Σε ατμόσφαιρα αμφιβολίας

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Ξεκίνησε αυτή η εβδομάδα με την ιδιότυπη διοργάνωση της τοποθέτησης Αλέξη Τσίπρα – στα πλαίσια επίσημης εκδήλωσης, στο προαύλιο της Βουλής, εκεί όπου πέρσι η Ζωή είχε διοργανώσει “την δική της φιέστα” για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας – για την συνταγματική αναθεώρηση. Που η Κυβέρνηση επιδιώκει να έχει “ενεργή συμμετοχή των πολιτών” (διάσταση η οποία θα επιδιωχθεί να διαχυθεί και στο προτεινόμενο νέο συνταγματικό κείμενο με την ευρύτερη θεσμοποίηση των δημοψηφισμάτων). Αλλά και να αποτελέσει κάτι ευρύτερο, μια “περιβάλλουσα νέου ξεκινήματος” για την δημόσια ζωή. Όλη μαζί η ατμόσφαιρα – μαζί και με την ψήφιση του νέου εκλογικού νόμου, ο οποίος ναι μεν θα ισχύσει απο τις μεθεπόμενες εκλογές (η υπόσχεση/απειλή Κυριάκου Μητσοτάκη ότι θα τον καταργήσει αφού στις αμέσως επόμενες θα βρεθεί πρώτο κόμμα και θα εισπράξει το πριμ των 50 εδρών “Παυλόπουλου”, είναι τζούφια εξαρχής: θα χρειαζόταν  ο Κυριάκος τις 200 ψήφους που ο Τσίπρας δεν βρήκε τώρα: τίποτε τέτοιο στον ορίζοντα!), όμως ήδη διαμορφώνει ένα νεο πολιτικό σκηνικό -, ειναι ατμόσφαιρα αμφιβολίας, ασάφειας.

Η προσέγγιση Τσίπρα, για “νέα Μεταπολίτευση” και “Ελλάδα του 2021” – υπενθυμίζει την επέτειο των 200 χρόνων από την Εθνεγερσία. Η οποία ναι μεν δεν δημιούργησε το νεότερο Ελληνικό Κράτος (αυτό, το δημιούργησαν οι Δυνάμεις στο Ναυαρίνο το 1827, λόγω των τότε συσχετισμών της διεθνούς πολιτικής και το επικύρωσαν με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το 1830: να δούμε πώς θα γιορτάσουμε το 2027/2030 – ευτυχώς αργούν αυτά!), όμως, όσο και να το κάνουμε, έχει στοιχεία λεβεντιάς και επιτρέπει υπερηφάνεια και άλλα πολιτικά αποδοτικά. Βοηθάει, επιπλέον, στο να υπάρξει μια συνολική αίσθηση κατεύθυνσης μέλλοντος. Το ζήτημα όμως είναι πόσο η αίσθηση αυτή θα μπορέσει να βλαστήσει μέσα στο κλίμα αντιπαραθετικότητας που πάει να επαναφέρει τον πα­λιό γνώριμό μας διχασμό προηγούμενων ιστορικών περιόδων.

Οι τομείς αναθεώρησης που έρχονται στο προσκήνιο – αρκετά συμβολικοί πολλοί τους: χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, αναβάθμιση της χρήσης δημοψηφισμάτων, ενώ άλλοι πιο λειτουργικοί : εκλογή Προέδρου από τον λαό όταν η Βουλή κωλυσιεργεί, αύξηση αρμοδιοτήτων του Προέδρου – “υπόσχονται” επίταση της αντιπαραθετικότητας , καθώς μάλιστα η Ν.Δ. έχει μια ιδιοκτησιακή λογική απέναντι στα συνταγματικά θέματα λόγω του “Συντάγματος Καραμανλή”. Κανείς βέβαια δεν νομιμοποιείται να απευθύνει παραινέσεις τους εκλεγμένους/εκλεκτούς του λαού. Όμως, αν όλοι-ους / ο καθένας τους οχυρώνονταν λιγότερο πίσω απο πολιτικά κεκτημένα (ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω απο την σημερινή εξουσία και την αριστερόστροφη ροπή του Ελληνικού εκλογικού σώματος, η Ν.Δ. του Κυριάκου πίσω από την παραδοσιακή αίσθηση της Δεξιάς ότι η εξουσία “της ανήκει” μαζί και με την Ευρωπαϊκή άγκυρα, το ΠΑΣΟΚ/ΔηΣυμπ πίσω από τις μνήμες ημερών δόξης και τους φαρδείς ώμους του Βαγγέλη Βενιζέλου) και κοιτούσαν να φέρουν κάτι ουσιαστικότερο για το αύριο – αυτή είναι η δουλειά της συνταγματικής αναθεώρησης! – καλύτερα για μας. Και, εντέλει, και γι’ αυτούς!

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)