Η αποτρόπαια δολοφονία της βουλευτίνας των Άγγλων Εργατικών, ‘Έλεν Τζο Κοξ, στις 16 Ιουνίου αποτέλεσε αναμφισβήτητα το σπουδαιότερο πολιτικό γεγονός στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας που κορυφώθηκε με το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου. Η τεράστια πολιτική σημασία της δολοφονίας της 41χρονης βουλευτίνας επιβεβαιώθηκε από το πλήγμα που δέχθηκε το στρατόπεδο που υποστήριζε την έξοδο από την ΕΕ, καθώς οι πολέμιοι της ΕΕ βρέθηκαν κατηγορούμενοι και υπόλογοι για την πράξη του ακροδεξιού δολοφόνου Τόμας Μερ, ο οποίος τη στιγμή που πυροβολούσε φώναξε «Η Βρετανία πρώτα» που είναι το όνομα ενός ακροδεξιού πολιτικού κόμματος αλλά σε πολλές άλλες παραλλαγές κυριαρχεί στο λόγο των υποστηρικτών της εξόδου. Τούτων δοθέντων, και χωρίς τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές να είναι γνωστό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αν κάποιος κέρδισε από τη δολοφονία ήταν το στρατόπεδο της παραμονής που θυματοποιήθηκε, με τη φωτογραφία του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον και του ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν στην κηδεία της Κοξ να κυριαρχούν στα πρωτοσέλιδα του Τύπου, κι αν κάποιος έχασε ήταν το στρατόπεδο της εξόδου, που εμφανίστηκε ως πηγή μίσους, διχασμού και πολιτικής αστάθειας κι ως εκτροφείο εγκληματιών. Μάρτυρας η ανακοπή της τάσης ανόδου και η ραγδαία πτώση των ποσοστών του Brexit στις πρώτες δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν την επίθεση. Καθόλου επομένως δεν αποκλείεται ο εκτελεστής της Κοξ, να λειτούργησε σαν τον χρήσιμο ηλίθιο που την κατάλληλη στιγμή λειτούργησε σαν εκτελεστικό όργανο και πιθανότατα έναντι αδράς αμοιβής ή άλλου ανταλλάγματος έπαιξε το παιχνίδι του βρετανικού κατεστημένου. Ο χώρος της άκρας δεξιάς άλλωστε είναι τόσο πολύ εκτεθειμένος στο ποινικό έγκλημα που τα μέλη του αποτελούν εύκολο στόχο κάθε λογής υπηρεσιών και κέντρων, που θέλουν να το χρησιμοποιήσουν σαν μοχλό πολιτικών εξελίξεων! Κι αυτό δε συμβαίνει μόνο στην Αγγλία…
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
Μιλώντας για την Αγγλία ωστόσο διεκδικεί πιστοποιητικό πολιτικό αφέλειας όποιος προσποιείται να πέφτει από τα σύννεφα ακούγοντας ή διαβάζοντας πως αυτό που φαίνεται στην περίπτωση της δολοφονίας της βουλευτού των Εργατικών πιθανότατα δεν συμπίπτει με αυτό που ισχύει. Ή, ότι ο ασφαλέστερος τρόπος για να φτάσουμε στον πραγματικό δολοφόνο είναι να δανειστούμε από τα οικονομικά και να εφαρμόσουμε μια ανάλυση κόστους και ωφέλειας. Κι εδώ δολοφόνος είναι όποιος πολιτικά ωφελήθηκε…
Κι αν όλα τα παραπάνω φαίνονται αόριστα ή ασύνδετα με την πραγματικότητα μπορούμε να ξαναθυμηθούμε δύο σχετικά πρόσφατους θανάτους που εξακολουθούν να στοιχειώνουν την πολιτική ζωή της Γηραιάς Αλβιώνας. Της Νταϊάνας και του Ντέιβιντ Κέλι.
