Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Θα μπορούσε να αποδειχθεί η πυκνότερη – και υπ’ αυτήν την έννοια διδακτικότερη για τα όσα φέρνουν τα χρόνια που πέρασαν, για τα όσα προδιαγράφονται για το αύριο – δημόσια διοργάνωση της εποχής. Κι ας ξεκίνησε σαν μια κλειστή, σχεδόν οικογενειακή αναδρομή στην (150χρονη και) πορεία της Alpha Τράπεζας Πίστεως την περασμένη βδομάδα.
Θα ξεκινήσουμε από το τέλος. Γιατί εκεί, ο Δημήτρης Μαντζούνης – Διευθύνων Σύμβουλος της Τράπεζας που οι παλιότεροι γνωρίζουν ως Τράπεζα Πίστεως και διάδοχος του Γιάννη Κωστόπουλου ο οποίος παραβρέθηκε, τιμώμενος κι αυτός μαζί με την Τράπεζα την ίδια – είπε το ουσιαστικό: “Πλέον η δουλειά μας έχει περιοριστεί να συγκεντρώνουμε στοιχεία για τους διάφορους επόπτες [θα μπορούσε και να τους απαριθμήσει: Τρόικα, DGComp, EΚΤ, SSM, ΤΧΣ, Τράπεζα Ελλάδος, επόπτες Δημοσίου του ν.3723/2008 – και πάλι θάχει ξεχάσει κάποιον…], για την εφορία, τους εισαγγελείς, αλλά ελπίζουμε να επανέλθουμε σύντομα στην δημιουργικότητά μας”.
Αυτή είναι η πραγματικότητα του 2016. Όχι μόνον για την Alpha. Για όλο το τραπεζικό σύστημα. Η διοργάνωση στην οποία αναφερόμαστε ξεκίνησε σαν παρουσίαση του Λευκώματος: “Με λογισμό και μ’ όνειρο. Alpha Bank, 19ος -21ος αιώνας”. Εξελίχθηκε “με τρεις Μεσσήνιους Πρωθυπουργούς παρόντες”: πέραν του Γιάννη Κωστόπουλου, ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος και ο τέως Πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς. Να σημειωθεί η απουσία όποιου κυβερνητικού στελέχους (πλην αν δεν προσέξαμε) γιατί σίγουρα δεν θα κατατάξει κανείς στους κυβερνητικούς τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα…
Όμως λειτούργησε η διοργάνωση σαν κάτι πολύ περισσότερο. Και βαθύτερο. Σαν ένα μελαγχολικό ταξίδι στον χρόνο. Ταξίδι στο χρόνο για την ίδια την Alpha, που δρομολογήθηκε από τον Ιωάννη Φ. Κωστόπουλο, πριν ενάμιση αιώνα: ξεκίνησε ως εμπορική επιχείρηση από το 1879, ενώ το 1918 το τραπεζικό της τμήμα μετονομάσθηκε σε Τράπεζα Καλαμών. ήρθε στην Αθήνα το 1924 και έγινε Τράπεζα Ελληνικής Εμπορικής Πίστεως, μετά τον Πόλεμο (και αφού “στην κόψη του ξυραφιού” δεν έκλεισε το 1944) έγινε Τράπεζα Εμπορικής Πίστεως ενώ από το 1994 Alpha Bank Πίστεως. Και συνεχίζει να παλεύει μετά από δυο ανακεφαλαιοποιήσεις και πολλήν τρικυμία. Λειτουργεί όμως και σαν ταξίδι στον χρόνο για όλο το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα του σήμερα .
Αν εκείνο το “να επανέλθουμε στην δημιουργικότητά μας” δεν επαληθευθεί, δεν είναι μόνο οι συστημικές τράπεζες, είναι και όλος ο οικονομικός ιστός της Ελλάδας που κινδυνεύει να περάσει στο βασίλειο των σκιών. Όμως, για να μείνουμε στην Πίστεως, αυτή την πολέμησε την τωρινή κρίση χωρίς να γνωρίζει πλέον κι η ίδια σε ποια ακριβώς χέρια θα καταλήξει μετά την δεύτερη ανακεφαλαιοποίησή της. Πράγμα πολλαπλά τραυματιστικό, αφού σ’ εμάς η κρίση δεν ξεκίνησε απο τις τράπεζες όπως στην Ισπανία ή την Ιρλανδία ή και την Κύπρο, ξεκίνησε από το Δημόσιο και συμπαρέσυρε τις τράπεζες: το μνημόνευσε με κάποια πικρία ο Δημήτρης Ματζούνης, προσθέτοντας ότι ίσως οι ίδιες οι τράπεζες να μην το φώναξαν αρκετά αυτό, δημόσια, “καθώς δεν είναι και οι δημοφιλέστερες των επιχειρήσεων σήμερα”. Οπότε αλλοίωσε καταλυτικά την ίδια την έννοια της τράπεζας…
*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου