του Γιώργου Καπόπουλου
Η μεθαυριανή εσωκομματική αναμέτρηση των Αμόν και Βαλς για το χρίσμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος θα διεξαχθεί μέσα σε κλίμα γενικευμένης απαξίωσης, καθώς κανείς από τους δύο υποψηφίους δεν δείχνει να μπορεί να περάσει στο δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής.
Ο δεύτερος γύρος θα διεξαχθεί μεταξύ της Λεπέν από τη μια μεριά και του Φιγιόν ή του Μακρόν από την άλλη. Δεν είναι η πρώτη φορά που το Σοσιαλιστικό Κόμμα απαξιώνεται σκληρά από την εκλογική του βάση:
Την άνοιξη του 2002 ο Ζοσπέν υποψήφιος των Σοσιαλιστών για την Προεδρία και πρωθυπουργός που συγκατοίκησε με τον Σιράκ πρόεδρο από την άνοιξη του 1997 αποκλείσθηκε από τον δεύτερο γύρο, καθώς τον υποσκέλισε ο ιδρυτής του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου και πατέρας της Μαρίν, Ζαν - Μαρί Λεπέν. Μετά την ταπεινωτική αυτή ήττα οι Σοσιαλιστές χρειάσθηκαν μια δεκαετία μέχρι να επανέλθουν στην εξουσία με τη νίκη του Ολάντ από τον Σαρκοζί την άνοιξη του 2012.
Προηγήθηκε η σκληρή ήττα στις βουλευτικές εκλογές της άνοιξης του 1993, η χειρότερη τότε από την επανίδρυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος από τον Μιτεράν το 1971, με την επάνοδο στην κυβέρνηση να συντελείται τέσσερα χρόνια αργότερα την άνοιξη του 1997, όταν ο Ζοσπέν μετά τη νίκη στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές που είχαν προκηρύξει οι Σιράκ - Ζιπέ ανέλαβε πρωθυπουργός της «πληθυντικής Αριστεράς».
Στις δύο σκληρές ήττες του παρελθόντος και την προεξοφλημένη συντριβή στην προεδρική εκλογή της άνοιξης υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Δεν είναι άλλος από τη στρατηγική επιλογή των Μιτεράν - Ντελόρ την άνοιξη του 1983, να αναδείξουν ως κυρίαρχη επιλογή τον Γαλλογερμανικό Άξονα, ανανεώνοντας την επιλογή που είχε κάνει ο Ζισκάρ ντε Εστέν μετά την εκλογή του το 1974.
Προτεραιότητα στον Γαλλογερμανικό Αξονα, ίσον διαρκής προσπάθεια του Παρισιού για διαφύλαξη μιας ισοτιμίας με κεντρικό σημείο αναφοράς σε πρώτη φάση μιας σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής που στήριζε το σκληρό φράγκο στη μεγίστη δυνατή σύγκλιση με το σκληρό μάρκο και σε δεύτερη μετά το 1991 τη συμμόρφωση με όλα τα κριτήρια του Μάαστριχτ και του Σύμφωνου Σταθερότητας.
Η στρατηγική αυτή επιλογή οδήγησε στην αυτόματη πρόσδεση της Γαλλίας στη Γερμανία και πρόβαλε να είναι πλήρως ασύμβατη ακόμη και με την οποία παρεμβατική κοινωνική διορθωτική παρέμβαση που θα κατοχύρωνε τη διακριτή πολιτική ταυτότητα των Σοσιαλιστών.
Μέχρι και το Μάαστριχτ το 1991 και την υλοποίηση του στοιχήματος του Κοινού Νομίσματος την 1.1.1999 η ρητορική των Σοσιαλιστών ήταν ότι η υποταγή στην γερμανική αντίληψη για δημοσιονομική διαχείριση είναι τακτικός ελιγμός με τη σοσιαλιστική διορθωτική στρατηγική να έχει πεδίον δόξης λαμπρόν, όταν Γερμανία θα έχει εγκαταλείψει το μάρκο.
Το αποτέλεσμα των παραπάνω ολέθριων επιλογών της αυτόματης πρόσδεσης ήταν μια Γαλλία που δεν διαπραγματευόταν χαλάρωση των ασφυκτικών και συνθλιπτικών προαπαιτούμενων που είχαν θέσει η Βόννη και στη συνέχεια το Βερολίνο για να δεχθούν την ίδρυση της Ευρωζώνης. Στη Γαλλία συνολικά και όχι μόνον στους Σοσιαλιστές επικρατούσε η πλάνη ότι χωρίς το μάρκο η Γερμανία θα συρόταν όταν ωρίμαζαν οι συνθήκες σε μια πιο χαλαρή διαχείριση του ευρώ.
Αρνούμενοι να διαπραγματευθούν το πλαίσιο του ευρώ οι Μιτεράν - Ντελόρ, Ζοσπέν και Ολάντ οδήγησαν τη γαλλική πολιτική σκηνή στο δίλημμα ή να συζητά τους όρους υποταγής στο Βερολίνο, όπως κάνουν οι Μακρόν - Φιγιόν ή να περιχαρακώνεται στην αδιέξοδη και παρωχημένη επιλογή της εθνικής απομόνωσης - περιχαράκωσης που ευαγγελίζεται η Λεπέν.
Η αυλαία πέφτει μεθαύριο στο Σοσιαλιστικό Κόμμα που ίδρυσε ο Μιτεράν με την επερχόμενη τρίτη σκληρή ήττα να μη θέτει απλώς θέμα ηγεσίας και ιδεολογικής-προγραμματικής πλατφόρμας, αλλά της ίδρυσης νέων πολιτικών σχηματισμών στον ευρύτερο χώρο της γαλλικής Αριστεράς.
Μοιραία πλάνη
Στη Γαλλία συνολικά και όχι μόνον στους Σοσιαλιστές επικρατούσε η πλάνη ότι χωρίς το μάρκο η Γερμανία θα συρόταν, όταν ωρίμαζαν οι συνθήκες, σε μια πιο χαλαρή διαχείριση του ευρώ.
Ημερησία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου