Η μοίρα του προτεκτοράτου

analyst

Ασφαλώς δεν πιστεύουμε πως θα έχει ποτέ κανένας Έλληνας πρωθυπουργός το θάρρος να καταθέσει αγωγή εναντίον της Τρόικα, πόσο μάλλον όταν όλοι «ασπάσθηκαν» τελικά την καγκελάριο – ούτε βέβαια πως οι Πολίτες της χώρας θα το απαιτήσουν, πλημμυρίζοντας τους δρόμους.

Έχει τεκμηριωθεί επανειλημμένα, όσον αφορά όλες τις μετά μνημονίων ελληνικές κυβερνήσεις, τις προηγούμενες, τη σημερινή και πιθανότατα τις επόμενες ότι, μπορούν να δηλώνουν ότι θέλουν, αλλά απαγορεύεται να πράττουν – ενώ, όταν αρνούνται να υπακούσουν στις εντολές/απαιτήσεις της πραγματικής ηγεσίας της χώρας, της Τρόικα, τότε αυτές απλά τοποθετούνται ως προαπαιτούμενα της εκάστοτε δανειακής δόσης, οπότε εφαρμόζονται καταναγκαστικά.

Εκτός αυτού, πιθανολογούμε πως η Τρόικα διαθέτει πολλούς άλλους τρόπους άμεσου ή έμμεσου εκβιασμού των εκάστοτε πρωθυπουργών, έχοντας μεταξύ άλλων συλλέξει μεθοδικά επιβαρυντικά στοιχεία κάθε είδους εις βάρος τους – τα οποία δεν διστάζει να τα χρησιμοποιεί, όταν το θεωρεί αναγκαίο. Εν τούτοις, όλοι οι πολιτικοί είχαν και έχουν τη λύση της παραίτησης στη διάθεση τους – δυστυχώς όμως, αγαπούν περισσότερο τα «κάλλη» της εξουσίας, από την πατρίδα τους και τους Πολίτες της.

Σε κάθε περίπτωση, η δικτατορική εντολή της Κομισιόν να σταματήσει η δικαστική έρευνα των ευθυνών για τη διόγκωση του ελλείμματος, όσον αφορά τον πρώην διευθυντή της ΕΛΣΤΑΤ, τεκμηριώνει με το χειρότερο δυνατό τρόπο το πώς αντιμετωπίζεται το ελληνικό προτεκτοράτο – οπότε όλα τα υπόλοιπα είναι ουτοπικές θεωρίες, στις οποίες δεν πρέπει να δίνει κανείς σημασία, εάν θέλει να παραμένει ρεαλιστής.

Περαιτέρω, όσον αφορά την πρωτοβουλία του πρωθυπουργού για τη συνάντηση των ηγετών του Νότου στις 9 Σεπτεμβρίου, όπου ευελπιστεί να δημιουργηθεί μία ομάδα μεσογειακής πίεσης προς τις χώρες της κεντρικής και βορείου Ευρώπης κατά την άτυπη σύνοδο της ΕΕ στη Μπρατισλάβα, οι δύο πρώτες προτάσεις του, έτσι όπως αυτές ανακοινώθηκαν στη συνάντηση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών στο Παρίσι, δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου – αν και πιθανολογούμε πως δεν θα γίνουν αποδεκτές, αφού η Γερμανία έχει άλλα σχέδια για το μέλλον της Ευρώπης, την οποία θεωρεί πλέον γερμανικό έδαφος. Ειδικότερα, ήταν οι εξής:

(α)  Αύξηση του πακέτου Juncker: Διπλασιασμός των ευρωπαϊκών κονδυλίων του αναπτυξιακού προγράμματος, παράλληλα με την υποχρεωτική κατανομή των πόρων του με προτεραιότητα τις πιο αδύναμες χώρες.

Κατά την άποψη μας, εάν η Ευρωζώνη δεν θέλει να βυθιστεί σε μία μακροχρόνια ύφεση ισολογισμών (ανάλυση), ανάλογη με αυτήν της Ιαπωνίας, η οποία είναι ιδιαίτερα καταστροφική για τις υπερχρεωμένες χώρες αφού αυξάνονται εκ των πραγμάτων τα χρέη τους, ενώ μειώνεται η δυνατότητα εξυπηρέτησης τους, η μοναδική λύση είναι οι δημόσιες επενδύσεις με στόχο την ανάπτυξη – έτσι ώστε να ακολουθήσει ο ιδιωτικός τομέας, αφού θα έχει πλέον δημιουργηθεί επαρκής ζήτηση.

Επομένως, η πρόταση του πρωθυπουργού είναι στη σωστή κατεύθυνση, όπως επίσης η προτεραιότητα των πλέον αδύναμων χωρών, αφού διαφορετικά θα χρεοκοπήσουν η μία μετά την άλλη – ενώ μπορεί μεν να προηγηθεί η Ελλάδα, αλλά θα ακολουθήσουν όλες οι υπόλοιπες,ξεκινώντας από την Πορτογαλία και την Ιταλία.

Πόσο μάλλον όταν οι τράπεζες και των δύο αυτών χωρών είναι σε απελπιστικά άσχημη κατάσταση – ειδικά όσον αφορά την Ιταλία, το μέγεθος της οικονομίας της οποίας, επίσης του δημοσίου χρέους της (2,2 τρις €) είναι τέτοιο που ασφαλώς θα διαλύσει την Ευρωζώνη. Εκτός αυτού θα συμπαρασύρει πρώτη τη Γαλλία, η οποία είναι η περισσότερο εκτεθειμένη χώρα, όσον αφορά τα χρέη απέναντι της – όπως η χρεοκοπημένη πια Πορτογαλία στην Ισπανία, το χρέος της οποίας (Ισπανίας) υπερβαίνει πλέον το 1 τρις €.

Σε κάθε περίπτωση δεν θα μείνει στο απυρόβλητο ούτε η Γερμανία, αφού είναι πια ο μεγαλύτερος πιστωτής των χωρών της Ευρωζώνης – είτε άμεσα, είτε έμμεσα μέσω του συστήματος διακανονισμού πληρωμών της ΕΚΤ (Target 2). Είναι άλλωστε γνωστό πως μπορεί μεν να προηγείται όσον αφορά τα οικονομικά προβλήματα ο οφειλέτης, αλλά ακολουθεί αμέσως μετά ο δανειστής – αφού δεν είναι σε θέση να εισπράξει τα χρήματα του, από οφειλέτες που αδυνατούν να τα εξοφλήσουν.

Εάν προσθέσουμε εδώ τα τεράστια προβλήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Γερμανίας, τα οποία δεν περιορίζονται μόνο στη Deutsche Bank (ανάλυση), αλλά αφορούν όλες τις άλλες τράπεζες της (όπως την Commerzbank και τις μικρότερες των κρατιδίων), καθώς επίσης την ιταλική Unicredit που δραστηριοποιείται εντός της, τότε ασφαλώς η Γερμανία θα πληγεί πολύ σοβαρά – οπότε είναι καλύτερα να συμφωνήσει με την παραπάνω πρόταση, εάν θέλει να αποφύγει τα χειρότερα.

(β)  Μεταφορά πόρων από το κέντρο της Ευρώπης προς την περιφέρεια, με προτεραιότητα τις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση.   

Η συγκεκριμένη πρόταση του πρωθυπουργού είτε δεν δημοσιοποιήθηκε σωστά από τα ΜΜΕ, είτε δεν διατυπώθηκε όπως θα έπρεπε, επειδή αυτό που προφανώς εννοεί είναι η δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης – η ίδρυση δηλαδή των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, κατά το παράδειγμα της ομοσπονδιακής Γερμανίας. Σε μία τέτοια περίπτωση, τα ελλείμματα της εκάστοτε χώρας θα καλύπτονταν από τα πλεονάσματα της άλλης, οπότε θα ισορροπούσε σε μεγάλο βαθμό η νομισματική ένωση – η οποία διαφορετικά είναι καταδικασμένη να διαλυθεί.

Ειδικότερα, επειδή (1) δεν υπάρχει εκείνος ο μηχανισμός, ο οποίος να επιτρέπει την υποτίμηση ενός εθνικού νομίσματος για να ανακτηθεί η χαμένη ανταγωνιστικότητα μίας χώρας απέναντι στις άλλες, (2) δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά μία κοινή κεντρική τράπεζα χωρών με τόσες διαφορετικές οικονομικές δομές, ενώ (3) δεν υφίσταται ούτε κάποιος άλλος μηχανισμός αντιμετώπισης κρίσεων, αυτό που απομένει είναι είτε η πολιτική ένωση, είτε η διάλυση με την επιστροφή όλων των κρατών μαζί στην αφετηρία (ανάλυση).

Εάν λοιπόν δεν υπάρχει πρόθεση, δυνατότητα ή/και προοπτική να δημιουργηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, όπου πρακτικά θα πρέπει να προηγηθεί η μεταφορά πόρων από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές χώρες επειδή διαφορετικά δεν θα αντέξουν,τότε είναι ανόητο να τοποθετείται κανείς υπέρ της διατήρησης της Ευρωζώνης – αφού έτσι ή αλλιώς θα καταρρεύσει, όπου τυχόν ανεξέλεγκτη διάλυση θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη.

(γ)  Να μην υπολογίζονται στα ελλείμματα πόροι που διατίθενται για την αντιμετώπιση της κρίσης, καθώς επίσης για την ανεργία.

Εν προκειμένω δεν συμφωνούμε καθόλου με τον πρωθυπουργό, αφού θα επρόκειτο εμφανώς για τη γνωστή πλέον σε όλους μας δημιουργική λογιστική – επειδή είτε υπολογίζονται στα ελλείμματα οι δαπάνες (πόροι) είτε όχι, δεν παύουν να υπάρχουν, ενώ ασφαλώς προστίθενται στο ήδη μη βιώσιμο δημόσιο χρέος.

