ardin-rixi
Του Απόστολου Διαμαντή αναδημοσίευση από το tvxs.gr
Η κα Αναγνωστοπούλου ασκεί εκτελεστική εξουσία. Που σημαίνει ότι εφαρμόζει τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή και φυσικά τηρεί πιστά το Σύνταγμα της χώρας, χωρίς να εξαρτά τις αποφάσεις της από τις προσωπικές της απόψεις.
Το Συνταγμα, ως γνωστόν, είναι καταστατικός χάρτης, δηλαδή η βούληση του λαού δια των αντιπροσώπων του, η οποία υπερτερεί κάθε άλλης εξουσίας. Τι λέει το Σύνταγμα; Στο άρθρο 16 λέει: “Η παιδεία…έχει σκοπό…την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των ελλήνων”.
Η κα Αναγνωστοπούλου όμως, σε συνέντευξή της στην Καθημερινή, δήλωσε ρητά πως “…πρέπει να πάψει να μπαίνει σε καλούπια εθνόμετρου η έρευνα και η άποψη των επιστημόνων για την Ιστορία και όπως αυτή διδάσκεται στο σχολείο”.
Πρόκειται για ευθεία αμφισβήτηση θεμελιωδών διατάξεων του συντάγματος και φυσικά για άμεση προσβολή του λαού και της βούλησής του. Ποιος ανέθεσε στην κα Αναγνωστοπούλου να διοικεί με βάση τις προσωπικές της απόψεις; Δεν τοποθετήθηκε ως ιστορικός στο υπουργείο παιδείας, αλλά ως υπουργός. Το ποιες είναι οι προσωπικές της απόψεις δεν ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία, εν προκειμένω, είναι πως τα σχολικά βιβλία πρέπει να καλλιεργούν την εθνική συνείδηση. Υπουργείο διοικεί η κα Αναγνωστοπούλου, όχι εταιρεία μελετών.
Επί της ιστορικής ουσίας, η υπουργός διακονεί μια άποψη μερίδας ιστορικών της αριστεράς, η οποία είναι ιδεολογικά προσηλωμένη στην θέση πως δεν υπάρχουν έθνη, αλλά αυτό που ονομάζουμε έθνη είναι μια κατασκευή του κράτους- μια άποψη που έχει διατυπώσει πρώτος ο σοβιετικός εισαγγελέας Βισίνσκυ, στις δίκες της Μόσχας το 1936.
Σύμφωνα με τη μερίδα αυτή των ιστορικών δεν υπάρχουν έλληνες, αλλά ελληνόφωνοι. Και δεν υπήρξε ελληνική επανάσταση το 1821, που να εκφράζει εθνική και θρησκευτική διαφορετικότητα, αλλά ένα πολιτικό γεγονός που οφείλεται αποκλειστικά στην ανάπτυξη του εμπορίου και την επέμβαση των δυτικών. Οι ίδιοι ιστορικοί αποκαλούν εθνικιστές όλους τους ιστορικούς που προφανώς δέχονται ως ιστορικό δεδομένο τις εθνικές κοινότητες, με ιδιαίτερη παράδοση και αίσθηση του ανήκειν. Δεν διστάζουν μάλιστα να κατατάσσουν στον εθνικισμό, ακόμη και τη γενιά του ’30, τον Σεφέρη δηλαδή, τον Ελύτη κ.λπ., επειδή μιλάνε για “ελληνισμό”!
Η κα Αναγνωστοπούλου είπε και τα εξής, μάλλον αφελή: ότι ο εθνικιστής έχει «τη μανία ότι τα κατορθώματα του έθνους του, αποτελούν εθνική ιδιομορφία και …ότι ο Κολοκοτρώνης υπήρξε επειδή ήταν Έλληνας και επειδή ο ηρωισμός είναι ίδιον της φυλής, ενώ ο ιστορικός τον κατατάσσει ως ηρωική μορφή μιας ευρωπαϊκής περιόδου επαναστάσεων»!
Μα η εθνική ιδιομορφία είναι ιστορική πραγματικότητα δεν είναι εφεύρεση κάποιων εθνικιστών και φυσικά προϋπάρχει όχι μόνον του σύγχρονου εθνκισμού, αλλά και του σύγχρονου κράτους. Αίσθηση εθνικής ιδιομορφίας έχουν όλα τα “ιστορικά έθνη” -όπως το ελληνικό έθνος- για να χρησιμοποιήσουμε και μια έκφραση του ‘Ενγκελς, την οποία θάπρεπε να γνωρίζει καλά. Το να αρνείσαι την εθνική ιδιομορφία κάθε λαού, σημαίνει ότι έχεις αποδεχθεί την ολοκληρωτική ιδεολογία μιας παγκόσμια κοινότητας χωρίς δικαίωμα αναγνώρισης της επιμέρους εθνικής ταυτότητας κάθε λαού- αίτημα παγκόσμιας εμβέλειας σήμερα.
Είπε όμως και άλλο ένα αμίμητο η υπουργός. Για την μικρασιατική καταστροφή πάλι! Μα τι μανία έχει πιάσει μερικούς –υποτίθεται αριστερούς- ιστορικούς μ’ αυτό το θέμα; Είναι κάτι που ενοχλεί; Τέλος πάντων. Η μικρασιατική καταστροφή «δεν συνέβη επειδή οι Έλληνες είναι Έλληνες με μια συγκεκριμένη μοίρα, αλλά είναι ένα μεγάλο εθνικό γεγονός, επειδή το προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία»!
Δηλαδή, δεν είχαμε εξόντωση του μικρασιατικού ελληνισμού το 1922, αλλά ένα σοβαρό προσφυγικό γεγονός! Πάλι καλά δηλαδή, που δεν αποκάλεσε τους έλληνες μικρασιάτες μεταναστευτική ροή…Τι να πει κανείς; Τουλάχιστον η Ρεπούση είπε για συνωστισμό. Εδώ περάσαμε σε νέα φάση, σε μια προσφυγική ροή…
Εκεί στο Παιδείας καλά θα κάνουν να σοβαρευτούν, να αφήσουν τις τροτσκιστικές και σταλινικές εμμονές του μεσοπολέμου, να αντιληφθούν ότι κυβερνούν ως κυβέρνηση συμμαχική, δηλαδή μειοψηφική και να λάβουν υπόψιν τους πως ο λαός δεν περιμένει από τον υπουργό ή τον ιστορικό να του πει αν είναι έλληνας και τι είναι εθνικό και τι όχι. Αυτά ο λαός τα έχει αποφασίσει. Είναι το βίωμά του το ιστορικό. Ο επιστήμονας καλείται να κατανοήσει αυτό το βίωμα και ο υπουργός να το υπηρετήσει. Δεν δίνει πιστοποιητικά ο ιστορικός, δεν μοιράζει ταυτότητες. Το τί είναι ο Κολοκοτρώνης το λέει ο ίδιος. Ανοίγουμε τα απομνημονεύματά του και το διαβάζουμε.
Από τον υπουργό λοιπόν περιμένουμε να διοικήσει, στα πλαίσια των νόμων και του συντάγματος.
Εάν ο υπουργός δεν συμφωνεί με τους κανόνες αυτούς θα πρέπει να δώσει σε άλλον τη θέση του, ο δε πρωθυπουργός είναι απολύτως υπεύθυνος για τους υπουργούς που διορίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου