ardin-rixi
Στα έξι χρόνια της κρίσης, η αποσύνθεση μιας παρασιτικής κοινωνίας παρήγαγε ελάχιστα θετικά αντισώματα, ενώ, αντίθετα, βιώνουμε έναν κατήφορο στον βόρβορο, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Εξάλλου από το 2010 επισημαίνουμε πως ο άναρθρος χαρακτήρας του κινήματος ενάντια στα μνημόνια δεν προοιωνιζόταν τίποτα το θετικό και προσπαθούσαμε απεγνωσμένα, από το εσωτερικό του, να το μετασχηματίσουμε σε κίνημα ανάταξης της χώρας.
Στο βιβλίο μου Η αποστασία των διανοουμένων, που εκδόθηκε το 2013, περιέγραφα την παρακμή της ελληνικής διανόησης, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πως το κόμμα της όχι απλώς θα άνοιγε τον δρόμο στους ολιγάρχες, μέσα από την αποτυχία του, αλλά θα είχε το θράσος να τους εισαγάγει το ίδιο στην πολιτική και την επικοινωνιακή ηγεσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ατζέντης του Καλογρίτσα. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα των διανοουμένων, ο… «διανοούμενος» Κιμούλης, ο «διανοούμενος»-βουλευτής Δημήτρης Σεβαστάκης, ο «διανοούμενος» υπουργός Νίκος Ξυδάκης και ο νεορθόδοξος βουλευτής Κώστας Ζουράρης –για να μην αναφέρω άλλες λεπταίσθητες ψυχές των Εξαρχείων και του Κολωνακίου, που ασχολούνται με τις «έμφυλες ταυτότητες»–, λειτουργούν ως ατζέντηδες και υπηρέτες μαφιόζων και ολιγαρχών.
Τι ακριβώς κάνουν όλες αυτές οι δεκάδες χιλιάδες των λεπτών ψυχών, καλλιτεχνών, ηθοποιών, συγγραφέων, λογοτεχνών, εκπαιδευτικών και «πνευματικών ανθρώπων» που στήριξαν –φανατικά ή έστω «κριτικά»– την άνοδο αυτής της αριστερής μαφίας στην εξουσία; Ακόμα περισσότερο, τι κάνουν όσοι, όταν το Άρδην έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου από το 2014, μας καλούσαν να μη δειχνόμαστε τόσο «υστερικοί» και να περιμένουμε, προσφέροντας την «κριτική μας υποστήριξη».
σκίτσο του Αρκά από την σειρά ο Προφήτης
Kαι η σαγήνη του νεαρού απατεώνα …
Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη τ. 126
Στα έξι χρόνια της κρίσης, η αποσύνθεση μιας παρασιτικής κοινωνίας παρήγαγε ελάχιστα θετικά αντισώματα, ενώ, αντίθετα, βιώνουμε έναν κατήφορο στον βόρβορο, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Εξάλλου από το 2010 επισημαίνουμε πως ο άναρθρος χαρακτήρας του κινήματος ενάντια στα μνημόνια δεν προοιωνιζόταν τίποτα το θετικό και προσπαθούσαμε απεγνωσμένα, από το εσωτερικό του, να το μετασχηματίσουμε σε κίνημα ανάταξης της χώρας.