Βέβαια δεν συγκεκριμενοποιούνται οι τρόποι αντιμετώπισης της κρίσης, για τους οποίους χρειάζονται οι πόροι που αναφέρει – όπου κατά την άποψη μας θα έπρεπε να είναι ξανά οι δημόσιες επενδύσεις, χωρίς τις οποίες δεν πρόκειται να ακολουθήσει ποτέ η ανάπτυξη και επομένως δεν θα καταπολεμηθεί η ανεργία.

Εάν τώρα εννοεί απλοϊκά επιδοτήσεις των φτωχών και των ανέργων, δεν οδηγούν πουθενά – αφού μόνο η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μπορεί να αντιμετωπίσει με επιτυχία το πρόβλημα, το οποίο επιδεινώνει επίσης το ασφαλιστικό, το συνταξιοδοτικό και γενικότερα το κράτος προνοίας.

(δ)  Σύσταση ενός κοινού φόρουμ σοσιαλδημοκρατικών και αριστερών κομμάτων στην Ευρώπη.  

Η παραπάνω πρόταση του πρωθυπουργού αφορά μόνο τον ίδιο, το κόμμα του, καθώς επίσης τα υπόλοιπα ανάλογα κόμματα της Ευρώπης – σε καμία περίπτωση όλους εμάς και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Ενδεχομένως θέλει να ενώσει τις δύο αυτές πολιτικές δυνάμεις, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα δικομματικό «τοπίο» στην ΕΕ, ανάλογο με τις Η.Π.Α. (Δημοκρατικοί όλοι οι σοσιαλδημοκράτες και οι «αριστεροί», καθώς επίσης Ρεπουμπλικάνοι οι κεντροδεξιοί συντηρητικοί) – αφού διαφορετικά δεν αιτιολογείται.

.

Συνεχίζοντας, ακόμη και αν υποθέσουμε πως οι πρώτες δύο θετικές προτάσεις του πρωθυπουργού θα ήταν αρκετές για να ξεφύγει η Ελλάδα από την κρίση (κάτι που δεν ισχύει, αφού είναι πλέον πολύ αργά χωρίςδιαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να καταστεί εφικτή μία αντίστοιχη διαγραφή του ιδιωτικού), θεωρούμε πως είναι μεγάλο λάθος μόνο να ζητάει κανείς – χωρίς να προσφέρει τίποτα ως αντάλλαγμα.

Ειδικότερα, εάν δεν ληφθούν παράλληλα σοβαρά μέτρα για την αντιμετώπιση των διαχρονικών δυσλειτουργιών της ελληνικής οικονομίας (γραφειοκρατία, Κράτος Δικαίου, διαφθορά, διαπλοκή, παρεμπόδιση του ελεύθερου ανταγωνισμού κοκ.), τα οποία οφείλει να δρομολογήσει αμέσως η κυβέρνηση, η χώρα θα παραμείνει στο τέλμα – πόσο μάλλον όταν έχει προηγηθεί μία άνευ προηγουμένου βιβλική καταστροφή, η οποία πολύ δύσκολα αντιστρέφεται.

Ολοκληρώνοντας, η καταστροφή αυτή ασφαλώς δεν οφείλεται σε όλους εμάς – ούτε στα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα μετά το 2010, με εξαίρεση εκείνο που την καταδίκασε στην Τρόικα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι είναι άμοιρα ευθυνών, αλλά μόνο όσον αφορά την άκρως ενδοτική τους συμπεριφορά κατά την υπογραφή των μνημονίων, για την οποία πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά – αφού για όλες τις υπόλοιπες υλικές ζημίες που υπέστη η χώρα, ύψους άνω του 1 τρις €, υπεύθυνη είναι η Τρόικα και το είδος των μνημονίων που επέβαλλε σε όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις.

Επομένως, η κατάθεση αγωγής αποζημίωσης εναντίον της στο ευρωπαϊκό δικαστήριο είναι απολύτως απαραίτητη – ενώ θα είχε πολύ μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας, μετά τις αλλεπάλληλες (άρθρο), δημόσιες και τεκμηριωμένες παραδοχές «λαθών» εκ μέρους του ΔΝΤ.

Εν τούτοις, ασφαλώς δεν πιστεύουμε πως θα έχει ποτέ κανένας Έλληνας πρωθυπουργός το θάρρος να το κάνει, αφού όλοι «ασπάσθηκαν» τελικά την καγκελάριο – ούτε βέβαια πως οι Πολίτες της χώρας θα το απαιτήσουν πλημμυρίζοντας τους δρόμους, επειδή έχουν αποδεχθεί ότι, αυτή είναι η μοίρα του προτεκτοράτου.