Παραλειπόμενα του Νταβός

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Το Νταβός – και οι εργασίες τουWorld Economic Forum που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο εκεί συγκεντρώνοντας εκατοντάδες συμμετέχοντες από το διεθνές οικονομικό, ακαδημαϊκό, διπλωματικό, πολιτικό, ακόμη και μηντιακό κατεστημένο – έχει μια περίεργη απήχηση στην Ελληνική δημόσια συζήτηση.

Από την μια έχουμε την γενική (ας πούμε) αντικαπιταλιστική/αντικατεστημένη τάση στην Ελληνική κοινή γνώμη, τάση βέβαια που πάει χέρι-χέρι με κάτι σαν λατρεία των ισχυρών και λαμπερών. Από την άλλη έχουμε τις μνήμες «ζεματίσματος» από το Νταβός – με πρώτη εκείνη των συναντήσεων Παπανδρέου-Οζάλ που κατέληξαν άδοξα στο «mea culpa« του Αντρέα για την ιδέα που είχε να «βάλει το Κυπριακό στο ράφι» (κάνετε, αν θέλετε, μια μικρή προβολή στην σημερινή πολιτική Κοτζιά…) και με πιο πρόσφατη εκείνην του ΓΑΠ να συναντά στους διαδρόμους του Νταβός την συνειδητοποίηση ότι η Ελλάδα είχε προσαράξει (το Καστελλόριζο ήταν ήδη στον ορίζοντα με το πρώτο Μνημόνιο…).

Η φετινή σοδειά από Νταβός ήταν, ασφαλώς, ενδιαφέρουσα με επικέντρωση στην συνάντηση Λαγκάρντ/Σόιμπλε που κατέληξε στις διαβεβαιώσεις Λαγκάρντ ότι «το Ταμείο θα παραμείνει πλήρως ενεργό» [στο Ελληνικό Πρόγραμμα] με στόχο «να επιτευχθεί έγκαιρα/νωρίς συμφωνία». Αξίζουν βέβαια οι εν λογω διαβεβαιώσεις όσο… θα αποδειχθεί από την στάση του ΔΝΤ σε όποια μελλοντική προσπάθεια γίνει να ξαναπροχωρήσουν οι συζητήσεις με την Τρόικα.

Λιγότερο ουσιαστική η τοποθέτηση του Προέδρου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Συνδικάτων Φίλιπ Τζένκινς, προς την ίδια Κριστιν Λαγκάρντ: «Η Τρόικα προκάλεσε καταστροφή στην Ελλάδα».

Όμως θα ήταν λάθος να παραγνωριστεί η άλλη προσέγγιση Λαγκάρντ στο Νταβός. Πρόκειται για εκείνην που αφορά τις διευρυνόμενες οικονομικές ανισότητες, διεθνώς. Ήδη εδώ και δυο χρόνια, το WEF στο Νταβός έχει ενσωματώσει στην κατεστημένη συλλογιστική του τον αρνητικό ρόλο των ανισοτήτων στην λειτουργία της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Έχοντας μάλιστα δώσει βήμα, συνειδητά, στον Γάλλο οικονομολόγο-σταρ Τομά Πικεττύ και την ανάλυσή του για «Το Κεφάλαιο τον 21ο Αιώνα», που ανατρέπουν τη προσέγγιση του Σιμόν Κουζνέτς σύμφωνα με την οποία η αύξηση της ανισότητας αυτοδιορθώνεται.

Όμως, το να ακούει κανείς την Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ να εξηγεί πώς «η εκτεταμένη ανισότητα θέτει φρένο στην προσπάθεια να επιτευχθούν βιώσιμοι ρυθμοί ανάπτυξης» και να μεταφέρει την ανάλυση του Ταμείου ότι «η λειτουργία των ανισοτήτων είναι αντιπαραγωγική», είναι άλλο πράγμα!.

Συνολικά το φετεινό Νταβός «αναγκάστηκε» να ενσωματώσει την συζήτηση περί ανισότητας στην συλλογιστική του – παράλληλα και με την συζήτηση για την μέχρις εξουθένωσης πίεση που η παγκοσμιοποίηση ασκεί στην μεσαία τάξη. Και τουτο όσο κι αν, όπως παρατήρησε ο Νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς, ο οποίος παραδοσιακά «δανείζει» σ’ αυτήν την κατεστημένη συνάντηση την αμφισβήτηση του, «αυτού του είδους η ατζέντα αποτελεί ανάθεμα για τους άντρες και τις γυναίκες που συχνάζουν στο Νταβός«.

Στην επίσημη «γλώσσα» του Νταβός, κατατέθηκε η ακόλουθη διαπίστωση: «Θα χρειαστούν μεταρρυθμίσεις της ίδιας της φύσης του καπιταλισμού, προκειμένου να καταπολεμηθεί η σαγήνη που ασκούν τα λαϊκίστικα πολιτικά κινήματα ανά τον κόσμο […] και να θεραπευθούν τα ρήγματα στην κοινωνική συνοχή [που φανερώθηκαν με το Brexit ή την επιλογή Τραμπ].»

Πάντως, μην παραβλέψουμε ότι την παράσταση στο Αλπικό χωριουδάκι της πλανητικής ελίτ την έκλεψε ο Πρόεδρος Σι ΖινΠινγκ. Ο Κινέζος ηγέτης ο οποίος εμφανίσθηκε απολογητής, οπαδός, αν μη διασώστης της πίστης στην παγκοσμιοποίηση και την ανόθευτη ελευθερία του διεθνούς εμπορίου. Το φάντασμα του Μάο ίσως κάπως σκεπτικό, εκείνο όμως του Ντένγκ ΧσιάοΠινγκ σίγουρα αχνοχαμογελάει…

*Δημοσιογράφος, Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (αναδημοσίευση από kontra news)