Υπογραμμίζαμε διαρκώς πως, αν συνεχιζόταν αυτή η πορεία, η χώρα θα μεταβαλλόταν σε ένα αποτυχημένο κράτος, διοικούμενο από μαφιόζους και ολιγάρχες. Σήμερα, το κατ’ εξοχήν κόμμα της ελληνικής διανόησης (με την ευρεία έννοια του όρου, δηλαδή όσοι διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στην κοινωνική αναπαραγωγή –εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες, «διαχειριστές» της κοινωνικής συναίνεσης, στα ΜΜΕ, στην ψυχική υγιεινή κ.λπ. ), ο ΣΥΡΙΖΑ, άνοιξε τον δρόμο στον Λεβέντη, στον Σώρρα, τον Μαρινάκη, τον Καλογρίτσα…
Στο βιβλίο μου Η αποστασία των διανοουμένων, που εκδόθηκε το 2013, περιέγραφα την παρακμή της ελληνικής διανόησης, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πως το κόμμα της όχι απλώς θα άνοιγε τον δρόμο στους ολιγάρχες, μέσα από την αποτυχία του, αλλά θα είχε το θράσος να τους εισαγάγει το ίδιο στην πολιτική και την επικοινωνιακή ηγεσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ατζέντης του Καλογρίτσα. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα των διανοουμένων, ο… «διανοούμενος» Κιμούλης, ο «διανοούμενος»-βουλευτής Δημήτρης Σεβαστάκης, ο «διανοούμενος» υπουργός Νίκος Ξυδάκης και ο νεορθόδοξος βουλευτής Κώστας Ζουράρης –για να μην αναφέρω άλλες λεπταίσθητες ψυχές των Εξαρχείων και του Κολωνακίου, που ασχολούνται με τις «έμφυλες ταυτότητες»–, λειτουργούν ως ατζέντηδες και υπηρέτες μαφιόζων και ολιγαρχών.
Τι ακριβώς κάνουν όλες αυτές οι δεκάδες χιλιάδες των λεπτών ψυχών, καλλιτεχνών, ηθοποιών, συγγραφέων, λογοτεχνών, εκπαιδευτικών και «πνευματικών ανθρώπων» που στήριξαν –φανατικά ή έστω «κριτικά»– την άνοδο αυτής της αριστερής μαφίας στην εξουσία; Ακόμα περισσότερο, τι κάνουν όσοι, όταν το Άρδην έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου από το 2014, μας καλούσαν να μη δειχνόμαστε τόσο «υστερικοί» και να περιμένουμε, προσφέροντας την «κριτική μας υποστήριξη».
Το Άρδην και ο Σύριζα
Βέβαια, είναι αλήθεια πως από πολύ παλιότερα είχαμε έρθει σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο μάλιστα ενισχύονταν οι εθνομηδενιστικές του τάσεις. Αυτή η εθνομηδενιστική ροπή αποτέλεσε και την αφετηρία της ρητής άρνησης συμμετοχής μας στις αρχικές κινήσεις για τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και της αποστασιοποίησής μας από τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος, όταν έγινε πρόεδρος του Συνασπισμού –και του ΣΥΡΙΖΑ– εγκατέλειψε τάχιστα τις πατριωτικές του ευαισθησίες.
Ωστόσο, επειδή δεν θέλαμε να προτάξουμε με ιδεοληπτικό τρόπο τις αντιρρήσεις μας, προσπαθούσαμε πάντοτε να διατηρούμε καλές σχέσεις, ιδιαίτερα με όσους έδειχναν όντως κάποιες πατριωτικές ευαισθησίες. Έτσι, συχνά-πυκνά, καλούσαμε στις εκδηλώσεις μας στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Λαφαζάνης, οΡινάλντι, κατ’ εξοχήν ο Γλέζος. Παλαιότερα, μάλιστα, ο Μανώλης Γλέζος, ιδιαίτερα, αλλά και ο Λαφαζάνης, είχαν θελήσει «να μεσολαβήσουν» για μια ένταξή μας στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο επιχείρησε δυο τρεις φορές στη συνέχεια και ο παλιός γνωστός μας, από τον «αγώνα των τυφλών», στις αρχές της δεκαετίας του 1980,Παναγιώτης Κουρουμπλής.
