BREXIT, FREXIT, ITEXIT, NEXIT….. Οι Βρετανοί στήριξαν την απόφαση τους αφενός μεν στην απέχθεια τους για την πολιτική των ελίτ, κυρίως όμως στη αποστροφή τους για τη γερμανική ΕΕ

analyst

Μετά το χάος που επικράτησε στις αγορές την Παρασκευή, οι οποίες δεν περίμεναν ότι οι Βρετανοί Πολίτες θα αψηφήσουν τις συμβουλές των ειδικών, τις προειδοποιήσεις των διεθνών οργανισμών των ελίτ (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κοκ.), καθώς επίσης τις απειλές των αγορών, η τρομοκρατία συνεχίζεται – με τους διεθνείς κερδοσκόπους, όπως τον G. Soros, να προβλέπουν (α) την αποσύνθεση της ΕΕ (πηγή) κατηγορώντας τη Γερμανία και (β) τη διάλυση του Ηνωμένου Βασιλείου.

Στο γράφημα που ακολουθεί συγκεκριμενοποιούνται οι προβλέψεις – με την έννοια πως η έξοδος της Βρετανίας είναι το πρώτο από τα πολλά ντόμινο που θα ακολουθήσουν. Αριστερά η Σκωτία που το 62% ψήφισε υπέρ της ΕΕ, θεωρείται πως θα επιδιώξει ένα δεύτερο δημοψήφισμα για την ανάκτηση της ανεξαρτησίας της, ενώ η Β. Ιρλανδία για την ένωση της με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Δεξιά η Ουαλία, στην οποία υπερίσχυσε το ΟΧΙ στην ΕΕ, παρά το ότι εισπράττει 500 εκ. στερλίνες ετησίως από τα ταμεία της ένωσης, καθώς επίσης η Αγγλία με 53,4% υπέρ.

Στο κάτω μέρος, οι υποψήφιες χώρες εξόδου από την ΕΕ, με το ποσοστό αυτών που απαιτούν δημοψήφισμα ανά κράτος στη δεξιά κάθετο: η Ιταλία, η Γαλλία, η Σουηδία, το Βέλγιο, η Πολωνία, η Γερμανία, η Ισπανία και η Ουγγαρία. Εν τούτοις, η Ολλανδία, η Τσεχία και η Αυστρία είναι πιο κοντά σε μία τέτοια απόφαση, παρά το ότι δεν αναφέρονται – ενώ οι Γερμανοί, έχοντας σε μεγάλο βαθμό προβληματισθεί από την έξοδο της Βρετανίας, αμφισβητούν πλέον μόλις σε ποσοστό 29% την ΕΕ.

Περαιτέρω, πολλά θα εξαρτηθούν από τη συμπεριφορά της ΕΕ απέναντι στη Βρετανία. Ειδικότερα, εάν η ΕΕ ενεργήσει σύμφωνα με τη θεωρία των παιγνίων όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, οδηγώντας το θηριώδες φορτηγό της εναντίον του βρετανικού αυτοκινήτου χωρίς καμία πρόθεση να αποφύγει τη σύγκρουση, η καταστροφή που θα υποστεί η ίδια θα είναι μεγαλύτερη από αυτήν της Βρετανίας – με αφετηρία τον τραπεζικό της τομέα, ο οποίο δεν είναι καθόλου υγιής, με πρώτη ίσως τη Deutsche Bank.

Εάν όμως λειτουργήσει με σύνεση, κατανοώντας πως ο βρετανικός λαός στήριξε τη ψήφο του αφενός μεν στην απέχθεια του για τους ελίτ και τις ληστρικές αγορές τους, αφετέρου στη διαφωνία του για τη μετατροπή της ΕΕ σε γερμανική, όπου η αυταρχική καγκελάριος της χώρας που αιματοκύλισε δύο φορές την Ευρώπη κυριολεκτικά αποφασίζει μόνη της και διατάζει, τότε ίσως αποφευχθούν τα χειρότερα – με την έννοια πως η Κομισιόν θα έδειχνε πρόθυμη να επανεξετάσει τα δύο αυτά σοβαρά ζητήματα, οπότε θα μπορούσε ίσως να διεξαχθεί ένα δεύτερο δημοψήφισμα, προτού η Βρετανία εγκαταλείψει την ΕΕ.

Από την πλευρά τώρα των αγορών, η κατάσταση θυμίζει περισσότερο την κρυφή διάσωση της Bear Sterns το Μάρτιο του 2008, παρά τη χρεοκοπία της Lehman Brothers που άνοιξε τελικά τους ασκούς του Αιόλου –ελπίζοντας πως οι χειρισμοί αυτοί τη φορά τόσο εκ μέρους της Βρετανίας, όσο και της ΕΕ, δεν θα επιτρέψουν να γίνει το ίδιο λάθος.

Εάν όμως η γερμανική κυβέρνηση, η οποία θεωρεί επαίσχυντα την ΕΕ δική της, θελήσει να σταυρώσει τη Βρετανία, για να τρομοκρατήσει όλες τις υπόλοιπες χώρες, έτσι ώστε να μην διανοηθούν να εγκαταλείψουν την ΕΕ, τότε το χάος δεν θα αποφευχθεί – πόσο μάλλον αφού οι αγορές θα δοκιμάσουν τις αντοχές του ευρώ με μαζικές επιθέσεις εναντίον του, ειδικά εάν τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών δεν επαναφέρουν την πολιτική σταθερότητα στη χώρα.

Για την Ελλάδα τώρα η έξοδος της Βρετανίας δεν είναι καθόλου θετική εξέλιξη – τόσο όσον αφορά τον τουρισμό, όσο και μία σειρά άλλων, πολύ σοβαρών πραγμάτων. Εν τούτοις, το ζητούμενο είναι η Δικαιοσύνη, όπου δεν μπορεί παρά να κατανοήσει κανείς την απόφαση ενός λαού να μην υποταχθεί στις αγορές και στη Γερμανία – παρά τις τεράστιες ζημίες που θα υποστεί.

Κλείνοντας, προβληματίζει η τοποθέτηση του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με την οποία θέλει να αντικαταστήσει την ΕΕ ως κοινή πλατφόρμα για όλες τις χώρες της Ευρώπης (πηγή) – όπως επίσης το ότι, οι βρετανικές και οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στηρίζουν το BREXIT, θεωρώντας την ΕΕ από την πλευρά της αμυντικής πολιτικής άνευ ουσιώδους σημασίας. Προειδοποιεί επίσης, μέσω μίας δεξαμενής σκέψης, πως ο πραγματικός κίνδυνος για την ΕΕ είναι να αγνοηθεί το μήνυμα της Βρετανίας – καθώς επίσης να αντιμετωπισθεί η χώρα ως παρίας, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα (πηγή).