Νέα Πολιτική
του Ιπποκράτη Δασκαλάκη*
Αναμφισβήτητα, η δυσμενής κατάσταση στην οποία βρίσκεται εδώ και χρόνια η χώρα, περιορίζει δραστικά τις πρωτοβουλίες και κινήσεις στις οποίες θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Βέβαια, αντίστοιχη ατολμία υπήρχε και τις προηγούμενες «καλές» ημέρες των ψευδαισθήσεων και δανεικών. Πολύ δε περισσότερο υπάρχει σήμερα που σταδιακά μεταβαλλόμαστε σε μια χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, όχι τόσο λόγω της οικονομικής εξάρτησης στην οποία ευρισκόμαστε, αλλά λόγω πολιτικών επιλογών. Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην παρούσα διακυβέρνηση αλλά στο σύνολο σχεδόν των μεταπολεμικών ηγεσιών που άσκησαν την εξουσία χωρίς όραμα, συνέχεια και τόλμη και συναίσθηση των ευθυνών τους. Η παντελής μάλιστα αδυναμία πειστικής αντίδρασης μας έχει ωθήσει ισχυρούς και αδύναμους γείτονες, οργανώσεις και αλληλέγγυους, άτομα και περιθωριακές ομάδες, να διεκδικούν περιορισμό των κάθε φύσεως κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Ενίοτε, οι παράλογες αυτές απαιτήσεις βρίσκουν υποστήριξη από κάθε είδους ύποπτα στοιχεία και αλλοπρόσαλλα πρόσωπα που έχουν διεισδύσει (εδώ και χρόνια) στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό. Άνθρωποι απάτριδες, διχασμένες και διαταραγμένες προσωπικότητες, φανατικοί, ανίδεοι και άσχετοι θεωρούν ότι οδηγούν τη χώρα στην πραγμάτωση μιας διεθνούς κοινότητος αλληλεγγύης, χωρίς σύνορα και μηχανισμούς καταπίεσης. Όλα αυτά σε ένα περιβάλλον αυξημένης αστάθειας και με την αρχήν της «αυτοβοήθειας» των κρατών να εκτοπίζει όνειρα και ευγενείς επιδιώξεις ολοκλήρωσης και κοσμοπολιτισμού. Το χειρότερο δε είναι ότι η μειοψηφία αυτών των ανθρώπων έχει καταφέρει να ελέγχει σημαντικούς τομείς της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής και να αυτοπαρουσιάζεται (με επιτυχία) ως η επικρατούσα τάση της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και δυστυχώς οι συμπατριώτες μας, αντιμετωπίζοντας καθημερινά το άγχος της ανεργίας και ανέχειας, βομβαρδίζονται συγχρόνως και με σωρεία διεθνών εξελίξεων και γεγονότων που επηρεάζουν άμεσα την ασφάλεια και το μέλλον μας. Η μεγαλύτερη απειλή προέρχεται από την επεκτατική πολιτική της γειτονικής Τουρκίας. Μια απειλή βασισμένη σε πολύχρονο σχέδιο και που εξελίσσεται με συνέπεια από «κακούς» στρατιωτικούς, «καλούς» πολιτικούς και «ειρηνόφιλους» ισλαμικούς ηγέτες. Εμείς βέβαια συνεχίζουμε την πορεία προς μια ακόμη εθνική ταπείνωση ευελπιστώντας στη σταδιακή «εξημέρωση» και «ωρίμανση» του απειλητικού γείτονα. Συγχρόνως, σταδιακά απεμπολούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, ενώ εχθροί και φίλοι διακρίνουν την κούραση και ατολμία μας.
Βυθισμένοι σε μια κρίση ηττοπάθειας και αδυναμίας αδυνατούμε να διακρίνουμε τις εγγενείς αδυναμίες των αντιπάλων και να χαράξουμε μια πολιτική εκμετάλλευσης τους. Χιλιάδες χρόνια παγκόσμιας ιστορίας δεν κατορθώνουν να πείσουν τους ηγέτες και στις «ελίτ» που σήμερα κυβερνούν τη χώρα αυτή, ότι η εθνική στρατηγική, αν δεν περιέχει το στοιχείο της ισχύος και κυρίως τη βούληση της χρησιμοποίησης της, είναι αποτυχημένη και τελικά οδηγεί σε βέβαιη και οδυνηρή επέλευση της απευκταίας σύγκρουσης υπό τις χειρότερες μάλιστα συνθήκες.
