Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Θυμηθείτε την προ καιρού επίσκεψη Αλέξη Τσίπρα στο Ισραήλ, με προηγηθείσα την επαφή του Πάνου Καμμένου (είναι υπουργός Αμύνης, θυμίζουμε, πράγμα που στην συγκεκριμένη περίπτωση ισοδυναμεί με παράλληλο υπουργό Εξωτερικών) και με όχι-απλώς-συνοδευτική παρουσία Νίκου Κοτζιά: με τις συμβολικές κινήσεις προσκυνηματικού χαρακτήρα του Αλέξη με κιππά στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος, αλλά και τις διακηρύξεις περί εχθρών του Ισραήλ που έχουν και εμάς απέναντί τους. Στο φόντο, οι κοινές πρωτοβουλίες έως και αμυντικής συνεργασίας. Κάνετε τώρα γρήγορα cut στην εικόνα, και καταγράψτε την επίσκεψη, στην Αθήνα, του Προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούτ Αμπάς, με όλο το τυπικό και τις ουσιαστικές προσφωνήσεις από τον δικό μας Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τις κοινές δηλώσεις για το Παλαιστινιακό: εδώ, πίσω από το συμβολικό ήρθε το ουσιαστικό (αλλά συμβολικά ζυγιασμένο κι αυτό: για το Μεσανατολικό μιλάμε!), καθώς η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίζει πλέον ως “Παλαιστινιακή Αρχή”, αλλά ως “Παλαιστίνη” – όχι όμως ως “ΤΗΝ Παλαιστίνη”. Αναβάθμιση, αυτή, στον δρόμο προς αναγνώριση χωριστών κρατικών οντοτήτων “στα σύνορα πριν τον Πόλεμο του ΄67”.
Αν αυτή η ισορροπία μας φαίνεται πολύ λεπτή, ας πάμε στην άλλη διπλή εικόνα. Πριν λίγες βδομάδες, είχαμε στην Αθήνα την Τριμερή Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, με διεξοδικές συζητήσεις Αλέξη Τσίπρα, Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσσι και Νίκου Αναστασιάδη, με το ζήτημα της χάραξης “ορίων θαλασσίων ζωνών” (η κωδική διατύπωση του θέματος της ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο), αλλά και την ουσία των ενεργειακών σχεδιασμών Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου στο άμεσο φόντο (και ελπίζαμε, ακόμη, ότι θα συμπαρασύρουν και την Ελλάδα).
Κάνετε τώρα κι εδώ cut, και δείτε προ ημερών την κίνηση για αποκατάσταση σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας – πέντε χρόνια μετά το επεισόδιο του Mavi Marmara, και λίγους μήνες μετά την διακριτική συνάντηση (στην Ρώμη, Ιούνιο του 2015) του Γεν. Διευθυντή του Ισραηλινού ΥΠΕΞ με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών – κίνηση που έκανε το Ισραήλ όχι απλώς να επισημοποιήσει την συγγνώμη που ήδη ζήτησε το 2013, αλλά και να αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων του Mavi Marmara, καθ’ οδόν προς αποκατάσταση πλήρων διπλωματικών σχέσεων με την Άγκυρα. Κι εδώ, δίπλα στο συμβολικό το ουσιαστικό: το Ισραήλ θα διοδεύσει προς Τουρκία το φυσικό αέριο από το μεγάλο κοίτασμα Λεβιάθαν – προσοχή! με αναγκαστική διάβαση μέσω της Κυπριακής ΑΟΖ – καθ’ οδόν προς τις Ευρωπαϊκές αγορές. Γιατί; Διότι η άλλη (λογική) διέξοδος του ισραηλινού αερίου, προς την αναπτυσσόμενη μεγάλη αγορά της Αιγύπτου κλείνει de facto, μετά την ανακάλυψη μείζονος κοιτάσματος στην ίδια την Αίγυπτο, του Ζοχρ (“σύμπτωση”: φέτος το καλοκαίρι).
Δείτε λίγο τον χάρτη, ή μάλλον ξαναθυμηθείτε τον: παραδίπλα από το Λεβιάθαν βρίσκεται η Κυπριακή Αφροδίτη. Και ξαναεπισκεφθείτε την μνήμη σας: επί Προεδρίας Δημήτρη Χριστόφια, η Κύπρος η ίδια μελετούσε την διόδευση του δικού της φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας, όταν φάνηκε ότι οι ποσότητες υδρογονανθράκων δεν θα ήταν τέτοιες, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει – οικονομικά, εννοείται – σταθμός υγροποίησης φυσικού αερίου, έσω και με ισραηλινό πρόσθετο αέριο.
Βέβαια, όταν στα γεωπολιτικά μπαίνει στην μέση το γεωοικονομικό, η διάσταση της αβεβαιότητας αυξάνεται. Θυμηθείτε πού ήταν και πού είναι σήμερα οι τιμές των υδρογονανθράκων. Σημειώστε τους σημερινούς κραδασμούς στις οικονομίες των αναπτυσσόμενων χωρών, που μια απ’ αυτές είναι – μπροστά μπροστά – η Τουρκία. Πάντως, η διαμόρφωση εξωτερικής πολιτικής, με το φαντασιακό “αξόνων” και “τριγώνων” για την αντιμετώπιση “εχθρών”, για μίαν ακόμη φορά αποδεικνύεται περίπατος ανάμεσα σε νάρκες. Αρχίζουμε να συμπαθούμε – υπό την έννοια του “συμπάσχω” – τον εριστικό Νίκο Κοτζιά…
*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου