Η νέα εκδοχή σκωτσέζικου ντους

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Είναι το Σκωτσέζικο ντους, υποτίθεται, η εναλλαγή πολύ ζεστού και παγωμένου νερού – γνώριμη στα Βρετανικά κολλέγια και οικοτροφεία – που θέτει σε δοκιμασία όποιον την υφίσταται, προπαντός τα νεύρα του. Και – ακόμη πιο “υποτίθεται” – λειτουργεί σαν σκληραγωγία, χτί­ζει την βούληση, τέτοια πράγματα.

Για την Ελλάδα και τους Έλληνες, χώρα και ανθρώπους Μεσογειακούς, αυτού του είδους προσεγγίσεις δεν υπόσχονται καλά πράγματα. Και όμως, η νέα σοδειά στάσεων και μηνυμάτων προς την Ελληνική πλευρά αυτήν την λογική αποφασίζει να εφαρμόσει: επικίνδυνο το πείραμα, αλλά θα παίξει.

Γιατί μιλάμε για Σκωτσέζικο ντους; Πριν δυο βδομάδες είχαμε την (πολιτική) κίνηση Σαπέν και Σόιμπλε, να διαδηλώσουν την εμπιστοσύνη τους προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό – με τον πρώτο, μάλιστα, να εξηγεί ότι οι προηγούμενοι (“Δεξιά και ΠΑΣΟΚ”) δεν έκαναν τίποτε, ενώ ετούτοι “το προσπαθούν”. Έπεσε βέβαια στην μέση η υπόθεση των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων στο Χίλτον και της σχετικής διαρροής της συζήτησης Τόμσεν/Βελκουλέσκου, όμως το θετικό κλίμα παρέμεινε. Μάλιστα, η περασμένη βδομάδα έκλεισε με μια απροσδόκητη (σχετικά) κίνηση καθώς ο Μάριο Ντράγκι (προ)ανήγγειλε ότι η ΕΚΤ θα δεχόταν κάποια στιγμή, σύντομα, για αναπροεξόφληση τα ομόλογα EFSF με τα οποία είχε γίνει η πρώτη ανακεφαλαιοποίηση των Ελληνικών τραπεζών. Αποδοχή του 50% των αξίας 39 δις ομολόγων θα ήταν αληθινή ανάσα ζωής για τις τράπεζες, που τις έχει στεγνώσει η συνεχιζόμενη λειτουργία των capital controls, συν η αργόσυρτη συζήτηση για τα “κόκκινα δάνεια”.

Εκεί πάνω, όμως, είχαμε την σταθερή/αμετακίνητη στάση του ΔΝΤ ως προς τα πρόσθετα μέτρα που θα απαιτούνταν να νομοθετηθούν από τώρα αν είναι να “πιαστεί” στόχος του 3,5% του ΑΕΠ σε πρωτογενές πλεόνασμα του 2018 – στόχος που έχει όντως συμφωνηθεί το μελοδραματικό καλοκαίρι του 2009.

Και, ενώ η Κυβέρνηση δοκίμαζε να κάνει πίσω, κάπως, στο μέτωπο του χρέους (κι ας ήταν βασική της υπόσχεση/προσδοκία) ακριβώς για να κλείσει γρήγορα-γρήγορα την αξιολόγηση χωρίς ακραία μέτρα, ήρθε η ενιαία στάση στο Washington Group – ΕΕ (=Γερμανίας) και ΔΝΤ – για απαίτηση “προληπτικής νομοθέτησης” πρόσθετων μέτρων 3 δις ευρώ, ως εγγύηση ότι η Ελλάδα θα πιάσει τους συμφωνημένους στόχους (που όλοι γνωρίζουν – πάντως το ΔΝΤ εξηγεί – ότι δεν πιάνονται). Τώρα, η Κυβέρνηση αφήνει ανοιχτό να το συζητήσει… φτάνει να “της δοθεί” το χρέος.

Μετά απ’ αυτήν την ψυχρολουσία, πάλι λίγο ζεστό νερό. Βρέθηκε – ένα χρόνο μετά τον Απρίλιο του 2014, που μας είχε πρωτοέλθει – ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Γιρκι Κατάϊνεν, να μας υποσχεθεί επενδυτική ενίσχυση από το Σχέδιο Γιουνκέρ. Με έμφαση στην απασχόληση. Με διάφορες επενδυτικές εναλλακτικές. Λογικό είναι να ακούσει κανείς τον Αλέξη Τσίπρα να του λέει “μετά από χρόνια που η συζήτηση είχε επικεντρωθεί στην λιτότητα, είναι ώρα να μιλήσουμε για ανάπτυξη, για επενδύσεις και για απασχόληση”.

Πλην όμως τι τόνιζε ο Κατάϊνεν; “Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις μπορούν να έχουν πρόσβαση στους Ευρωπαϊκούς πόρους χωρίς εμπλοκή με τους Ελληνικούς δημόσιους φορείς. Δεν υπάρχει ανάγκη έγκρισης από το Ελληνικό Δημόσιο. Υπάρχει παρανόηση, ότι πρέπει η χώρα να εγκρίνει τα έργα. Αυτό πρέπει να το καταλάβει ο ιδιωτικός τομέας”.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)