Ένα κομμάτι από το κρέας σου

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Μια πρωτόγνωρη κατάσταση καλείται ν’ αντιμετωπίσει η Αριστερά στην Ευρώπη

Βοούν τα ΜΜΕ ότι διάφοροι περίεργοι, ύποπτοι είναι το πιο σωστό, οργιάζουν στην Ειδομένη, υποκινούν τους πρόσφυγες, ουσιαστικά τους κατευθύνουν. Πρωταγωνιστούν κάποιες ΜΚΟ και άλλοι πράκτορες. Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει πιστά τον εαυτό της, αδρανεί, καθυστερεί, αντιφάσκει, όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Ο κ. Καμμένος, λαλίστατο παλικάρι στην περίπτωση Μουζάλα, σφυρίζει ανέμελα την ώρα που οι «Μακεδόνες» συνοριοφύλακες εισβάλλουν σε ελληνικό έδαφος κυνηγώντας τους πρόσφυγες/μετανάστες. Η πάσης φύσεως αντιπολίτευση συμπίπτει στην καταδίκη της κυβέρνησης, αλλά ούτε λέξη για το πώς θα πρέπει να αντιδράσουμε έναντι των Σκοπίων. Ειρήσθω εν παρόδω ότι οι Σκοπιανοί έκλεισαν τα σύνορα κατόπιν ρητών ή άρρητων εντολών του ευρωιερατείου, αλλά τα ΜΜΕ, η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση διά πράξεων και παραλείψεων αφήνουν να ζυμωθεί η ιδέα ότι οι Βρυξέλλες είναι αθώες και όλο το λάθος είναι των Σκοπιανών. Στήνεται ένα τουλάχιστον περίεργο σκηνικό όπου χτυπάμε το («μακεδονικό») σαμάρι αλλά δεν αγγίζουμε το ευρωπαϊκό γαϊδούρι. Η όξυνση με τα Σκόπια ίσως είναι αποτέλεσμα της γνωστής ασχετοσύνης. Αν, όμως, δεν είναι;

Παρένθεση: Καλές και σωστές οι θεωρίες και οι αναζητήσεις πώς οραματίζεται η Αριστερά τον κόσμο και τον εαυτό της εντός του, πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη αντιμετώπιση των προσφυγικών και άλλων παρόμοιων προβλημάτων. Αλλά μαζί με αυτά υπάρχει και ένα κράτος με σύνορα και κατοίκους και η κάθε κυβέρνηση αλλά και κάθε πολιτική δύναμη οφείλει να τα φροντίζει, σύνορα και κατοίκους. Το κράτος πρέπει να προστατεύει τον εαυτό του ώστε να ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του. Η παγκόσμια επανάσταση ίσως τα λύσει αυτά με τον καλύτερο τρόπο. Ώς τότε, όμως, η όποια Αριστερά δεν μπορεί να τα αγνοεί είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση. Όσοι, μάλιστα, μιλούν για σοσιαλισμό σε μια χώρα (κάποιοι επιμένουν) είναι υποχρεωμένοι να προστατεύουν σύνορα και κατοίκους διότι σαφώς όλοι οι άλλοι είναι εχθροί και πάντως εξ ορισμού αντίπαλοι.

Επί της ουσίας: Η Αριστερά στην Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η κοινωνική δυσαρέσκεια σπρώχνει την Αριστερά προς την κυβέρνηση, αλλά δεν της αναθέτει επαναστατικά καθήκοντα. Η δυσαρέσκεια είναι τόση ώστε η Αριστερά καλείται να μοιραστεί την κυβέρνηση (Ελλάδα/Ισπανία) με «αστικές» δυνάμεις και στο ασφυκτικό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης Ε.Ε. Το παρελθόν (π.χ. λαϊκά μέτωπα παραμονές του πολέμου) δεν βοηθάει, άλλες οι συνθήκες. Η έξοδος από την Ε.Ε. είναι μια πρόταση, όχι όμως πλειοψηφική, προσώρας.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση των Σκοπιανών συνοριοφυλάκων που διέσχισαν τα σύνορα κυνηγώντας τους πρόσφυγες/μετανάστες δόθηκε η σολομώντεια απάντηση διαγραφής των γεγονότων ως μη γενόμενων, ότι τα σύνορα δεν παραβιάστηκαν (κι αν παραβιάστηκαν δεν χάθηκε ο κόσμος) και ότι απλώς οι κακοί Σκοπιανοί έδειραν κάποιους βασανισμένους που κυνηγάνε τον ευρωπαϊκό παράδεισο. Αλλά τα επεισόδια δεν ήταν τυχαία, ήταν αποτέλεσμα δράσης των περίεργων, ύποπτων τύπων, «εθελοντών» μάλλον καλοπληρωμένων. Τι επιδιώκουν; Να προκαλέσουν, με εργαλείο τους πρόσφυγες, όξυνση έως «θερμό επεισόδιο» με τους Σκοπιανούς, οπότε, ενώπιον μιας θερμής αναμέτρησης, θα κληθούμε να κλείσουμε το θέμα όπως-όπως, σαν τόσα άλλα; Υπάρχουν και πιο άσχημα σενάρια αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι οι κάτοικοι της Ειδομένης (αλλά όχι μόνο αυτοί!) προσπαθούν να προμηθευτούν όπλα, από φόβο για τα χειρότερα.