Η εκδοχή του τροχαίου ατυχήματος σε ένα υπόγειο τούνελ του Παρισιού, με ευθύνη μάλιστα του οδηγού της Μερσέντες Μπενζ ο οποίος υποτίθεται ότι οδηγούσε μεθυσμένος, που προκάλεσε τον ακαριαίο θάνατο τόσο της πρώην συζύγου του πρίγκιπα Κάρολου όσο και του τότε αγαπημένου της αιγύπτιου δισεκατομμυριούχου Ντόντι Φαγιέντ, αμφισβητήθηκε επίσημα από τον πατέρα του εραστή της λαίδης Νταϊάνας. Η δική του ερμηνεία ήταν πως η δολοφονία της Λαίδης Ντι και του μέλλοντα συζύγου της προκλήθηκε από την βρετανική μυστική υπηρεσία, ΜΙ6. Ήταν αποτέλεσμα συνομωσίας. Η δικαστική έρευνα που διεξήχθηκε από τις γαλλικές αρχές και ολοκληρώθηκε το 2006, εννέα χρόνια μετά το θάνατό τους, απέρριψε, όπως εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί, τον ισχυρισμό του Φαγιέντ, που ήταν κι ο ιδιοκτήτης του πολυτελούς ξενοδοχείου Ριτζ στο Λονδίνο. (Άλλωστε, παρά τη χρόνια και αμοιβαία αντιπάθεια που χωρίζει τους δύο λαούς οι οποίοι κατοικούν εκατέρωθεν των στενών της Μάγχης δεν μπορούμε να φανταστούμε το Γάλλο υπουργό Δημόσιας Τάξης να κατηγορεί τον Βρετανό ομόλογό του για τη δολοφονία του πιο χαρισματικού μέλους που είχε ποτέ η βασιλική οικογένεια της Μ. Βρετανίας…). Σε εξ ίσου αθώα συμπεράσματα κατέληξε κι άλλη δικαστική έρευνα που διενεργήθηκε στην Αγγλία, ένα χρόνο μετά τη γαλλική, το 2007. Παρόλα αυτά ουδέποτε κόπασαν οι υποψίες για τις ευθύνες της βρετανικής μοναρχίας, λόγω της ευθύνης της για τη διαφύλαξη της φυλετικής καθαρότητας της βασιλικής οικογένειας από τον γάμο με έναν Αιγύπτιο…
Εξ ίσου ανοιχτός παραμένει στη συνείδηση των Βρετανών (και όχι μόνο) κι ο θάνατος του επιστήμονα Ντέιβιντ Κέλι. Βρισκόμαστε στο 2003 με τις ΗΠΑ και την Αγγλία να έχουν εισβάλει στο Ιράκ, υπό την επίκληση των όπλων μαζικής καταστροφής που υποτίθεται ότι διέθετε ο Σαντάμ Χουσεΐν. Απέναντι στην εισβολή, που ως πραγματικό ζητούμενο είχε τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων και την ανατροπή ενός μη φιλικού καθεστώτος, δεν ορθώνονταν μόνο λαοί και κυβερνήσεις, όπως της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και ειδικοί που έχουν μια παραπάνω γνώση του θέματος. Ένας εξ αυτών ήταν κι ο Ντέιβιντ Κέλυ: Ειδικός σε θέματα βιολογικού πολέμου, επιθεωρητής των Ηνωμένων Εθνών που συμμετείχε στους επιτόπιους ελέγχους στο Ιράκ και υπάλληλος του υπουργείου Άμυνας έγινε διάσημος όταν αποκαλύφθηκε ως η άτυπη πηγή γνωστού δημοσιογράφου του βρετανικού δικτύου BBC σε ένα αποκαλυπτικό του ρεπορτάζ που έδειχνε πως τα στοιχεία που είχε επικαλεστεί ο Μπλερ για να αποδείξει πως το Ιράκ διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής δε ήταν πραγματικά. Την αποκάλυψή του ονόματος του Κέλυ ακολούθησε η ακρόασή του στην κοινοβουλευτική επιτροπή Εξωτερικών υποθέσεων, όπου δέχθηκε ανηλεή επίθεση. Δύο μέρες αργότερα βρέθηκε νεκρός. Η έρευνα που ακολούθησε υπό τον Λόρδο Χιούτον απάλλαξε, όπως αναμενόταν, την κυβέρνηση από οποιαδήποτε ευθύνη αποδίδοντας την αιτία του θανάτου σε αυτοκτονία, έκλεισε ωστόσο υπό έναν όρο που οδήγησε σε υποψίες ακόμη και όσους υιοθετούσαν την κυρίαρχη ερμηνεία: Όλα τα στοιχεία που σχετίζονταν με το θάνατο του Κέλυ, ακόμη κι οι φωτογραφίες της σωρού του, θα παρέμεναν για 70 χρόνια επτασφράγιστο μυστικό! Απαγορεύτηκε κάθε είδους πρόσβαση κι επαφή σε κοινό και ειδικούς. Η επίσημη ερμηνεία, περί αυτοκτονίας, αμφισβητήθηκε κατ’ επανάληψη από τις πιο διαφορετικές πηγές: Από πολυμελή ομάδα κορυφαίων γιατρών που διέκριναν κενά στις ιατρικές γνωματεύσεις, από τον πρώην ηγέτη των Συντηρητικών Μάικλ Χάουαρντ κι από τον πρώην υπουργό των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, Νόρμαν Μπέικερ, που έγραψε μάλιστα βιβλίο υποστηρίζοντας ότι ο Κέλυ κατά πάσα πιθανότητα δολοφονήθηκε. Προφανώς κάποιοι δεν του συγχώρησαν πως παραβίασε τον κανόνα της σιωπής ή το πρωτόκολλο εμπιστευτικότητας που συνοδεύει ανάλογες θέσεις ευθύνης. Ο Κέλυ ωστόσο, προς τιμή του, προτίμησε να είναι συνεπής απέναντι στην αλήθεια και την ευθύνη που έχει ως επιστήμονας. Επιλογή που πιθανότατα του στοίχισε τη ζωή…
Τούτων, των κορυφαίων γεγονότων, δοθέντων, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι κάτω και πίσω απ’ όσα βλέπουμε δεν υπάρχουν σκοτεινοί κι αδιόρατοι μηχανισμοί που μετέρχονται κάθε μέσου, απολαμβάνοντας μάλιστα απόλυτη ντε φάκτο ασυλία από την εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία, για την προάσπιση των κυρίαρχων κρατικών συμφερόντων;
Το άρθρο δημοσιεύεται στο περιοδικό Επίκαιρα που κυκλοφορεί (24 Ιουνίου 2016)
leonidasvatikiotis.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου