Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει,σωστός όμως ναί υπάρχει

Θόδωρος Μεχλιζόγλου

Όσοι έχουνε την ευχέρεια να μιλάνε και να απευθύνονται σε ένα κοινό μικρό ή πιο μεγάλο, θα πρέπει να μάθουνε να λένε αλήθειες. Ή τέλως πάντων την αλήθεια όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται,  βάσει και των γνώσεων ή των εμπειριών που έχει κάποιος με πολιτικό λόγο.Θα πρέπει δηλαδή να πάψουνε να λένε πράγματα που ούτε τον εαυτό τους  δεν μπορούν να πείσουν ότι γίνονται.

Αυτό ως πρόλογο για να εξετάσουμε ρεαλιστικά τι έχουμε μπροστά μας ως Χώρα και ποιοι είναι οι δρόμοι που μπορούμε να ακολουθήσουμε.Ο ένας είναι αυτός που διαβαίνουμε, όπως ακριβώς τον διαβαίνουμε και με μικρά περιθώρια αποκλίσεων. Τον ξέρουμε τον βιώνουμε και όλοι λίγο πολύ βλέπουμε και που θα καταλήξει, εκτός συγκλονιστικών εξελίξεων που θα είναι απρόβλεπτες και δεν ξέρουμε αν θα είναι προς όφελος ή περαιτέρω ζημιογόνες για τον τόπο.Ο Δεύτερος είναι ο δρόμος της αποχώρησης, ο δρόμος της εξόδου από την Ευρωφυλακή και παράλληλα να κοιτάξουμε για νέες συμμαχίες και γιατί όχι και νέο γεωστρατιγικό προσανατολισμό.

Θα ρωτήσει κάποιος:εύκολο; Όχι αλλά σίγουρα εφικτό και με προοπτική για πολύ καλύτερες μέρες. Απλώς χρειάζεται, σχέδιο, πρόγραμμα και υλοποίηση βήμα – βήμα, παρακολουθόντας πάντα
τις εξελίξεις και προσαρμόζοντας τις κινήσεις σου,χωρίς να ξεφεύγεις βέβαια από το στόχο. Οι λεονταρισμοί σε πολιτικό επίπεδο, μόνο αρνητικές συνέπειες μπορούν να έχουν.Ακόμα κι αν υπάρξει η λεγόμενη επανάσταση και η από τα κάτω ανατροπή, πάλι αυτοί που θα εκπροσωπήσουν το λαό θα πρέπει να έχουν λάβει από αυτόν τις σωστές οδηγίες.

Βέβαια το παραμύθι του Αρμαγεδώνα για τη Χώρα εκτός ΕΕ, πλέον μόνο ως αστείο εκλαμβάνεται.Περισσότερο έχει να κάνει με το πρώτο στάδιο,αυτό της προσαρμογής εώς ότου εκδοθεί το νέο νόμισμα και ο τρόπος εξεύρεσης λύσης για τις συναλλαγές, παρά τα τρομακτικά σενάρια που διαρρέονται για να δημιουργήσουν φόβο και ανασφάλεια στους πολίτες, σχετικά με ελλείψεις σε τρόφιμα και άλλα.

Τώρα αν ακριβίνουν τα iPhone ή τα καλλυντικά της Estee Lauder, ποσώς μας ενδιαφέρει, τη στιγμή που το Κράτος δεν μπορεί να προσφέρει σε κάποιους πολίτες που υποφέρουν, ούτε τα βασικά. Τη στιγμή που πηγαίνουν παιδάκια στο σχολείο, χωρίς να έχουν ούτε ένα κουλούρι για κολατσιό.

Με λίγα λόγια αυτοί είναι οι δύο δρόμοι που έχουμε μπροστά μας και όσοι τάζουν είτε εύκολες, είτε νομικίστικες και επαναστατικές μεθόδους εντός Ευρωζώνης και ΕΕ, μάλλον είναι απατεώνες ή το λιγότερο αφελείς και ονειροπόλοι, πράγμα ακόμα πιο επικίνδυνο. Δεν μπορείς να στραφείς έναντι κάποιου με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα κι αν στέκει νομικά, όταν από αυτόν εξαρτάται η επιβίωση της οικονομίας σου και κατ’επέκταση της Χώρας και των πολιτών της.Ή να ζεις με αυταπάτες ότι μπορούν εύκολα να αλλάξουν τα πράγματα στην ΕΕ και κάποια στιγμή να γίνει η Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης. Εώς τότε, κι αν γίνει,Ευρώπη μπορεί να υπάρχει. Ελλάδα ως Χώρα και κρατική οντότητα, δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει.

Οπότε τα του οίκου μας πρώτα με πρώτιστα το συμφέρον του τόπου και των συμπολιτών μας. Και όλα αυτά απαιτούν Κράτος κυρίαρχο που να δουλεύει σκληρά και να στέκεται στα πόδια του.

Ιδού λοιπόν οι δύο δρόμοι. Διαλέγουμε και παίρνουμε. Όλα τα άλλα, είναι άλλα λόγια, όχι να αγαπιόμαστε, αλλά να κοροϊδευόμαστε.!

Πηγή: https://kyensite.wordpress.com

Οδός Δραχμής