Παρότι θεωρούσαμε ανέφικτη μια τέτοια συνεύρεση, δεδομένων των τεράστιων διαφορών μας, για να μη φανούμε «ακατάδεκτοι» και επειδή πολλοί φίλοι από την «πατριωτική αριστερά» μας πίεζαν σχετικά, συμφωνήσαμε να πραγματοποιήσουμε, τουλάχιστον, μια συζήτηση μαζί τους… Η απάντηση αναμένεται ακόμα. Και ήταν αναμενόμενο. Ιδιαίτερα όσοι Συριζαίοι μας γνώριζαν από το παρελθόν, όπως η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος, ο Αντώνης Νταβανέλος, ο Θόδωρος Δρίτσας και άλλοι – ορισμένοι από αυτούς και παλιά μέλη της Ρήξης–, αντέταξαν ένα αποφασιστικό βέτο και στην υποψία συζήτησης μαζί μας. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι εμείς δεν ανήκαμε σε εκείνες της ομάδες της «πατριωτικής αριστεράς» που θα έκαναν γαργάρα τις απόψεις τους, αλλά αντίθετα θα συγκρουόμασταν ανοικτά με τον εθνομηδενισμό. Ορθώς, λοιπόν, από τη σκοπιά ενός εθνομηδενιστικού κόμματος, οι άνθρωποι απέκλεισαν κάθε σχετική πρόταση και ο Γλέζος, ο Λαφαζάνης, ο Κουρουμπλής, εγκατέλειψαν κάθε σχετική προσπάθεια.
Παρ’ όλα ταύτα, επειδή ακόμα κάποιοι θεωρούσαν πως οι αποκλίνοντες δρόμοι μας αποτελούσαν συνέπεια μιας παρεξήγησης, –ιδιαίτερα με τον Αλέξη Τσίπρα, με τον οποίο δεν είχαμε μέχρι τότε κάποιες προσωπικές σχέσεις–, προσπάθησαν να αρθούν οι «παρεξηγήσεις» –τις οποίες χρέωναν και στην οξύτητα της κριτικής μας–, μέσω κάποιας προσωπικής επαφής μαζί του.
Κάποιος, πολύ παλιός φίλος του Άρδην, αλλά και του Αλέξη Τσίπρα, προσπάθησε, ήδη από το 2012, και μετά την έντονη κριτική μας στον αναδυόμενο τυχοδιωκτισμό του, να διευθετήσει κάποια συνάντησή μας μαζί του ώστε να αρθούν οι πιθανές «παρεξηγήσεις». Και πάλι, παρά την πεποίθησή μας πως μια τέτοια συνάντηση θα ήταν χωρίς νόημα, μετά την επιμονή του κοινού φίλου, την αποδεχτήκαμε. Εντούτοις, ως αναμένετο, αυτή η συνάντηση, από αναβολή σε αναβολή, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Εξάλλου ο Τσίπρας, την ίδια εποχή, βρισκόταν σε πυρετώδεις διαβουλεύσεις με τον Βαρδινογιάννη, τον Ψυχάρη και τους αντιπροσώπους των πρεσβειών. Μάλιστα, στα πλαίσια των εγγυήσεων που προσέφερε, είχε ήδη από το φθινόπωρο του 2012 συμφωνήσει μαζί τους για τη σύνθεση των ευαίσθητων υπουργείων που αφορούν τις εξωτερικές σχέσεις και την άμυνα της χώρας (όπως είχαμε πληροφορηθεί έκπληκτοι από σοβαρή πηγή)1.
Ακόμα και μέχρι το δημοψήφισμα του 2015, αρκετοί διανοούμενοι της «πατριωτικής αριστεράς» προσπαθούσαν να μας πείσουν να μην είμαστε τόσο αρνητικοί στις τοποθετήσεις μας απέναντι στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι «ο Αλέξης είναι πατριώτης κατά βάθος και απλώς περιστοιχίζεται από εθνομηδενιστές» – όλως τυχαίως. Ένας μάλιστα ασκούσε έντονη κριτική στον εθνομηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και στην αίθουσα «Ρήγας Βελεστινλής», στην Ξενοφώντος, όπου παρευρισκόταν συχνά ως ομιλητής, αλλά σίγησε μετά την υποψηφιότητά του στις ευρωεκλογές του 2014 και…. παραμένει υπουργός.
