Πέντε επαναστατικά μέτρα για την παιδεία

Νέα Πολιτική

του Μελέτη Η. Μελετόπουλου

Μόνον ριζοσπαστικού επαναστατικού χαρακτήρα αποφάσεις, που θα αγνοήσουν το πολιτικό κόστος και τις πιθανότατες βίαιες αντιδράσεις, μπορούν πιά να εκκαθαρίσουν το τοπίο και να πραγματοποιήσουν μία επανεκκίνηση εκ του μηδενός στον κρισιμότερο όλων χώρο της Παιδείας. Φυσικά τέτοια μέτρα δεν μπορούν να ληφθούν από τα σημερινά κόμματα, που είναι προϊόντα του σημερινού αρρωστημένου εκπαιδευτικού συστήματος. Αλλά οπωσδήποτε μία νέα Μεταπολίτευση πρέπει να αρχίσει από την Παιδεία, αλλιώς θα παραμείνει ζωντανή η πηγή της νεοελληνικής συνολικής χρεωκοπίας. Ιδού πέντε ρηξικέλευθα μέτρα, που θα δώσουν άμεση και ριζική λύση στο πρόβλημα.

Πρώτον: άμεση κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια. Το άσυλο ιστορικά θεσπίστηκε στον Μεσαίωνα, για να προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση τω ιδεών εντός των πανεπιστημίων από πολιτικές διώξεις. Στην Ελλάδα του 2015, το άσυλο λειτουργεί αντίστροφα. Προστατεύει τους κομματικούς τραμπούκους και φοιτητοπατέρες που υπερασπίζονται την συντήρηση του αρρωστημένου κοινωνικοπολιτικού status quo διώκοντας τις ιδέες των αντιπάλων τους, και αποτελεί πεδίο βίας, καταστροφής των υποδομών και ποινικού χαρακτήρα δραστηριοτήτων. Το άσυλο πρέπει να καταργηθεί άμεσα και να θεσπιστεί ειδικό αστυνομικό σώμα προστασίας των πανεπιστημιακών χώρων από παραβατικές συμπεριφορές. Οι φοιτητές που θα υποπίπτουν σε αδικήματα και παραβατικές συμπεριφορές θα διαγράφονται πάραυτα και χωρίς διατυπώσεις από την σχολή στην οποία φοιτούν. Οίκοθεν νοείται ότι θα διαγράφονται όλοι οι «αιώνιοι φοιτητές», που αποτελούν την βασική δεξαμενή των κομματικών τραμπούκων, και εις το εξής όλοι θα έχουν δικαίωμα δύο επανεξετάσεων και μετά θα χάνουν την εγγραφή τους. Τέλος θα καταργηθεί κάθε συμμετοχή των φοιτητών στην διοίκηση των πανεπιστημίων και στην εκλογή καθηγητών (αν είναι ποτέ δυνατόν ένας φοιτητής να είναι σε θέση να κρίνει την επιστημονική επάρκεια ενός διδάκτορα και να αποφασίσει για το πώς θα διοικείται ένα πανεπιστήμιο!).

Δεύτερον: η Ελλάδα χρειάζεται πέντε πανεπιστήμια, όχι εικοσιπέντε που υπάρχουν σήμερα. Χρειάζονται ένα ή δύο Πολυτεχνεία, και δύο ή τρία το πολύ Πανεπιστήμια, που να συμπεριλαμβάνουν Ιατρική, Νομική, Φιλοσοφική, Φυσικομαθηματική, Χημική, Οικονομική, Παιδαγωγική, Ψυχολογική και Γεωπονική Σχολή. Η Πάντειος πρέπει να επανέλθει στον αρχικό της προορισμό και να γίνει Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, που θα παράγει Δημοσίους Υπαλλήλους υψηλού επιπέδου, το πολύ 100 αποφοίτους τον χρόνο, όσους χρειάζεται το δημόσιο. Τα υπόλοιπα, που παράγουν ωκεανούς άχρηστων ειδικοτήτων (πχ. Σχολή Κοινωνικής Πολιτικής στην Κόρινθο ή διάφορες σχολές παραγωγής διεθνολόγων, τουρκολόγων, βαλκανιολόγων ή άλλων ειδικοτήτων χωρίς δυνατότητα επαγγελματικής απασχόλησης), πρέπει να κλείσουν, οι φοιτητές τους να πάρουν δικαίωμα εγγραφής σε παρεμφερές πανεπιστήμιο από αυτά που θα διατηρηθούν και οι διάφοροι καθηγητές να εγγραφούν στο Ταμείο Ανεργίας για έναν χρόνο ή να μεταταγούν στην Μέση Εκπαίδευση ως αναπληρωτές για να καλύψουν κενά σε δημόσια σχολεία δυσπρόσιτων ή υποβαθμισμένων περιοχών.

