Ποιο υπόσχεται/απειλεί να είναι το «νέο» τηλεοπτικό προϊόν

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Με κάποια τεχνική αμηχανία, με υψηλού προφίλ διαβεβαιώσεις για την σωστή έκβαση της διαδικασίας και ταυτόχρονα με συνεχιζόμενο ανέβασμα των τόνων κατά των (χλωμών, πια) κυρίαρχων του τηλεοπτικού τοπίου (καναλαρχών+τηλεαστέρων) προχωράει απο την πλευρά της Κυβέρνησης η υπόθεση της χορήγησης των τηλεοπτικών αδειών. Με έντονες αμφισβητήσεις τόσο της νομικής βάσης όσο και της ίδιας της τεχνικής της διαγωνιστικής διαδικασία, ακόμη και με εξώδικα κατά των συνεργαζόμενων επιχειρήσεων (Singular Logic, Eurobank Business Exchanges) μετά την ομοβροντία εντάσεων και ήδη προσφυγών κινούνται τα σήμερα εγκατεστημένα στο τηλεοπτικό σκηνικό κανάλια.

Οι Γάλλοι έχουν το γνωμικό “Ιl ne faut pas vendre la peau de l΄ ours, avant de l’ avoir tue” /”Μην πουλάς την γούνα της αρκούδας, προτού πρώτα την σκοτώσεις”, γνωμικό μάλιστα που φαίνεται ότι έφερε από την Ρωσία του 19ου αιώνα ο στρατός του Ναπολέοντα. Έτσι και με τις τηλεοπτικές άδειες: να την δούμε να ολοκληρώνεται η διαδικασία! Και ύστερα να ξαναστήνεται το τηλεοπτικό τοπίο. Να δημιουργείται δηλαδή το αντίστοιχο νέο τηλεοπτικό προϊόν.

Βέβαια, δεν θάναι όπως πολλοί ίσως το φαντάζονται μια απότομη μετάβαση – και τούτο ασχέτως αν και πόσοι “παλιοί” συνεχίσουν (πλην MEGA, που απλώς θάχει μπροστά του τις προσφυγές επί προσφυγών) και ποιοι “νέοι” προσέλθουν αληθινά να επιχειρήσουν. Όπως εξηγούσε με αφοπλιστική ωμότητα και ο Χρήστος Σπίρτζης, όσοι “παλιοί” μείνουν εκτός και θέλουν – και το αντέχουν οικονομικά, με εντελως διαφορετική δομή κόστους/διαφημιστικών εσόδων…- μπορούν βέβαια να εκπέμπουν είτε δικτυακά είτε μέσα από υφιστάμενες πλατφόρμες ΟΤΕ και NOVA. Αλλά και η μετάβαση στο αύριο όσων (τεσσάρων; θα δείξει…) δραστηριοποιηθούν στο κεντρικό τηλεοπτικό γήπεδο δεν θάναι ουτε άμεση ούτε απλή υπόθεση.

Για την ώρα, όση συζήτηση γίνεται στον κόσμο των καναλιών – ανεξάρτητα αν ανεβαίνει στην επιφάνεια – αφορά κυρίως την τύχη των ταινιοθηκών, σήριαλ, εκπομπών αρχείου κοκ όσων κινδυνεύουν να βρεθούν “εκτός”. Ενώ στο δημοσιογραφικό (και στον πολιτικό, άλλωστε) μικρόκοσμο, η συζήτηση επικεντρώνεται στο ποιος/ποια θα είναι ο αυριανός Πρετεντέρης, Χατζηνικολάου, Τρέμη, Στάη. Στην πρώτη περίπτωση, οι δανείστριες τράπεζες θεωρούν ότι έχουν λόγο – το υλικό αυτό είναι ενέχυρο στο βουνό δανεισμού. Στην δεύτερη, είναι η συνέχιση ή ρήξη της παραδοσιακής μηντιακοπολιτικής, ισορροπίας που παίζεται.

Όμως “η επόμενη μέρα” θα έχει πιο πολύπλοκες ισορροπίες που θα χρειαστεί να αναζητηθούν. Η τηλεόραση, ξέρετε, είναι ένα ακριβό σπορ: άμα τώρα, στο ήδη ταλαιπωρημένο από επαναλήψεις κοινό δοθεί – λόγω έλλειψης χρόνου για να “παραχθεί” νέο προϊόν, λόγω αποφυγής των μεγάλων start-up costs από πλευράς τυχόν νέων παικτών – ένα προϊον μη-ελκυστικό, τότε η διαφήμιση, η ήδη λαβωμένη από την κρίση και η μέλλουσα να διακινείται από την παράξενη αυτή καινούργια ηλεκτρονική πλατφόρμα όπως έχει ανακοινωθεί που σβήνει μέρος του “εμπορικού” των καναλιών (νέα ομοβροντία προσφυγών, εδώ…), κινδυνεύει να μην έρθει ποτέ! Και οι θεωρίες του Νίκου Παππά περί 4 αδειών που αντέχει η αγορά να επαληθευθούν. Δυσάρεστα.

Αυτή είναι η κυριότερη πλευρά του τηλεοπτικού αύριο που ψήνεται. Αυτή, συν η δυσκολία των τηλεαστέρων να αφιππεύσουν των καλάμων ιεροκήρυκα, εισαγγελέα και πολιτικού καθοδηγητή. Και να προσγειωθούν σε κάτι ειλικρινέστερο και φιλικότερο πριν τον αφ’ υψηλού προσεγγιζόμενο τόσα χρόνια “κοσμάκη”.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)