Στη σαγήνη του νεαρού απατεώνα –και, κατά βάθος, του ίδιου του οπορτουνισμού τους– έπεσαν ακόμα και διανοούμενοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και από τον χώρο της ορθόδοξης διανόησης, ή ακόμα και κάποιοι που στέκονταν «κριτικά» απέναντί του, όπως μια άλλοτε στενή φίλη, καθηγήτρια φιλοσοφίας, η οποία δημοσιεύει επικριτικά (προς τιμήν της) κείμενα για τον εθνομηδενισμό στην ιστοσελίδα του… Αντώνη Λιάκου(sic!). Και αυτή όμως μας δήλωσε πως δεν μπορεί να παραχωρήσει το σχετικό κείμενο στο Άρδην, διότι η ίδια, ο Λιάκος και ο Τσίπρας (ίσως και ο Καλογρίτσας), παρά τις διαφωνίες τους, ανήκουν επιτέλους στην… αριστερά, την οποία εμείς πολεμούμε!
Μέχρις εδώ θα μπορούσαμε να τα δεχθούμε όλα, στο πλαίσιο μιας συγκαταβατικής αντίληψης για τα ανθρώπινα. («Ο άνθρωπος είναι ένα δεμάτι χόρτα, τρίβεται…», αναφέρει ο Σεφέρης). Οι άνθρωποι, ακόμα και οι καλύτεροι, συχνά ακολουθούνε το ρεύμα, εξάλλου δεν παρακολουθούν όλοι επισταμένως τα πολιτικά τεκταινόμενα.
Τι γίνεται όμως όταν το ίνδαλμά τους ξεπουλάει αδιάντροπα και ανοικτά τις ελληνικές τράπεζες και την ελληνική δημόσια περιουσία στους ξένους, όταν μεταβάλλει τη χώρα σταδιακώς σε ένα απέραντο χοτ σποτ, όταν παραδίδει την ενημέρωση στους ολιγάρχες, όταν προχωράει ταχύτατα στην οριστική εκποίηση της Κύπρου, όταν έχει μεταβάλει σε προσωπικότητα της πολιτικής ζωής τον Βασίλη Λεβέντη, όταν, όταν… Τι κάνουν όλοι αυτοί, οι έστω πλανημένοι και εύπιστοι; Μήπως αποφασίζουν να ενωθούν επιτέλους σε κάποιο κίνημα εθνικής σωτηρίας, ή έστω να υπογράψουν μια καταγγελία για τα κανάλια όπως αθρόα υπέγραφαν στο παρελθόν κατά της επαράτου δεξιάς; Όχι. Απλώς δηλώνουν «απογοητευμένοι», «απατημένοι», και φροντίζουν να επιμηκύνουν όσο περισσότερο γίνεται την παραμονή τους τις βίλες και τα νησιά τους, για να πνίξουν τον πόνο τους με κρασί Σαντορίνης σε κάποια μαγευτική ελληνική παραλία.
Ωστόσο, επειδή δεν θέλαμε να προτάξουμε με ιδεοληπτικό τρόπο τις αντιρρήσεις μας, προσπαθούσαμε πάντοτε να διατηρούμε καλές σχέσεις, ιδιαίτερα με όσους έδειχναν όντως κάποιες πατριωτικές ευαισθησίες. Έτσι, συχνά-πυκνά, καλούσαμε στις εκδηλώσεις μας στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Λαφαζάνης, οΡινάλντι, κατ’ εξοχήν ο Γλέζος. Παλαιότερα, μάλιστα, ο Μανώλης Γλέζος, ιδιαίτερα, αλλά και ο Λαφαζάνης, είχαν θελήσει «να μεσολαβήσουν» για μια ένταξή μας στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο επιχείρησε δυο τρεις φορές στη συνέχεια και ο παλιός γνωστός μας, από τον «αγώνα των τυφλών», στις αρχές της δεκαετίας του 1980,Παναγιώτης Κουρουμπλής.