Απεναντίας η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας έχει ανάγκη από επιστήμονες αγρότες και τεχνικούς διαφόρων ειδικοτήτων. Επομένως, απαιτείται μετατροπή των διαφόρων περιφερειακών ΑΕΙ και ΑΤΕΙ σε Γεωργικές Σχολές υψηλού επιπέδου, κατά το πρότυπο της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής Θεσσαλονίκης, που θα παράγουν καταρτισμένους βιοκαλλιεργητές, αγροτικούς managers και τεχνικούς. Ταυτόχρονα, θα δίδουν σε όσους το επιθυμούν ένα minor, δηλαδή δευτερεύουσα συμπληρωματική εξειδίκευση σε κάποια θεωρητική επιστήμη (πχ. Μαθηματικά, Οικονομικά, Τουρισμός, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Κοινωνιολογία, Ιστορία κλπ.), ως σφαιρικότερη κατάρτιση του πτυχιούχου αλλά όχι προϋπόθεση άμεσης μετατροπής του σε «άνεργο εκπαιδευτικό» , «άνεργο δικηγόρο», «άνεργο ιατρό» κλπ., που θα διεκδικεί την αυτόματη και άνευ όρων πρόσληψή του στο δημόσιο.

Οι πανεπιστημιακοί καθηγητές θα εκλέγονται και θα κρίνονται ανά τριετία από διεθνή επιστημονική επιτροπή, που θα αποτελείται από Έλληνες και ξένους καθηγητές του Harvard, Columbia, Princeton, LSE κλπ. Θα υπάρχει απόλυτο ασυμβίβαστο μεταξύ της ιδιότητας του πανεπιστημιακού καθηγητού και του βουλευτού, υπουργού, μέλους ΔΣ εταιρείας κλπ. Όποιος θέλει να κάνει καριέρα στην πολιτική ή στον ιδιωτικό τομέα να παραιτείται. Τέλος, στα δημόσια πανεπιστήμια θα υπάρχουν συμβολικά δίδακτρα της τάξεως των 100 ευρώ ετησίως, που θα προκαλέσει την επαναφορά του σεβασμού στην δημόσια περιουσία και στο κύρος του πανεπιστημίου.

Τρίτον: θα παραχωρηθούν άμεσα άδειες λειτουργίας μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, χωρίς κάν αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος, η δε πρόνοια του άρθρου 16 παράγραφος 5 ότι «Η Ανώτατη Εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του κράτους…» θα καλυφθεί με νομική πρόνοια που θα τα καθιστά ΝΠΔΔ και παράλληλα με την συγκρότηση επιτροπής από διεθνώς διακεκριμένους επιστήμονες ευρωπαϊκών και αμερικανικών πανεπιστημίων, που θα αδειοδοτούν κατόπιν θεσπισμένων κριτηρίων, θα ελέγχουν διαρκώς και θα εγκρίνουν την επιλογή των καθηγητών στα ιδιωτικά ΑΕΙ. Θα δοθούν άδειες σε ΟΤΑ, ΝΠΔΔ, Ιδρύματα, μεγάλα ιδιωτικά σχολεία, την Εκκλησία, την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και ΝΠΙΔ και θα υπάρξει νόμος που θα ορίζει ότι τα μη κερδοσκοπικά ΑΕΙ θα δέχονται δωρεές και θα δίνουν υποχρεωτικά υποτροφίες στο 10% των σπουδαστών τους. Στα πανεπιστήμια αυτά, οι τίτλοι των οποίων θα αναγνωρίζονται ακριβώς όπως και των δημοσίων, θα μετακληθεί το άνθος της Ελληνικής επιστημονικής κοινότητας της Ευρώπης, των ΗΠΑ και του Καναδά, ασφαλώς με ανταγωνιστικές αμοιβές.

Τέταρτον: στην Μέση Εκπαίδευση θα πρέπει να εφαρμοστεί σύγχρονο, διεθνώς εγκεκριμένο και επιστημονικά τεκμηριωμένο, αδιάβλητο σύστημα αξιολόγησης, με ειδικά καταρτισμένους αξιολογητές, καθώς και σύστημα βαθμολογικής και μισθολογικής εξέλιξης. Οι καθηγητές θα πρέπει να προσλαμβάνονται μόνον εφ’όσον πληρούν συγκεκριμένα προσόντα και δοκιμαστικά για μια τριετία, σε δυσπρόσιτη ή παραμεθόρια περιοχή, χωρίς δυνατότητα απόσπασης. Στην συνέχεια θα επιλέγονται και θα διορίζονται, εφ’όσον αξιολογηθούν θετικά, για μία πενταετία, σε περιοχή της επιλογής τους (όσοι απορρίπτονται θα μετατάσσονται σε άλλο υπουργείο για μία διετία, όπου και θα αξιολογούνται από την οικεία αρχή αξιολόγησης). Μετά θα πραγματοποιούν κάποια παιδαγωγική ή επιστημονική μετεκπαίδευση την Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Στην συνέχεια θα αξιολογούνται κάθε πενταετία και θα προάγονται σε ανώτερο βαθμό, ενώ σε κάθε προαγωγή θα λαμβάνουν αύξηση 20% επί των προηγούμενων αποδοχών τους. Μετά από κάθε πενταετία θα μπορούν να πραγματοποιούν μεταπτυχιακό πρόγραμμα ή διδακτορικό. Μετά από μία εικοσαετία ευδόκιμης υπηρεσίας (χωρίς την αρχική τριετία και τις ενδιάμεσες μετεκπαιδεύσεις), θα προάγονται σε διευθυντικό βαθμό, θα απαλλάσσονται από τα δύο τρίτα των διδακτικών τους υποχρεώσεων και θα αναλαμβάνουν καθήκοντα συντονιστών επιστημονικού πεδίου, επιστημονικού και εκπαιδευτικού συμβούλου, tutor μαθητών, διευθυντού σχολικής μονάδας ή αξιολογητού.

