Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Έχουμε που έχουμε – με το Μαύρο Γεράκι που προσγειώθηκε στην Αλεξανδρούπολη, στο ιστορικό για την γείτονα Δεδεαγάτς, με τους 8 Τούρκους πραξικοπηματίες να ζητούν άσυλο, την στιγμή που η Τουρκική Κυβέρνηση ζητά την (άμεση) έκδοσή τους – την πρώτη άμεση εμπλοκή της Ελλάδας με τις τουρκικές εξελίξεις. Έχουμε και την πρώτη διπλωματική ψιλοεμπλοκή, όσο κι αν διαψευσθεί, με την τουρκική πλευρά να έχει «ευγενικά» καθυστερήσει την τηλεφωνική επικοινωνία με πρωτοβουλία Τσίπρα (και Παυλόπουλου) με Ερντογάν, μέχρις ότου ξεκαθαρίσουν οι καταστάσεις – και οι καταστάσεις, αλλά και οι βέλτιστοι για την Άγκυρα χειρισμοί. Όταν δε έγινε η επικοινωνία, ήταν με πρωτοβουλία του Τούρκου Προέδρου και είχε «πολύ ελικόπτερο» όσο κι αν τονίστηκαν επισήμως οι ευχαριστίες για την στάση της Ελλάδας κατά την εξέλιξη του πραξικοπήματος κλπ.
Έχουμε και την προηγηθείσα άκριτη σπουδή του δικού μας Νίκου Κοτζιά, να διαβεβαιώνει τον ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου ότι οι φυγάδες του Black Hawk ναι μεν θα κριθούν από τις Ελληνικές αρχές (διοικητικές και δικαστικές) σύμφωνα με όλα τα θέσμια, αλλά… τελικά θα εκδοθούν! Αν αυτή ήταν όντως η στάση του Έλληνα ΥΠΕΞ, ευτυχώς που λειτούργησε διορθωτικά η τοποθέτηση Τσίπρα (ότι οι σχετικές διαδικασίες θα είναι «σύντομες», αλλά «με σεβασμό στα του Διεθνούς Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων»).
Γιατί το επαναφέρουμε το θέμα αυτό; Που, σημειωτέων, κινδυνεύει να μην είναι το μοναδικό επεισόδιο καθώς η πρακτική των προγραφών και των λιντσαρισμάτων, με την οποία η εξουσία Ερντογάν επιχειρεί – και, όπως φαίνεται, επιτυγχάνει! – να αποκατασταθεί και να ριζώσει ακόμη βαθύτερα, προωθείται ενώ… τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται, πάντα, δίπλα στις τουρκικές ακτές. Το επαναφέρουμε γιατί, ανεξάρτητα του πώς θα λυθεί (και φοβούμεθα ότι θα λυθεί με – ευπρεπή τουλάχιστον – έκδοση, όχι με καμιά σπασμωδική κίνηση τύπου Οτσαλάν!) το συγκεκριμένο, δείχνει πόσο είναι προτιμότερο να μην σπεύδουμε σε «εύκολες» εκφράσεις, διατυπώσεις, θέσεις.
Γιατί, το να ευθυγραμμίζεσαι – όπως έκανε η διεθνής κοινότητα: το είδαμε – με τον νικητή είναι ένα πράγμα. Το να έρχεσαι και να επικροτείς την σταθερότητα, και μάλιστα στον ασταθέστατο γείτονα, είναι άλλο. Το να ζητωκραυγάζεις όμως για την επικράτηση της Δημοκρατίας, είναι εντελώς άλλο: όταν, δε, αρχίζουν τα λιντσαρίσματα και οι εκκαθαρίσεις, το «άλλο» αρχίζει να γλιστράει. Επικίνδυνα! Το, κατά Δημήτρη Βίτσα, «ισχυρό επιχείρημα» για την έκδοση επειδή «παραβιάστηκε η συνταγματική νομιμότητα και υπήρξε απόπειρα κατάλυσης της Δημοκρατίας» πάει πολύ γρήγορα: ποια νομιμότητα και ποια δημοκρατία…Το ίδιο ισχύει και με την σπουδή για συμπαράταξη με τον λαό που νικάει τα τανκς: μην παρεξηγηθούμε, αλλά λαός – βέβαια όχι με εκλογές, σίγουρα όμως με βουή: vox Populi vox Dei – είναι κι εκείνος που νομιμοποιεί, και πώς νομιμοποιεί!, τον ISIS. Ανάλογα και με την νίκη «της παλάμης», κατά Σταύρο Θεοδωράκη, που όπως πολλοί έσπευσε να δοξάσει την χρήση του Διαδικτύου (το οποίο ο Σουλτάνος περιφρόνησε ή και έπνιξε όταν βοηθούσε τους διαδηλωτές του Πάρκου Γεζί, αλλά τώρα κατέφυγε σ’ αυτό, μέσω FaceTime, προκειμένου να σωθεί). Άμα αύριο αρχίσουν να δίνονται ιντερνετικά στον κόσμο οι διευθύνσεις των «κακών» δικαστών, αξιωματικών, στρατιωτικών «δια τα περαιτέρω», τι ακριβώς θα λέμε; Αν, δε, δούμε να προχωράει η συζήτηση Άγκυρας-Μόσχας για ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τι ακριβώς θα σημάνει γεωπολιτικά – αλλά και ως έμμεση ερμηνεία του τι βρισκόταν πίσω από το πραξικόπημα;
Λίγη περισσότερη επιφυλακτικότητα καλό θα έκανε σε όλους. Λίγη προσοχή. Ή μάλλον… πολλή!
*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου