Του ΣΤΑΘΗ* Η παρένθεση «πρώτη φορά Αριστερά» έκλεισε και μπροστά μας ανοίγεται η «εποχή Τσίπρα» - ουδείς γνωρίζει πόσο θα κρατήσει, αλλά όλοι γνωρίζουμε (ακόμα και εκείνοι που δεν το ομολογούν ούτε στον εαυτόν τους) ότι δεν θα είναι μια αριστερή εποχή. Θα είναι μια μνημονιακή εποχή. Από πλευράς της Αριστεράς ο κ. Τσίπρας προσεχώρησε σ’ αυτήν την «εποχή» απ’ όταν προσυπέγραψε το τρίτο μνημόνιο και στη συνέχεια αυτομόλησε στη μνημονιακή λογική και τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές δυνάμεις. Ο λαός επικύρωσε με την ψήφο του αυτές τις επιλογές κι έτσι τώρα ο κ. Τσίπρας αναδεικνύεται σε απόλυτον κυρίαρχο του παιχνιδιού, και στο κόμμα του, και στη Βουλή, και στη χώρα. Η κυρία Μέρκελ βρήκε τον επόμενο πρωθυπουργό που θα φάνε τα μνημόνια, αλλά στο μεταξύ τα μνημόνια θα έχουν αποτελειώσει τη χώρα. Οσον ελάμβαναν χώρα οι εκλογές, ο κ. Μάαρτεν Φερβέι (οΥπερπρωθυπουργός) ήδη νομοθετούσε (το εφαρμοστικό νομοσχέδιο για τις συντάξεις) - κυβερνούσε χωρίς καν να περιμένει το αποτέλεσμα των εκλογών. Το αποτέλεσμα των εκλογών χρήζει μελέτης και ανάλυσης (όπως κάθε αποτέλεσμα άλλωστε), αλλά αυτήν τη φορά στη βάση πρωτοφανών δεδομένων: ο ελληνικός λαός εστράφη κατά μέγα μέρος προς την Αριστερά στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, στη συνέχεια διατράνωσε με ένα μεγαλειώδες «όχι» την αντίθεσή του στην πολιτική των μνημονίων και τέλος, λίγες ημέρες μετά, σχηματίζει διά της ψήφου του την πιο μνημονιακή Βουλή από την εποχή του Γιωργάκη!! Τι έγινε; κουράστηκαν οι Ελληνες; απογοητεύθηκαν; φοβούνται; τρέφουν εκ νέου φρούδες ελπίδες; Και πώς έγινε αυτό; μέσα σε σαράντα νύχτες; Οχι! Οι Ελληνες έχουν βρει τον νέον τους Αλκιβιάδη, τον νέον τους Ανδρέα, τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Ο Αλέξης λάμπει! Ο,τι και να κάνει είναι καλώς καμωμένο.Νομιμοποίησε τη μνημονιακή (κι όχι μόνο) πολιτική της δεξιάς. Απέδειξε ότι η Αριστερά (του) μπορεί να κυβερνά μόνον όπως η Δεξιά. Διέσπασε το κόμμα του διά της προσυπογραφής του μνημονίου και φόρτωσε το κρίμα στους «αποστάτες». Οντως ο ταλαντούχος κ. Τσίπρας νίκησε το «παλιό» κι έβαλε στη θέση του το«νέο»! Λένε ορισμένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια πύρρειο νίκη. Πύρρειος νίκη με επικεφαλής τον Αλκιβιάδη είναι κάτι πολύ χειρότερο απ’ ό,τι μπορεί να φαντασθεί κανείς. Ομως η Σικελική Εκστρατεία είναι μπροστά μας, με τους εφαρμοστικούς νόμους κι όλα τα δεινά που μας περιμένουν να εκτείνονται σε βάθος χρόνου, όπως οι πληγές του Φαραώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας ζήτησε μια δεύτερη ευκαιρία να κόψει κι άλλο συντάξεις και μισθούς, να επιβάλει