Πάμε λίγο παρακάτω;

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Τώρα, θα ακολουθήσει μια περιττή συζήτηση. Συζήτηση οπισθοφυλακών, μαντεύουμε! Αναφερόμαστε στο κλείσιμο – τα χαράματα της 25ης Μαΐου, μετά από 11ωρο Eurogroup: τις καταγράφουμε αυτές τις Ευρωγραφικότητες, έτσι για το καλό – της διαβόητης αξιολόγησης. Που “φέρνει” στην Ελλάδα πόρους 10,3 δις ευρώ προκειμένου να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της προς τους “εταίρους”, αλλά και για να ξεκινήσει πάλι να αποπληρώνει τα arrears, τα οφειλόμενα του Δημοσίου προς ιδιώτες (που εδώ και ένα χρόνο και πάνω, αποστραγγίζουν την αγορά). Παράλληλα, το ίδιο Eurogroup δρομολόγησε – με τρόπο αρκετά βυζαντινό, ειν ‘αλήθεια – την ουσιαστική συζήτηση για ελάφρυνση του (πασίδηλα μη-βιώσιμου!) Ελληνικού χρέους.

Η συζήτηση οπισθοφυλακών για την Αντιπολίτευση θα έγκειται – το βλέπουμε ήδη εν εξελίξει, αυτό – σε προσπάθεια αμφισβήτησης ή ξηλώματος όσων πέτυχε όχι τόσο/όχι μόνο η Ελληνική διαπραγματευτική προσπάθεια, όσο η πίεση της πραγματικότητας. (Την οποία πραγματικότητα περιέγραψε σοκαριστικά το ΔΝΤ, που στην ουσία… αυτό έκανε την διαπραγμάτευση στο Eurogroup με τον εμμονικό Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Δείχνοντας πόσο το χρέος θα λειτουργεί σαν βαρίδι για την Ελληνική οικονομία στο μέλλον – αν “μέλλον” είναι να υπάρξει! Και εξηγώντας πως οι εξωπραγματικοί στόχοι για ρυθμούς ανάπτυξης και για πρωτογενή πλεονάσματα του συμφωνημένου Προγράμματος δεν βγαίνουν πέρα). Η Αντιπολίτευση, Αξιωματική ή ελάσσων, θα μας εξηγεί ότι όλα πήγαν στραβά. ότι διάφορες αντισυνταγματικότητες τραυματίζουν τα όσα ψηφίστηκαν. ότι  το Υπερ-Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων/Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας αποτελεί ξεπούλημα, ή προδοσία ή διάφορα ανάλογα…

Η συζήτηση οπισθοφυλακών για την Κυβέρνηση θα έγκειται – κι αυτό το βλέπουμε να εξελίσσεται – σε εσωτερική άρνηση πολλών απ’ όσα συμφωνήθηκαν. Άρνηση με τρόπο σοβαρό, πικρό όπως στην περίπτωση της Βασιλικής Κατριβάνου. Άρνηση αρκετά ασόβαρη και δυνητικά τραυματιστική, όπως π.χ. στην περίπτωση Χρήστου Σπιρτζη (ο οποίος έχει την “ευχέρεια” να μπλοκάρει μια Εγνατία, ή ένα Ελληνικό, κλαίων για τα όσα ψηφίζει). παραμένοντας υπουργός, βέβαια. Άρνηση ακόμη πιο σαρδανάπαλη, όπως επί Πάνου Καμμένου ο οποίος περίπου πήρε το λάβαρο της Επανάστασης και ζώστηκε σπαθόλουρα εναντίον των όσων – κατ’ αυτόν – ψήφισε, ακόμη πιο κεντρικά. παραμένοντας κι αυτός υπουργός. Και κεντρικός συντελεστής της Κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Ακόμη περισσότερο, φοβούμεθα, θα δούμε τώρα μάχη οπισθοφυλακών στις κινήσεις εφαρμογής των συμφωνημένων. Στο Ασφαλιστικό, στις εφαρμοστικές διευθετήσεις των φορολογικών, στο Υπερ-Ταμείο και τις ευθύνες του…

Θα είχαμε, με κάθε ταπεινότητα απλού πολίτη, κάτι να συστήσουμε σε όλους αυτούς τους μεγάλους και σημαντικούς συντελεστές του πολιτικού παιχνιδιού. Μήπως να ξεκινούσαν να το πάνε όλο λίγο παρακάτω, μπας και δούμε τι μας περιμένει; Λίγη εφαρμογή. Ή κάποιες εναλλακτικές προτάσεις;

Αλλιώς, ας πάρουν τα κουβαδάκια τους κι ας πάνε σ’ άλλη παραλία!

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)