ardin-rixi
Του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη
Το 1946, το ΚΚΕ, το οποίο μέσα από την εθνική αντίσταση είχε γιγαντώσει την επιρροή του στον ελληνικό λαό, αντί να επιδιώξει την κατάληψη της εξουσίας μέσα από εκλογές, προέτρεψε τους προσκείμενους σε αυτό να απόσχουν της διαδικασίας. Το αποτέλεσμα ήταν μια μεγαλοπρεπής αποχή του 40%, μέρος της οποίας σίγουρα οφειλόταν στην προτροπή του ΚΚΕ.
Το Σεπτέμβρη του 2015, η αποχή ξεπέρασε ακόμα και αυτό το ποσοστό του 1946, φτάνοντας το 44%, ερχόμενη πρώτη στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. Θα πρέπει να δούμε προσεκτικά τι σημαίνει αυτό και πώς οδηγηθήκαμε σε τέτοια υψηλά ποσοστά.
Κατ’ αρχάς δε θα πρέπει να εμπλακούμε σε ρητορείες του στυλ «η συμμετοχή στις εκλογές είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας» και λοιπά εύηχα πλην όμως κενά περιεχομένου. Εδώ θα πρέπει να δούμε τι ώθησε τους συμπολίτες μας να απόσχουν.
Ο προβληματισμός είναι διάχυτος στο λαό, ό,τι στάση κι αν τήρησε: Αν ψήφισε, ψήφισε με βαριά καρδιά, παρά την αναίρεση των προσδοκιών του και επιλέγοντας το μικρότερο κακό, την ψήφο διαμαρτυρίας ή και την υπερψήφιση γραφικών σχημάτων, δείχνοντας έμπρακτα την απαξίωση με την οποία περιβάλλει πια τους υπάρχοντες πολιτικούς φορείς. Κι η απαξίωση αναμένεται να ανέβει κι άλλο όσο θα ψηφίζονται και θα εφαρμόζονται οι μνημονιακές υποχρεώσεις.
Ένα μεγάλο κομμάτι προτίμησε να πάει εκδρομή τη μέρα των εκλογών ή να μείνει μακρά από τα εκλογικά τμήματα. Αυτό σημαίνει ότι δεν καλύπτεται από τις υπάρχουσες εναλλακτικές και δε μπαίνει καν στη λογική του μικρότερου κακού. Σημαίνει ότι απορρίπτει τόσο τη μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης όσο και τους παλιούς μνημονιακούς φορείς αλλά και τη δραχμική διέξοδο, κοινώς δε βλέπει φώς πουθενά. Σημαίνει ότι δεν έχει στο οπτικό του πεδίο μόνο το οικονομικό κομμάτι του παζλ που συνθέτουν τα ελληνικά προβλήματα, γιατί αλλιώς θα έβρισκε κάτι να ψηφίσει.
Σημαίνει ότι μπροστά του υπάρχει το θεμελιώδες ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, που δίχως τη λύση του δεν υπάρχει προοπτική για τη χώρα. Σημαίνει ότι αντιλαμβάνεται τα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής και την Τουρκική επιθετικότητα, και δεν εμπιστεύεται κανένα για τα διαχειριστεί. Ότι έχει συνείδηση ότι υπάρχει το μεταναστευτικό και το δημογραφικό θέμα, που καθένα μόνο του απειλεί να διαλύσει την κοινωνική συνοχή. Βλέπει την πατρίδα μας να μεταβάλλεται από χώρα σε χώρο όπου ξένες δυνάμεις ασκούν πολιτική ερήμην του λαού της και δεν αναγνωρίζει σε κανένα κόμμα μια προοπτική διεξόδου από το εκρηκτικό μείγμα που αποτελεί η ταυτόχρονη σώρευση τόσων προβλημάτων, η επίλυση των οποίων ισοδυναμεί με τετραγωνισμό του κύκλου.
Η αποχή λοιπόν δεν είναι παραίτηση. Παραίτηση ήταν τόσα χρόνια που ψηφίζαμε από ανάγκη και δια της εις άτοπο απαγωγής. Η αποχή των τελευταίων εκλογών μπορεί να είναι το προανάκρουσμα μιας μεγάλης ανατροπής, μιας συνειδητοποίησης ότι αυτό που μέχρι τώρα υπάρχει δε μας καλύπτει, οπότε το αρνούμαστε. Και ποιο είναι το επόμενο βήμα; Η σταδιακή συγκρότηση ενός καινούργιου προτάγματος που θα μπορεί να αγκαλιάσει όλο το λαό και που θα ενώνει τις πατριωτικές, δημοκρατικές και παραγωγικές δυνάμεις, που θα σηκώσει τους Έλληνες από τον καναπέ τους και που θα κερδίσει ξανά τις αξίες που είχαμε και ξεχάσαμε κατά τη μεταπολίτευση, μέσα από τον παρασιτισμό και το εύκολο –όπως νομίζαμε- χρήμα. Αυτό το λογαριασμό πληρώνουμε σήμερα και από κει πρέπει να ξεκινήσουμε.
Αυτό δε σημαίνει ότι θα έρθει νομοτελειακά το καινούργιο: Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Και το προηγούμενο των πλατειών και των αγανακτισμένων που τελικά δε μπόρεσαν να διαμορφώσουν και να εξελιχθούν σε πολιτικό πόλο δείχνει ότι από την υγιή άρνηση μέχρι τη διατύπωση προτάγματος υπάρχει πολύς δρόμος που πρέπει να διανυθεί, κι αυτό δεν είναι σίγουρο ότι θα το πετύχομε. Οφείλομε όμως να το δοκιμάσομε, το χρωστούμε τα παιδιά μας και στους εαυτούς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου