Έχουμε παραιτηθεί (;)

Νέα Κρήτη

Περάσαμε ένα τριήμερο με τη διαδικασία των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, υπό την πίεση των προθεσμιών για την ψήφιση και υλοποίηση των προαπαιτούμενων του τρίτου μνημονίου, έτσι ώστε η χώρα, για να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους, να συνεχίσει να πορεύεται με δανεικά.

του Γιώργου Σαχίνη

Για να μην έχουμε καμία ψυχολογική διαφορά με το παρελθόν, όλα τα προαπαιτούμενα, 48 και βάλε, θα έρθουν στη Βουλή για ψήφιση με ένα νόμο μέχρι τις 15 Οκτωβρίου. Ποιος είπε τι, ποιος ψήφισε και πώς, ελάχιστη σημασία είχαν αυτή τη φορά, όπως και οι νύξεις κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά περί "ισοδύναμων" που μοιάζουν περισσότερο με "εισο-δ(-ημα)υναμίτες στην τσέπη", πότε του ενός και πότε του άλλου.

Η διαδικασία των προγραμματικών δηλώσεων, οι πρώτες ημέρες της λειτουργίας της νέας κυβέρνησης, μαζί με το μπαράζ δηλώσεων των Ευρωπαίων αξιωματούχων μετά την ολοκλήρωση και του Eurogroup της περασμένης Δευτέρας, οδηγεί σε ορισμένα συμπεράσματα που δύσκολα θα βρει κανείς στο ρεπορτάζ της επικαιρότητας.

Η διαδικασία των προγραμματικών δηλώσεων, η εμφάνιση της κυβέρνησης με τη νέα της σύνθεση, αλλά και η παρουσία των κομμάτων της αντιπολίτευσης αποτυπώνουν μια εικόνα που μόνο βαθιά ανησυχία μπορεί να προκαλέσει.

Ξεκινώντας από την κυβέρνηση, την τοποθέτηση του πρωθυπουργού και βασικών υπουργών, βλέπει κανείς μια ομάδα χωρίς σχέδιο και στρατηγική, η οποία δίνει μια μάχη για να προλάβει τις προθεσμίες για την υλοποίηση αυτών που έχει υπογράψει.

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα αποτύπωσε την αγωνία και τη σύγκρουση ενός ανθρώπου, που ενώ υπέγραψε ένα πολύ σκληρό μνημόνιο δεν έχει τη διάθεση και την ιδεολογική πίστη να το υλοποιήσει. Πάνω από όλα, είναι σαφές ότι δεν έχει την κυβερνητική ομάδα για να το υλοποιήσει. Οι παλινωδίες με την εφαρμογή ή όχι του 23% ΦΠΑ στην εκπαίδευση είναι απόδειξη αυτής της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο ίδιος και η κυβέρνησή του.

Την ίδια στιγμή μια ειλικρινής αποτίμηση της εμφάνισης του συνόλου της αντιπολίτευσης κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων αναδεικνύει μια παρόμοια εικόνα αδυναμίας εναλλακτικής πρότασης σε μια θύελλα σκληρών μέτρων του μνημονίου, που, για να μην ξεχνιέται, το μεγαλύτερο μέρος της έχει ψηφίσει.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει εμπλακεί σε μια διαδικασία εκλογής ηγεσίας, η οποία είναι σαφές ότι δεν απασχολεί διόλου την κοινωνία. Τους μόνους που απασχολεί είναι τους τέσσερις υποψήφιους και τον απαρχαιωμένο και ταυτόχρονα πλήρως αποκομμένο από την κοινωνία κομματικό μηχανισμό, ενός κόμματος το οποίο έχει ήδη πεθάνει και αρνείται να το κατανοήσει.

Τα υπόλοιπα κόμματα, πλην του φασιστικού σχηματισμού της Χρυσής Αυγής και του σταθερού στις γνωστές θέσεις του ΚΚΕ, όπως απέδειξε η εμφάνισή τους στη Βουλή, αποτελούν ευκαιριακούς σχηματισμούς που βρέθηκαν στη Βουλή λόγω συγκυρίας και κοινωνικής απογοήτευσης, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να χειριστούν την όλη κατάσταση.

Σε επίπεδο κοινωνίας, βλέποντας κανείς γύρω του, συνομιλώντας με απλούς ανθρώπους, αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει πλήρης παραίτηση σε μια πορεία η οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα οδηγήσει.

Τα μέτρα, οι φόροι πέφτουν βροχή. Η πραγματική οικονομία είναι ουσιαστικά νεκρή. Οι επιχειρήσεις είναι υπό διωγμό και η ανεργία καλπάζει, η εργασία και οι εργαζόμενοι με σταθερή απασχόληση σχεδόν "μουσειακό είδος", οι αγρότες σε περιδίνηση σε ένα εκ βάθρων νέο τοπίο όπου το τι εστί αγρότης θα προκύπτει από τη φορολογική κλίμακα και όχι από την ενασχόληση στο χωράφι. Ακόμη χειρότερα, τα πιο "καλά μυαλά" να εγκαταλείπουν τη χώρα και το χώρο, δηλαδή την ταυτότητά τους.

Παρ' όλα αυτά, η καθημερινότητα εκπνέει μια απάθεια, μια παραίτηση.

Λείπει η ζωντάνια, η δίψα για τη μάχη του αύριο. Τα όνειρα των νέων ανθρώπων για το μέλλον και η διάθεση να παλέψουν για αυτά.

Η εικόνα σε επίπεδο πολιτικής και κοινωνικής σκηνής είναι όχι απλά γκρίζα αλλά μαύρη.

Και εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς. Τι είναι αυτό που θα φέρει την αφύπνιση από αυτή τη σήψη και το λήθαργο που σκοτώνει τη χώρα και το μέλλον της.

Αυτό είναι το πραγματικό ρεπορτάζ των ημερών. Όλα τα άλλα είναι η γνωστή συνταγή αναμασημένη και προσαρμοσμένη στα ξεπερασμένα από την ίδια τη ζωή πρότυπα. Η απάντηση λοιπόν που θα πρέπει να δοθεί επικεντρώνεται σε ένα απλό ερώτημα προς όλους μας: έχουμε παραιτηθεί;