Πέμπτον: σε κάθε πρωτεύουσα νομού θα ιδρυθεί από ένα πρότυπο δημόσιο λύκειο εξειδικευμένης κατεύθυνσης (Μαθηματικό Λύκειο ή Κλασσικό Λύκειο ή Γυμναστικό Λύκειο ή Καλλιτεχνικό Λύκειο, ανάλογα με την παράδοση και τις προτιμήσεις της τοπικής κοινωνίας), στο οποίο θα εισάγονται κατόπιν εξετάσεων οι ενδιαφερόμενοι μαθητές. Στα Λύκεια αυτά θα αποσπώνται καθηγητές με εξαιρετικά προσόντα και μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών, κατόπιν ειδικού διαγωνισμού με διεθνείς αξιολογητές.

Έκτον: επαναφορά του ακαδημαϊκού συστήματος εισαγωγής στα ΑΕΙ (δηλαδή τα ίδια τα ΑΕΙ να ορίζουν τον αριθμό των εισακτέων, την ύλη και τα βαθμολογικά κριτήρια), με την διαφορά ότι τις εξετάσεις θα τις διεκπεραιώνει η Κεντρική Επιτροπή Γενικών Εξετάσεων, δηλαδή ο μηχανισμός των Πανελληνίων Εξετάσεων, ένας από τους λίγους αδιάβλητους θεσμούς που έχουν απομείνει σ’ αυτήν την χώρα. Ταυτόχρονα, στο Λύκειο, ο αριθμός των μαθημάτων θα πρέπει να περιοριστεί δραστικά και να δοθεί έμφαση στην εμβάθυνση και κριτική ανάλυση, κατά το πρότυπο του Διεθνούς Απολυτηρίου (ΙΒ).

Ακούστε αγαπητοί συνάδελφοι, καθηγητές, συνδικαλιστές, μαθητοπατέρες, φοιτητοπατέρες, μαθητές και φοιτητές και πρόεδροι δεκαπενταμελών και μέλη κομματικών φοιτητικών οργανώσεων αλλά και γονείς και εν γένει φορολογούμενοι και πολίτες του failed state που οικοδομήσαμε όλοι μαζί (οπωσδήποτε μερικών εξ ημών και υμών εξαιρουμένων για λόγους δικαιοσύνης) στην Μεταπολίτευση. Το εκπαιδευτικό σύστημα που κατασκεύασε το μεταπολιτευτικό καθεστώς χρε-ω-κό-πη-σε. Αν αυτό δεν το συνειδητοποιήσουμε, στο βάθος μας περιμένει το ιστορικό τέλος του ελληνικού κράτους.

Θυμίζω το εξής περιστατικό: τον τραγικό Σεπτέμβριο του 1922, ο μπαρουτοκαπνισμένος (όχι σε αμφιθέατρα του Ζωγράφου και σε καφέ του Κολωνακίου αλλά πολεμώντας τους Τούρκους στην Αλμυρά Έρημο) συνταγματάρχης Πλαστήρας εισέρχεται έφιππος στην Αθήνα. Το προηγούμενο καθεστώς είναι νεκρό, οι πολιτικοί ηγέτες του έχουν συλληφθεί και ο βασιλιάς έχει φύγει κακήν-κακώς από τον Ωρωπό. Τον Πλαστήρα υποδέχεται και επευφημεί ένα έξαλλο πλήθος. Στις επευφημίες του, ο Μαύρος Καβαλάρης απαντά σκαιά: «Τι ζητωκραυγάζετε βρε ζωντόβολα; Δεν το καταλάβατε ότι χάσαμε;».Η παραδοχή της αποτυχίας υπήρξε η απαρχή της εξαιρετικά δύσκολης, οδυνηρής ανασυγκρότησης που πραγματοποίησε το καθεστώς του Πλαστήρα το 1922-24, και επέτυχε με τεράστιες προσπάθειες και θυσίες την σωτηρία της χώρας από τον όλεθρο.Σήμερα, κάποιος πρέπει να βρεθεί να πεί «Χάσαμε» στην κοινή γνώμη, γιατί μόνον η συνειδητοποίηση της συνολικής αποτυχίας της Μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα στο ευαίσθητο νεύρο της κοινωνίας μας, που είναι η Παιδεία, θα καταστήσει δυνατή την εκπαιδευτική και την εθνική αναγέννηση.