Παρεμπιπτόντως, είναι άξιο καταγραφής ότι κάποιοι ζήτησαν την παραίτηση Ρουμπάτη θεωρώντας (αυθαίρετα) βάσιμη τη φήμη ότι η ΕΥΠ υπέκλεψε τη συνομιλία Τόμσεν-Βελκουλέσκου (επονομαζόμενη και Δρακουλέσκου) όταν, δηλαδή, έκανε καλά τη δουλειά του. Αλλά σιωπούν τώρα που ο κόσμος το έχει βούκινο ότι πράκτορες και άλλοι ύποπτοι υποκινούν τους πρόσφυγες. Ο Πούτιν τόλμησε να τα βάλει με τις ΜΚΟ ύστερα από δέκα και πλέον χρόνια εξουσίας του, πράγμα που σημαίνει ότι δεν τις πολεμάς για να αποκτήσεις δύναμη, αλλά αντίστροφα, όταν είσαι όντως ισχυρός (πολύ ισχυρός) τότε ανοίγεις μέτωπο μαζί τους. Οι ΜΚΟ στην Ελλάδα άνθισαν επί Γ. Παπανδρέου.

Η Αριστερά καταγγέλλει την αστυνομοκρατία και την καταπίεση και ορθώς πράττει. Αλλά εμφανίζονται αιφνιδιασμοί, π.χ. Προσφυγικό, απρόβλεπτες πιέσεις, εσωτερικές και εξωτερικές και ενόσω δεν βρίσκει τους δικούς της τρόπους να τις αντιμετωπίσει, ενόσω δεν έχει δικές της προτάσεις/λύσεις, τότε μοιραία και εύκολα θα χρεοκοπήσει ως κυβέρνηση και ως Αριστερά. Εδώ είμαστε.

Σαφέστερα: Το σταθερό αίτημα των ΗΠΑ και των προσκείμενων ανταρτών στη Συρία ήταν να φύγει ο Άσαντ. Οι στρατιωτικές ήττες δεν μετέβαλλαν αυτό τον πολιτικό/στρατηγικό στόχο, επιμένουν στην αποχώρηση Άσαντ, διότι αυτό θα καθορίσει το μέλλον της περιοχής. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με το ΔΝΤ και Ε.Ε. απέναντί μας. Έχουν προκαθορισμένο στρατηγικό στόχο: τον απόλυτο έλεγχο της χώρας για κάθε πρόσφορη μελλοντική χρήση, χωρίς επιφυλάξεις από τις εγχώριες κυβερνήσεις και το είχαν πετύχει, από τον Γ. Παπανδρέου έως την κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν έχει δική του στρατηγική, εξού και παραδέρνει σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις και ανώφελες Συναντήσεις Κορυφής. Στη Συρία μόνο συμμαχία ισχυρή και αποφασισμένη καταλήγει σε σημαντικές επιτυχίες αλλά όχι σε ολοκληρωτική νίκη, ώς τώρα. Έτσι και εδώ μόνο ολοκληρωτική νίκη μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα. Αλλά με την Ελλάδα χωρίς συμμάχους θα είναι άλμα στο κενό και όχι πράξη τόλμης μια μονομερής απόφαση εξόδου από το ευρώ/Ε.Ε. Ο δανειστής, ως άλλος Σάιλοκ, θα σε κυνηγήσει όσο γρήγορα κι αν το βάλεις στα πόδια, ζητώντας, ως αντίτιμο του χρέους, ένα κομμάτι από το κρέας σου.

Δρόμος της Αριστεράς