Παρότι θεωρούσαμε ανέφικτη μια τέτοια συνεύρεση, δεδομένων των τεράστιων διαφορών μας, για να μη φανούμε «ακατάδεκτοι» και επειδή πολλοί φίλοι από την «πατριωτική αριστερά» μας πίεζαν σχετικά, συμφωνήσαμε να πραγματοποιήσουμε, τουλάχιστον, μια συζήτηση μαζί τους… Η απάντηση αναμένεται ακόμα. Και ήταν αναμενόμενο. Ιδιαίτερα όσοι Συριζαίοι μας γνώριζαν από το παρελθόν, όπως η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος, ο Αντώνης Νταβανέλος, ο Θόδωρος Δρίτσας και άλλοι – ορισμένοι από αυτούς και παλιά μέλη της Ρήξης–, αντέταξαν ένα αποφασιστικό βέτο και στην υποψία συζήτησης μαζί μας. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι εμείς δεν ανήκαμε σε εκείνες της ομάδες της «πατριωτικής αριστεράς» που θα έκαναν γαργάρα τις απόψεις τους, αλλά αντίθετα θα συγκρουόμασταν ανοικτά με τον εθνομηδενισμό. Ορθώς, λοιπόν, από τη σκοπιά ενός εθνομηδενιστικού κόμματος, οι άνθρωποι απέκλεισαν κάθε σχετική πρόταση και ο Γλέζος, ο Λαφαζάνης, ο Κουρουμπλής, εγκατέλειψαν κάθε σχετική προσπάθεια.
Παρ’ όλα ταύτα, επειδή ακόμα κάποιοι θεωρούσαν πως οι αποκλίνοντες δρόμοι μας αποτελούσαν συνέπεια μιας παρεξήγησης, –ιδιαίτερα με τον Αλέξη Τσίπρα, με τον οποίο δεν είχαμε μέχρι τότε κάποιες προσωπικές σχέσεις–, προσπάθησαν να αρθούν οι «παρεξηγήσεις» –τις οποίες χρέωναν και στην οξύτητα της κριτικής μας–, μέσω κάποιας προσωπικής επαφής μαζί του.
Κάποιος, πολύ παλιός φίλος του Άρδην, αλλά και του Αλέξη Τσίπρα, προσπάθησε, ήδη από το 2012, και μετά την έντονη κριτική μας στον αναδυόμενο τυχοδιωκτισμό του, να διευθετήσει κάποια συνάντησή μας μαζί του ώστε να αρθούν οι πιθανές «παρεξηγήσεις». Και πάλι, παρά την πεποίθησή μας πως μια τέτοια συνάντηση θα ήταν χωρίς νόημα, μετά την επιμονή του κοινού φίλου, την αποδεχτήκαμε. Εντούτοις, ως αναμένετο, αυτή η συνάντηση, από αναβολή σε αναβολή, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Εξάλλου ο Τσίπρας, την ίδια εποχή, βρισκόταν σε πυρετώδεις διαβουλεύσεις με τον Βαρδινογιάννη, τον Ψυχάρη και τους αντιπροσώπους των πρεσβειών. Μάλιστα, στα πλαίσια των εγγυήσεων που προσέφερε, είχε ήδη από το φθινόπωρο του 2012 συμφωνήσει μαζί τους για τη σύνθεση των ευαίσθητων υπουργείων που αφορούν τις εξωτερικές σχέσεις και την άμυνα της χώρας (όπως είχαμε πληροφορηθεί έκπληκτοι από σοβαρή πηγή)1.
Ακόμα και μέχρι το δημοψήφισμα του 2015, αρκετοί διανοούμενοι της «πατριωτικής αριστεράς» προσπαθούσαν να μας πείσουν να μην είμαστε τόσο αρνητικοί στις τοποθετήσεις μας απέναντι στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι «ο Αλέξης είναι πατριώτης κατά βάθος και απλώς περιστοιχίζεται από εθνομηδενιστές» – όλως τυχαίως. Ένας μάλιστα ασκούσε έντονη κριτική στον εθνομηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και στην αίθουσα «Ρήγας Βελεστινλής», στην Ξενοφώντος, όπου παρευρισκόταν συχνά ως ομιλητής, αλλά σίγησε μετά την υποψηφιότητά του στις ευρωεκλογές του 2014 και…. παραμένει υπουργός.
