Η πρόσθετη ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Ήταν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα ρευστό ήδη απο τις Ευρωεκλογές, πάντως αυτό του το χαρακτηριστικό επιτάθηκε μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου 2015 οπότε και:

(α) εγκαταστάθηκε στο προσκήνιο ο “μικρός δικομματισμός”, (β) δημιουργήθηκαν συνθήκες συγκυβέρνησης, σταθερής δε, από τον “παράδοξο σχηματισμό” αντιθέτων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, (γ) βρέθηκαν σε περιδίνηση οι “παραδοσιακοί” χώροι Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, (δ) “το νέο” αντιπροσωπεύθηκε από το ιδιότυπο σχήμα του Ποταμιού και ήδη το ακόμη αλλούτερο της Ένωσης Κεντρώων, (ε) ριζοσπαστικές αποχωρήσεις – όπως της ΛΑΕ Λαφαζάνη-Κωνσταντοπούλου -δεν πέτυχαν να εκφρασθούν, (στ) οι κομματικές εντάξεις πήγαν εν γένει περίπατο – αυτό τουλάχιστον το αποτύπωσαν καλά οι δημοσκοπήσεις οι οποίες, κατά τα άλλα (ζ) βρέθηκαν να μην μετρούν αξιόπιστα σχεδόν τίποτε.

Ήδη, με την αποχώρηση/απομάκρυνση Γαβριήλ Σακελλαρίδη από τις τάξεις του Κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ (και από την κεντρική πολιτική σκηνή, κατά την λιτή δήλωσή του) γίνεται φανερό ότι η αποσάθρωση στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει πολύ βαθύτερα απ’ ό,τι η σουρεαλιστική πορεία της ΛΑΕ – και η ακόμη πιο σουρεαλιστική παρουσία/απουσία του Γιάνη (μ’ ένα “ν”) Βαρουφάκη – άφησε να φανεί. Δεν είναι μόνον η κεντρικότητα του Γαβριήλ στα κυβερνητικά πράγματα, στην δουλειά του Κυβερνητικού Εκπροσώπου αλλά και στην εντελώς στενή ομάδα Τσίπρα, ύστερα η πορεία του στην έρημο. δεν είναι καν η διάσταση των “53” με τους οποίους στρατευόταν ο Γαβριήλ ή/και η προηγηθείσα αποχώρηση π.χ. Τάσου Κορωνάκη από Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια αίσθηση σταγόνας που πέφτει σ’ ένα επίφοβα γεμάτο ποτήρι – και μάλιστα χωρίς καν να έχει ανοίξει το Ασφαλιστικό…

Γι’ αυτό και η υπόθεση Σακελλαρίδη βαραίνει πολύ περισσότερο από τον περιορισμό της Κυβερνητικής πλειοψηφίας στους 153 αντί των 155. Το γεγονός, τώρα, ότι σε απόσταση αναπνοής βρίσκονται οι κάλπες για ανάδειξη ηγεσίας στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όπου η καμπάνια των τεσσάρων υποψηφίων όχι-ακριβώς-πρώτης-γραμμής έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να τραυματίσει όσο περισσότερο γινόταν μια παράταξη που θέλει να θυμίζει ότι είναι ιστορική πλην – μετά από τρεις εκλογικές ήττες… – φλερτάρει ως και με το γελοίο, το γεγονός αυτό συμπληρώνει ένα σκηνικό “επόμενης μέρας” που ζητά απλώς θρυαλλίδα για να προκύψει. Και αυτά…. 

…. Και αυτά με συνθήκες κρίσεως σε κάθε μέτωπο. Η πρόσθετη ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού καταντάει απειλητική.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)