Αντίπαλός τους, ο εαυτός τους*

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Τρεις βασανιστικοί μήνες μάς χωρίζουν από την προθεσμία για την έγκαιρη ανακεφαλαίωση των τραπεζών και την αποφυγή του κουρέματος καταθέσεων και αυτό το διάστημα θα στενάξουμε – η χώρα, η κυβέρνηση και η κοινωνία.

Η «εμπροσθοβαρής» εφαρμογή του μνημονίου και η επιτυχής αξιολόγησή της από το κουαρτέτο είναι ο πρώτος πονοκέφαλος της κυβέρνησης. Η ανακεφαλαίωση είναι ο δεύτερος μεγάλος σταθμός, που μαζί με τη νομοθέτηση του μνημονίου αποτελούν τις προϋποθέσεις για να φτάσουμε στην αναδιάρθρωση του χρέους, το ξεκαθάρισμα της συμμετοχής ή όχι του ΔΝΤ κ.λπ.

 

Επεται η συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ («πακέτο Ντράγκι») και η επιτυχής απορρόφηση και διάθεση των αναδιοργανωμένων ευρωπαϊκών κονδυλίων («πακέτο Γιούνκερ»), ώστε να δημιουργηθούν οι όποιες προϋποθέσεις για στοιχειώδη ανάκαμψη της οικονομίας, όπως αυτή περιγράφεται στους στόχους του προϋπολογισμού και των προγραμματικών δηλώσεων που ανέγνωσε ο πρωθυπουργός στη Βουλή.

 

Ολα αυτά αποτελούν ένα... ευτυχές σενάριο, αλλά τίποτε δεν εγγυάται ότι οι στόχοι θα επιτευχθούν. Πολύ περισσότερο, τίποτε δεν εγγυάται ότι η επιτυχία των εισπρακτικών και «μεταρρυθμιστικών» στόχων οδηγεί σε αναπτυξιακή ώθηση.

 

Διότι, κακά τα ψέματα, η απειρία και η κακοργανωσιά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛΛ το πρώτο επτάμηνο του 2015 δεν είναι το μόνο εμπόδιο. Από δίπλα υπάρχει και ένα κράτος προβληματικό, μαθημένο σε ρυθμούς που ανάγονται στην εποχή της... δραχμής, το οποίο, έχοντας τις ρίζες του σε μια περίοδο πλήρους παρασιτοποίησης της οικονομίας, δεν είναι εκπαιδευμένο να βάζει παραγωγικούς στόχους και να τους επιτυγχάνει.

 

Ακόμη περισσότερο, έχουμε απαρχαιωμένες δομές και θεσμούς, αλλά και ένα άθλιο παραγωγικό πρότυπο που την περίοδο της κρίσης επέφερε εκτεταμένη καταστροφή του δευτερογενούς τομέα, μιζέρια στον πρωτογενή, τεράστια ανεργία και κωμικοτραγικές απόπειρες να απαλυνθεί το πρόβλημα με επιδοτήσεις σε καφετέριες, σουβλατζίδικα και φούρνους – ενίοτε πολλούς σε κάθε γειτονιά.

 

Πολύ περισσότερο όμως η επίτευξη των στόχων του μνημονίου προϋποθέτει την αντοχή της κοινωνίας να σηκώσει τα νέα βαρύτατα φορολογικά βάρη και το κόψιμο συντάξεων χωρίς να βαθύνει η κοινωνική καταστροφή. Προϋποθέτει ακόμη ότι οι φορολογικοί μηχανισμοί και το φορολογικό σύστημα είναι σε θέση να αυξήσουν τα κρατικά έσοδα περιορίζοντας την εκτεταμένη φοροδιαφυγή.

 

Εν τέλει αυτή η κυβέρνηση – όπως και οι προηγούμενες που εφάρμοσαν μνημόνια – δεν θα έχει κύριο αντίπαλό της την αντιπολίτευση, που ειδικά τούτη την περίοδο βρίσκεται σε καταστολή. Αντίπαλός της θα είναι ο εαυτός της και τα βαθιά και μόνιμα προβλήματα της χώρας, που σε κάθε μνημόνιο επιδεινώνονται. Οι προηγούμενοι απέτυχαν και τιμωρήθηκαν εκλογικά. Γι’ αυτούς εδώ, που είναι πολύ πιο νέοι στο κουρμπέτι, θα φανεί συντόμως η τύχη τους...

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1885 στις 08-10-2015