κι άλλους φόρους, να υποτάξει οριστικώς και τελείως το κράτος στις εξαρτήσεις και την παθολογία του - και εμείς συγκατανεύσαμε, δίνοντας και κάτι παραπάνω ως δώρο στο κακό: μια φιλική σ’ αυτό το εγχείρημα Βουλή, την πιο φιλική προς τα μνημόνια παρά ποτέ. Την επομένη των εκλογών, η μέρα στην Αθήνα ξημέρωσε βροχερή και συννεφιασμένη, μελανή, σαν κάτι να είχε αλωθεί, σαν να μπήκαν στην πόλη οι οχτροί και να μη βρήκαν στις πεζούλες να φυλάει ούτε γάτα. «Υποτονική» βρίσκει την ατμόσφαιρα στην Ελλάδα ο «Γκάρντιαν», «ο ενθουσιασμός του Ιανουαρίου έχει εξαφανισθεί», λέει η «Τέλεγκραφ», Skyfall, η πτώση των ουρανών, και για ορισμένους από μας, που υποστηρίξαμε τη Λαϊκή Ενότητα, «μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι» ή, αλλέως πώς, «είδαμε τον ουρανό σφοντύλι». Πλην όμως, μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια, έχουμε ξαναβρεθεί σε δύσκολη θέση κι αν η ΛΑ.Ε. εντοπίσει τα λάθη της και τα διορθώσει, θα ξανασταθεί στα πόδια της - αν αυτό είναι χρήσιμο για τον λαό. Για την ώρα, όρθια στην Αγορά είναι τα μνημόνια και κορδακίζονται χορεύοντας τον χορό της γκιλοτίνας. Η εποχή ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε στις 14 Αυγούστου με την υπερψήφιση του μνημονίου και η εποχή Τσίπρα άρχισε με την υπερψήφιση της μνημονιακής Βουλής στις 20 Σεπτεμβρίου. Οι Ελληνες και η Δημοκρατία βρίσκονται σε σημείο καμπής. Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση ο λαός συνέθεσε μια Βουλή χωρίς αντιπολίτευση - τη εξαιρέσει του ΚΚΕ και του είδους της αντιπολίτευσης που ασκεί. Για πρώτη φορά η ομογενοποιημένη σκέψη της παγκοσμιοποίησηςκυριαρχεί στον ελληνικό λαό και διά της ψήφου του αποτυπώνεται σε ένα Κοινοβούλιο πειθαρχημένο στις υποδείξεις και τις υπαγορεύσεις των Επικυρίαρχων. Ο αγώνας εναντίον αυτού του «νέου»-«παλιού» ολοκληρωτισμού και της αέναης ανακύκλωσης της σκλαβιάς θα συνεχισθεί και θα είναι σκληρός... Το ανωτέρω σκιτσάκι είχε φτιαχθεί τον Ιούνιο του 2014. Το συμπεριλάβαμε στο ημερολόγιο που εξέδωσε η «Real News» για το 2015. Το σατανικό του πράγματος (διότι κάποια πράσινα ανθρωπάκια κάπου στο σύμπαν γελούν μαζί μας) βρίσκεται στο γεγονός ότι το εν λόγω σκιτσάκι συνοδεύει στο ημερολόγιο την ημερομηνία της 21ης Σεπτεμβρίου του 2015, δηλαδή την επαύριον των προχθεσινών εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου του 2015! Σατανική μεν η σύμπτωση, αλλά όχι και προφητική η γελοιογραφία, απλώς ακόμα μια γελοιογραφία ρουτίνας. Διότι, ως γνωστόν, «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». *Δημοσιεύθηκε στο www.enikos.gr την Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015.