Εδώ και χρόνια οδυρόμαστε για την τραγική τύχη της Κύπρου και για την προκλητική αδιαφορία της διεθνούς κοινωνίας. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι η ασφάλεια και διεθνής ειρήνη και τάξη στην Κύπρο αποκαταστάθηκαν εδώ και 42 χρόνια από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Εάν λοιπόν ενδιαφερόμαστε για την αποκατάσταση των απολεσθέντων, τότε θα πρέπει αυτήν τη διεθνή τάξη που επέβαλαν οι τουρκικές λόγχες, να διαταράξουμε. Δεν σημαίνει ότι πρέπει απαραιτήτως να καταφύγουμε σε σύγκρουση, η απειλή όμως της πολεμικής αναμέτρησης πρέπει συνεχώς να επικρέμεται στην περιοχή και να είναι πειστική. Άλλως, ας σταματήσουμε να οδυρόμαστε και ας συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα και την «φινλανδοποίηση» μας. Στις διεθνείς σχέσεις η επίτευξη αντικρουόμενων στόχων περνάει μόνο μέσα από τη διακινδύνευση μιας κρίσεως και την αντιπαράθεση της ισχύος. Ακόμη και στην περίπτωση μιας αποτυχίας, η συνήθης διεθνής διαμεσολάβηση και πίεση πιθανόν να επιφέρουν καλύτερα αποτελέσματα από την ατολμία και αποφυγή οποιαδήποτε ρίσκου.
Πιθανόν και ορθά να ισχυριστείτε ότι μια ενδεχόμενη σύγκρουση, ειδικά στο Αιγαίο, με αναμενόμενη τη διεθνή διαμεσολάβηση, θα οδηγήσει Ελλάδα και Τουρκία στο τραπέζι των αναγκαστικών διαπραγματεύσεων με άγνωστα αποτελέσματα. Η αποφυγή όμως της αντιπαράθεσης έχει αποδειχθεί ότι δεν επέφερε αποτελέσματα και μάλλον θα καταστήσει αναπόφευκτη τη σύγκρουση είτε ένεκα της συνεχούς αύξησης των τουρκικών απαιτήσεων, είτε ένεκα των λάθος μηνυμάτων ενδοτικότητας που εκπέμπουμε, είτε ακόμα και από τυχαίο γεγονός.
Ειδικά την περίοδο που διανύουμε, με τη διεθνή προσοχή στραμμένη στα σύνορα μας και με παρουσία ισχυρών δυνάμεων από ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση στο Αιγαίο, ίσως επιβάλλεται να προχωρήσουμε σε λήψη ρηξικέλευθων κινήσεων. Η επέκταση των χωρικών μας υδάτων από 6 σε 12 ή ακόμη και 10 ναυτικά μίλια είναι μια κίνηση υψηλού ρίσκου που με την κατάλληλη όμως προετοιμασία, σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο, θα δημιουργήσει από την πλευρά μας τετελεσμένα και θα τοποθετήσει την Άγκυρα σε δυσχερή θέση. Εκτιμώ ότι δύσκολα η Τουρκία θα υλοποιήσει την απειλή της κηρύξεως του πολέμου σε ένα τόσο πολύπλοκο διεθνές περιβάλλον. Φυσικά και θα αμφισβητεί συνεχώς και με πληθώρα συμβολικών ενεργειών την επέκταση των χωρικών μας υδάτων. Εάν όμως η ενέργεια μας αυτή συνοδευθεί με τις κατάλληλες κινήσεις και με μια γενναιόδωρη εφαρμογή των προβλέψεων της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας, μάλλον σταδιακά και σε βάθος χρόνου το νέο καθεστώς θα εδραιωθεί υπέρ των θέσεων μας. Επιπλέον, η επέκταση των χωρικών υδάτων θα συμπαρασύρει και άλλα θέματα υπέρ ημών στα οποία ίσως και δεν διαθέτουμε ατράνταχτα επιχειρήματα.
Η υλοποίηση αυτού του μέτρου προϋποθέτει την προσεκτική προετοιμασία μας με δημιουργία κατάλληλων συμμαχιών, βελτίωση της αμυντικής αποτρεπτικής ικανότητας, κατάλληλη διεθνή νομιμοποίηση και προβολή και κυρίως εσωτερική υποστήριξη και συναπόφαση. Ίσως επικαλεστείτε –και ορθά- τον κίνδυνο μιας χρεοκοπίας σε περίπτωση στρατιωτικής κρίσεως. Για αυτό το θέμα ας ανησυχήσουν περισσότερο οι δανειστές μας αντιλαμβανόμενοι ότι όταν η θύρα του φρενοκομείου ανοίξει τα αποτελέσματα είναι απρόβλεπτα και (συνήθως) ο απελπισμένος και απειλών το άνοιγμα της, διαπραγματεύεται από θέση ισχύος με την προϋπόθεση όμως ύπαρξης σχεδίου, καθορισμού ορίων, προσεκτικής προετοιμασίας, σύμπραξης συμφερόντων και ύπαρξης εναλλακτικών λύσεων απεμπλοκής.
* Υποστράτηγος εα, Διευθυντής Μελετών του ΕΛΙΣΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου