφή της διακυβέρνησης Ολλάντ. Ενώ στα αριστερότερα, στην ριζοσπαστική Αριστερά, βρίσκεται ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν . στα δεξιότερα, ο επιχειρηματικής στήριξης Εμμανουέλ Μακρόν έμεινε "εκτός" προκριματικών, για να περπατήσει την δική του πορεία.
Όμως... πώς και γιατί ο Αμόν; Πρώτα-πρώτα, επαληθεύεται κι εδω η έλξη του αουτσάϊντερ - αν θέλετε, η διάψευση των γκάλοπ. Ύστερα, αφού στις Προεδρικές του Μαϊου "ούτως ή άλλως" οι δυο πρώτες θέσεις στον πρώτο γύρο (και η συμμετοχή στον δεύτερο...) θα παιχτούν μεταξύ Λεπέν και Φιγιόν, η επιλογή υποψηφίου των Σοσιαλιστών έχει εμβληματικό κυρίως χαρακτήρα. Γιατί όχι "καθαρή ψήφος", λοιπόν; Κυρίως όμως, και στην Γαλλία, επιβεβαιώνεται η τάση που εζησαν π.χ. και στην Αγγλία με τον Τζέρεμυ Κορμπιν. Η "υπόσχεση" που έδινε ο κυβερνητικός ρεαλισμός/η συμβιβαστικότητα ενός Τόνυ Μπλαιρ ή εδώ ενός Φρανσουά Ολλάντ θεωρήθηκε απο τον ψηφοφόρο (όχι τους σοφούς αναλυτές!) χωρίς νόημα πλέον.
Ενδιαφέρον, όχι;
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου