Για το προσφυγικό

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Σαν να πέφτει το ταβάνι, κάπως έτσι λειτούργησε η παραδοχή του Αλέξη Τσίπρα ότι η Ελλάδα – κάτω από την συνθλιπτική πίεση στην έκτακτη/ad hoc μίνι-Κορυφή για το προσφυγικό – αποδέχθηκε εκείνο που και το Ελληνικό ΥΠΕΞ μάλλον από τις στήλες του Spiegel πληροφορήθηκε: ότι, δηλαδή, η Ελλάδα ως πύλη εισόδου του προσφυγικού κύματος από Ανατολάς, θα δεχθεί να φιλοξενεί ψιλο-μόνιμα κάπου 50.000 ανθρώπους.

Σε ελπιζόμενη διέλευση μεν, αλλά όπως προκύπτουν τα πράγματα ούτε οι αριθμοί έχουν μεγάλο νόημα (δηλαδή, πώς θα ελέγχεται το αν θα είναι οι άνθρωποι που θα μένουν ή θα ξεμένουν – ή και θα επαναπροωθούνται κατά Δουβλίνο-ΙΙ… – στην Ελλάδα 47.000 ή 52.000 ή πόσοι ακριβώς;) ούτε η έννοια του μεταβατικού καθεστώτος παραμονής τους, άλλωστε.

Την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος, ο Έλληνας Πρωθυπουργός μας εξήγησε ότι η απόφαση που διαμορφώθηκε απέφυγε μερικά από τα χειρότερα για την Ελλάδα. Έτσι, δεν θα έχουμε την “κωμόπολη 50.000 προσφύγων” στον πολεοδομικό ιστό της Αθήνας, όπως μας άνοιξε τα μάτια ο Spiegel ότι σχεδιαζόταν (και μάλιστα στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις: η πιο πικρή ειρωνεία…), αλλά 7.000 στα hotspots των νησιών +10.000 Αθήνα + 10.000 κάπου Θεσσαλονίκη. Αν, ναι, και για άλλους 20.000 ανθρώπους θα υπάρξει – λέει – από Ευρωπαϊκής πλευράς επιδότηση ενοικίων, ώστε να βρουν κατάλυμα από την αγορά. Αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα – όχι; – ότι όταν πας και νοικιάζεις σπίτι (όπως π.χ. γινόταν εδώ και μήνες πολλούς στα Άδανα ή στο Γκαζιαντεπ, στην Τουρκία) δεν θα μείνεις κάποιες μέρες ή έστω εβδομάδες…. Το μόνο θετικό είναι ότι η επιδότηση Βρυξελλών δίνει ένα επίχρισμα “Ευρωπαϊκής συνευθύνης” για ό,τι θα προκύψει από εδώ και πέρα με το προσφυγικό. (Εξαιρετικά εύστοχα, ο Αναπλ. υπουργός για την Μετανάστευση Γιάννης Μουζάλας παρατηρούσε ότι “είναι ζήτημα δυναμικής, όλο αυτό”.

Αντίστοιχη και η άλλη ανάλυση Τσίπρα, ότι δηλαδή αποκρούσθηκε στην Κορυφή για το προσφυγικό η τάση των χωρών διέλευσης του “διαδρόμου Δυτικών Βαλκανίων” να κλείνουν η μια τα σύνορα απέναντι της άλλης, Καθώς και το να ανατεθεί στην Frontex η φύλαξη των συνόρων με ΠΓΔΜ (μετά την – προσώρας – αποφυγή των “κοινών περιπολιών” Ελλάδας/Τουρκίας στο Αιγαίο). Στόχος να μην εγκλωβίζονται μ’ αυτόν τον τρόπο πρόσφυγες στην διαδρομή. Βέβαια, όταν βλέπει κανείς τις συμπεριφορές και τάσεις στον Νότο της Γερμανίας, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία, στην Σλοβενία (όλες χώρες-μέλη της ΕΕ), πού να κοιτάξει νοτιότερα σε Κροατία (“καινούργιο μέλος”) ή σε Σερβία και σε ΠΓΔ της Μακεδονίας; Ποιος θα κάνει τι – και πώς; – άμα στην επόμενη στροφή δεν υπάρξει από μέρους τους τήρηση των υπεσχημένων;

Και, βέβαια, δίπλα σ’ αυτά, η απουσία-ογκόλιθος της Τουρκίας από την μίνι-Κορυφή για το προσφυγικό. Γιατί; Απλό: η Τουρκία έδειξε ότι, υπό τις σημερινές συνθήκες, “δεν πιέζεται”. (Ανεξάρτητα από τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου, αυτό!) Πότε, άμα εκαλείτο, απλώς θα τούμπαρε η βάρκα… “Έλειψαν και η Ιταλία και η Γαλλία”, θα πείτε. Ε, εδώ η λογική είναι η πάγια Ευρωαναβλητικότητα. “Ας δείξουμε ότι κάτι προσπαθούμε με τον Δυτικό διάδρομο, αφήνουμε τα άλλα για όταν αναφλεγούν”.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (δημοσιεύθηκε στο Kontra News)