ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

iskra

Του ΣΤΑΘΗ*

«Η Ελλάδα μπροστά» λέει η Ν.Δ.

«Μόνο μπροστά» λέει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν αυτή είναι η διαφορά - συνθήματα λανθάνοντα τ’ αληθή λέγουν.

Και τι μας λένε; ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αφού πρώτα ψήφισαν μαζί τα μνημόνια, τώρα ερίζουν ποιος θα τα εφαρμόσει καλύτερα.

Ή χειρότερα! διότι, όλα και όλα! Ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει στημένη στο μνημόνιο!Χωσιά! Θα το εφαρμόσει, αλλά θα το αλλάξει με ισοδύναμα. Τώρα αν τα προαναγγελλόμενα αυτά ισοδύναμα τα έχει ήδη «γειώσει» η Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν φαίνεται κάτι τέτοιο να προσγειώνει τη δημαγωγία που το αφορά. Τι διάολο δημαγωγία θα ήταν αν κώλωνε στο πρώτο εμπόδιο;

Ομως δεν είναι μόνον τα «μπροστά» που προσδίδουν εξαιρετικό πολιτικό βάθος στην προεκλογική ρητορική των δύο κομμάτων, είναι και τα «χθες» εναντίον του «σήμερα» (τα «αύριο» αιδημόνως παραλείπονται). Και τα δύο κόμματα (με την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτήν την περίπτωση να μιμείται τη δεξιά όλων των εποχών) μιλούν με τους α-πολιτικούς όρους «χθες» και «σήμερα» για να αποφύγουν κυριολεξίες που εκθέτουν, που δεσμεύουν. Τι να πει, φέρ’ ειπείν, ο ΣΥΡΙΖΑ για τον ΕΝΦΙΑ, όταν είναι πλέον αναγκασμένος να πει τα ίδια που έλεγε η Ν.Δ.; Αμολάει λοιπόν μια απολίτικη παρόλα για τις «δυνάμεις του χθες» και πάει παρακάτω. Στον κατήφορο.

Αλλά, αν οι ομοιότητες ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. αυξάνονται και πληθύνονται, δεν συμβαίνει το ίδιο μεταξύ Συριζαίων και Νεοδημοκρατών. Οι Συριζαίοι παραμένουν αριστεροί και οι Νεοδημοκράτες κεντροδεξιοί και δεξιοί. Μάλιστα όχι τόσο πολωμένοι μεταξύ τους όσο στο παρελθόν, αλλά πάντως απορούντες αμφότεροι (πλην ακροδεξιών που συνεχίζουν τον χαβά τους).

Πλην όμως την απορία των αριστερών που παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ (κι όταν λέμε αριστερούς δεν εννοούμε τον κ. Σαγιά ή τον κ. Μάρδα ή όλους εκείνους που διαχειρίζονται την τύχη της Αριστεράς χωρίς να ’ναι αριστεροί οι ίδιοι) - την απορία λοιπόν των αριστερών αντελήφθη στη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Τσίπρας και την ονόμασε «μελαγχολία».

Κηρύσσοντας αγώνα εναντίον της, ώστε να πάρει αυτοδυναμία και να συνεχίσει την πολιτική της δεξιάς χωρίς τη συνδρομή της. Παρά ταύτα, η μελαγχολία επιμένει. Και δεν είναι η μελαγχολία του Σεπτέμβρη, αλλά η μελαγχολία του αριστερού που καλείται να εφαρμόσει δεξιά πολιτική.

Η μελαγχολία εκείνων που είναι «καλεσμένοι σε γεύμα από έναν υποψήφιο δολοφόνο» - τι υποψήφιo; παλαίμαχο! όπως ο Σόιμπλε.

Το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα επισυμβούν οι φόνοι ανέλαβαν να το ετοιμάσουν τα γκάλοπ. Υστερα απ’ τις μεγάλες επιτυχίες τους στις προγνώσεις κατά τα τελευταία έτη, πιο σεβαστά παρά ποτέ, με το μέγιστο δυνατό κύρος, ανέλαβαν να μας πείσουν ότι μπαίνει-δεν-μπαίνει στη Βουλή η ΛΑ.Ε., αλλά μπαίνει φορτσάτος ο κ. Λεβέντης.

Πότε πρόλαβαν να μετρήσουν τα γκάλοπ στις θερινές ξαπλώστρες ότι άλλαξαν πλευρό καθεύδοντες οι Ελληνες, είναι απορίας άξιον. Και κάποιας μελαγχολίας.

Ομως, ό,τι δεν δύναται η δημοκρατία, το μπορούν τα γκάλοπ. Στις μετρήσεις τους το «Οχι»εξαερώθηκε. Δημοσκοπήσεις ο Χουντίνι.

Δημοσκοπήσεις για δύο. Ολοι οι υπόλοιποι παίζουν τρίτη εθνική - συν ή πλην στο 4,5%! Πολύ βολικό. Και η εικόνα της επόμενης μέρας ήδη ορατή. Είτε βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε η Ν.Δ., κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» και των δύο, ή κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με την προσθήκη του Ποταμιού ή και του ΠΑΣΟΚ, αν τα καταφέρει να μπει στη νέα Βουλή.

Η άνωθεν χειραγώγηση διά των γκάλοπ και της δημιουργίας «κλίματος», φανερή, συνήθης και μάλλον το ίδιο αποτελεσματική εκτός και αν σκοντάψει (και αυτήν τη φορά, όπως σκόνταψε στις τελευταίες εκλογές) στην κουφόβραση ενός λαού που πλέον έχει πολλά σιχαθεί! Οπως τους κάλπικους δικομματικούς καυγάδες. Και μάλιστα για ένα «άδειο πουκάμισο» - για ένα μνημόνιο που πρέπει να εφαρμοσθεί έτσι κι αλλιώς.

Η Ν.Δ. δεν έχει προεκλογικό πρόγραμμα - έχει το μνημόνιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προεκλογικό πρόγραμμα - έχει το μνημόνιο.

Και μετά τις κάλπες της Δημοκρατίας, ακολουθούν τα γκισέ της εφορίας. Και τα γκισέ των τραπεζών. Ο ίδιος αβίωτος βίος. Υπό ένα αβίωτο χρέος - το οποίον όμως ζηλώνει να διαπραγματευθεί ο κ. Τσίπρας. Ακριβώς όπως διαπραγματεύθηκε και το μνημόνιο.

Θα συμφωνήσω με τον Αλέξη, μελαγχολία!

Ξαναγυρνάμε στο «τι ’χες Γιάννη μ’, τι ’χα πάντα». Τα σχολεία ανοίγουν με 20.000 εκπαιδευτικούς άυλους. Με φωτοτυπίες αντί για βιβλία. Με τον «Επιτάφιο» του Περικλή εκτός διδακτέας ύλης. Αλλά ο κ. Μπαλτάς επεξεργάζεται το «προεκλογικό πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ - δηλαδή το μνημόνιο. Μελαγχολία. Σαν την κομμένη και πάλι σύνταξη μιας γιαγιάς...

ΥΓ.: Ελεγε χθες ο κ. Φλαμπουράρης στον Real FM και τον κ. Στραβελάκη, αν δεν πάρουμε πλειοψηφία, σας διαβεβαιώνω ότι δεν θα πάμε σε νέες εκλογές για να πάρουμε πλειοψηφία. Ο Θεός να βάλει το χέρι του...

 *Δημοσιεύτηκε στο enikos.gr την Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015.