iskra

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Στις εκλογές της Κυριακής

α) η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε, αλλά επικροτήθηκε,

β) διατηρήθηκε η ομηρεία σημαντικού αριθμού λαϊκών στρωμάτων υπό την πολιτική επιρροή κομμάτων όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι κλπ, παρά τις συγκριτικές εκλογικές επιδόσεις τους,

γ) η αποχή ως σύμπτωμα της απογοήτευσης εκτινάχτηκε, γεγονός που χρειάζεται μια ισχυρή κοινωνική φουσκοθαλασσιά για να μην παγιωθεί ως ξεστράτισμα της οργής και της απόρριψης του κατεστημένου πολιτικού συστήματος στους δρόμους της παραίτησης,

δ) ο ναζισμός βρήκε ξανά ευήκοα ώτα.

Όλα αυτά προφανώς και δεν συνθέτουν μια εικόνα που θα την περιέγραφε κανείς σαν «ενθαρρυντική»…

Από εκεί και πέρα:

1) Στις εκλογές της Κυριακής το μνημονιακό πολιτικό σύστημα, με σημαιοφόρο τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφερε στο κατεστημένο τη μεγάλη ρεβάνς του δημοψηφίσματος. Το 85% που έλαβαν τα κόμματα της μνημονιακής συμφωνίας θα έρχεται και θα επανέρχεται στα χείλη της ενσωματωμένης προπαγάνδας. Και πάντα με την χαιρέκακη επισήμανση ότι είναι μεγαλύτερο από το 62%. Θα είναι, δε, η μόνιμη δικαιολογητική βάση της αγριότητας απέναντι σε κάθε διαμαρτυρία κατά την εφαρμογή του επικείμενου Αρμαγεδδώνα.

2) Ο,τι καταγράφεται ως «παλιό» και συνδεδεμένο με τα προηγούμενα 40 χρόνια από τη μεταπολίτευση έχει σε τέτοιο βαθμό απορριφθεί από το εκλογικό σώμα ώστε να δίνεται η δυνατότητα σε όποιον υποδύεται το «νέο» να σερφάρει πάνω στην προηγούμενη σαπίλα, όπως ο κ.Τσίπρας, και να καταφέρνει να επιπλέει μένοντας (προσωρινά) αλώβητος ακόμα και από την δική του καταφανή μετάλλαξη.

3) Η Βουλή που σχηματίστηκε είναι η προέκταση της κοινοβουλευτικής κινούμενης άμμου που έχει προκύψει από όλες τις εκλογές της περιόδου της κρίσης. Τώρα πια στην κινούμενη αυτή άμμο προστέθηκαν και τα «φρούτα» που προέκυψαν από την λεγόμενη «ψήφο της πλάκας».

4) Το εκλογικό σώμα προσήλθε στην κάλπη σοκαρισμένο, ζαλισμένο, μπερδεμένο, απογοητευμένο από την προδοσία των προσδοκιών που είχαν γεννηθεί 7 μήνες πριν. Πριν 7 μήνες άνοιξε ένας κύκλος ψευδαισθήσεων και αυταπατών που προχτές έκλεισε ερμητικά με την απόλυτη επικράτηση της πολιτικής διάψευσης και της εξαπάτησης, με την κατίσχυση του εμπαιγμού και την επιβράβευση της μετάλλαξης. Νικητής των εκλογών είναι η πολιτική πεπατημένη της δημαγωγίας και ο αμοραλισμός του «άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω κι άλλα κάνω». Είναι μια νίκη που δεν οφείλεται στο ότι ο λαός πείστηκε από τη δημαγωγία ή επειδή δεν μπορεί να διακρίνει την αναξιοπιστία και την αφερεγγυότητα, γεγονός που πιστοποιείται και από την εκτίναξη της αποχής. Οφείλεται  στο γεγονός ότι η προδοσία που υπέστη επέτεινε την συνθηκολόγησή του με την λογική του μικρότερου κακού.

5) Ο θρίαμβος της λογικής του μικρότερου κακού, με άμεσο αποτέλεσμα το εκλογικό σώμα να συνομολογήσει τον εμπαιγμό του και να συμφωνήσει αναδρομικά με τον προηγούμενο μνημονιακό σφαγιασμό του και προκαταβολικά με τον επόμενο μνημονιακό σφαγιασμό του, είναι και το μεγαλύτερο πολιτικό και ιστορικό έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ: Αφού καβαλίκεψε στον όρο «Αριστερά» για να διεκπεραιώσει το εμπόριο ελπίδας τον Γενάρη, ήρθε με τα πεπραγμένα του να ενσταλάξει στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων ότι η Αριστερά είναι μια ακόμα καθεστωτική εκδοχή, ότι είναι «μια από τα ίδια». Και ακόμα χειρότερα: Ήρθε να εμπεδώσει στο νου και στην καρδιά των ανθρώπων του μόχθου την ηττοπάθεια ότι «δεν αλλάζει τίποτα». Μέσα από την αποστέωση του όρου «Αριστερά» από το εξεγερτικό και ρηξικέλευθο περιεχόμενό του, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί να σφηνώσει στο μυαλό των ανθρώπων ότι αφού και η «Αριστερά» δεν τα κατάφερε, τότε μοιραία όσα ζούμε είναι «μονόδρομος», είναι τάχα αναπόφευκτα.

6) Ο αστικός κοινοβουλευτισμός εμπεδώνει πλέον το συναίσθημα πως σε αυτή τη χώρα ό,τι και να ψηφίζεις υπάρχουν δυο αμετάβλητες σταθερές. Ο,τι κι αν ψηφίσεις δυο πράγματα βγαίνουν: Μνημόνια και ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αν το ΠΑΣΟΚ, λέγεται πλέον ΣΥΡΙΖΑ…

7) Η πολιτική περίοδος που ξεκίνησε έδωσε ήδη δείγματα για τον εξοργιστικά… διασκεδαστικό χαρακτήρα της. Η προηγούμενη «δημιουργική ασάφεια» θα δώσει πλέον τη θέση της σε μια σκληρή μνημονιακή διακυβέρνηση που θα προχωρά με…αντιμνημονιακές επικοινωνιακές ανταύγειες.

8) Ναζισμός: Παρά το γεγονός ότι η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής συνιστά ομολογημένα τον φορέα του πολιτικού εγκλήματος, ο ναζισμός παραμένει στη Βουλή. Κάποιοι θα πουν ότι συνιστά ύβρη να αποκαλείς «ναζί» τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Απαντάμε: Το 33% και το 44% που ψήφισαν τον Χίτλερ το 1933 δεν ήταν ναζί. Ο Χίτλερ, όμως, ήταν ναζί. Κατά την απαρχή του φασιστικού φαινομένου ένας γίγαντας της σκέψης, ο Αντόνιο Γκράμσι διαπίστωνε ότι «η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· και σε αυτό το μεσοδιάστημα συμβαίνουν τα πιο ποικίλα παθολογικά φαινόμενα...». Κάποιοι παραφράζοντας τον Γκράμσι είδαν στα λόγια του την προφητεία για την έλευση της «εποχής των τεράτων». Σε κάθε περίπτωση είναι η σαπίλα του συστήματος που δεν θα μπορούσε να μην επιφέρει τις αντίστοιχες τερατογεννέσεις. Η αντιμετώπιση των τερατογεννέσεων ή θα συνδυαστεί με την αντίσταση στο σύστημα που τις γεννά ή δεν θα υπάρξει.

9) Οι δημοσκοπήσεις (εδώ γελάνε), με την επαναλαμβανόμενη αυτογελοιοποίησή τους και την καταγραφή τους ως (ατελούς) μεθόδου χειραγώγησης, έδειξαν για μια ακόμα φορά ότι η μόνη δημοσκόπηση που θα άξιζε να γίνει είναι μία και με ένα και μόνο ερώτημα: Έχουν κανένα νόημα οι δημοσκοπήσεις;

10) Η Αριστερά, αν θέλει να είναι πραγματική Αριστερά, και να μην εκλαμβάνεται ή να είναι διαχειριστικό παρακολούθημα, δεν μπορεί να έχει σαν πρόταγμα και όραμά της την αλλαγή νομίσματος. Η πραγματική Αριστερά είναι τέτοια στο βαθμό που κόντρα στις αντικειμενικές δυσκολίες κρατά ζωντανές τις«φωλιές νερού μέσα στις φλόγες», γειώνει το κοινωνικά απελευθερωτικό της μήνυμα με τις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων, υπερασπίζεται και πρωταγωνιστεί για την ικανοποίησή τους επειδή ακριβώς κινείται στον ανηφορικό αλλά μόνο ελπιδοφόρο δρόμο της αλλαγής συστήματος και όχι νομίσματος.

Ο προηγούμενος 7μηνος κύκλος έκλεισε. Ο νέος πολιτικός κύκλος που άνοιξε την Κυριακή θα είναι επίσης μικρός. Σε αυτό συνηγορούν, πρώτον η σκληρότητα των επικείμενων μέτρων που καθιστά και τη νέα κυβέρνηση εξίσου φιλάσθενη με τις προηγούμενες, δεύτερον ότι η κοινωνία διαθέτει πολιτικές δυνάμεις που θα της υπενθυμίζουν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον του αδιαμαρτύρητα συντελεσθέντα σφαγιασμού της και τρίτον – και ευτυχώς - το γεγονός ότι η ζωή δεν συνηθίζει να σταματά την κίνησή της μπροστά στο «τοτέμ» της κάλπης.

*Δημοσιεύθηκε στο www.enikos.gr την Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015.