Στη σαγήνη του νεαρού απατεώνα –και, κατά βάθος, του ίδιου του οπορτουνισμού τους– έπεσαν ακόμα και διανοούμενοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και από τον χώρο της ορθόδοξης διανόησης, ή ακόμα και κάποιοι που στέκονταν «κριτικά» απέναντί του, όπως μια άλλοτε στενή φίλη, καθηγήτρια φιλοσοφίας, η οποία δημοσιεύει επικριτικά (προς τιμήν της) κείμενα για τον εθνομηδενισμό στην ιστοσελίδα του… Αντώνη Λιάκου(sic!). Και αυτή όμως μας δήλωσε πως δεν μπορεί να παραχωρήσει το σχετικό κείμενο στο Άρδην, διότι η ίδια, ο Λιάκος και ο Τσίπρας (ίσως και ο Καλογρίτσας), παρά τις διαφωνίες τους, ανήκουν επιτέλους στην… αριστερά, την οποία εμείς πολεμούμε!
Μέχρις εδώ θα μπορούσαμε να τα δεχθούμε όλα, στο πλαίσιο μιας συγκαταβατικής αντίληψης για τα ανθρώπινα. («Ο άνθρωπος είναι ένα δεμάτι χόρτα, τρίβεται…», αναφέρει ο Σεφέρης). Οι άνθρωποι, ακόμα και οι καλύτεροι, συχνά ακολουθούνε το ρεύμα, εξάλλου δεν παρακολουθούν όλοι επισταμένως τα πολιτικά τεκταινόμενα.
Τι γίνεται όμως όταν το ίνδαλμά τους ξεπουλάει αδιάντροπα και ανοικτά τις ελληνικές τράπεζες και την ελληνική δημόσια περιουσία στους ξένους, όταν μεταβάλλει τη χώρα σταδιακώς σε ένα απέραντο χοτ σποτ, όταν παραδίδει την ενημέρωση στους ολιγάρχες, όταν προχωράει ταχύτατα στην οριστική εκποίηση της Κύπρου, όταν έχει μεταβάλει σε προσωπικότητα της πολιτικής ζωής τον Βασίλη Λεβέντη, όταν, όταν… Τι κάνουν όλοι αυτοί, οι έστω πλανημένοι και εύπιστοι; Μήπως αποφασίζουν να ενωθούν επιτέλους σε κάποιο κίνημα εθνικής σωτηρίας, ή έστω να υπογράψουν μια καταγγελία για τα κανάλια όπως αθρόα υπέγραφαν στο παρελθόν κατά της επαράτου δεξιάς; Όχι. Απλώς δηλώνουν «απογοητευμένοι», «απατημένοι», και φροντίζουν να επιμηκύνουν όσο περισσότερο γίνεται την παραμονή τους τις βίλες και τα νησιά τους, για να πνίξουν τον πόνο τους με κρασί Σαντορίνης σε κάποια μαγευτική ελληνική παραλία.
Σημείωση
1. Χαρακτηριστικό της αμοιβαίας συμπάθειας μας, είναι το γεγονός ότι όταν το 2013 βρεθήκαμε να συνταξιδεύουμε δίπλα-δίπλα σε πολύωρη πτήση, δεν ανταλλάξαμε ούτε καλημέρα, παρότι γνωριζόμαστε, – ούτε καν με την παρούσα «συντρόφισσα Μπέττυ», η οποία στα νιάτα της στην Πάτρα, ως φοιτήτρια, συμμετείχε σε συναντήσεις της Ρήξης.
1. Χαρακτηριστικό της αμοιβαίας συμπάθειας μας, είναι το γεγονός ότι όταν το 2013 βρεθήκαμε να συνταξιδεύουμε δίπλα-δίπλα σε πολύωρη πτήση, δεν ανταλλάξαμε ούτε καλημέρα, παρότι γνωριζόμαστε, – ούτε καν με την παρούσα «συντρόφισσα Μπέττυ», η οποία στα νιάτα της στην Πάτρα, ως φοιτήτρια, συμμετείχε σε συναντήσεις της Ρήξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου