ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Φίλε Πιτσιρίκο, συμφωνώ απόλυτα με την διαπίστωση σου πως «η δραχμή έρχεται» ότι κι αν κάνουν, ότι κι αν συμβεί. Θα δώσω απλά ένα υποθετικό σενάριο – τ0 καλύτερο δυνατό – για να καταλάβουν όλοι πως η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι ουσιαστικά αναπόφευκτη. Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι οι Ευρωπαίοι «εταίροι – δυνάστες» θα είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν από την τσέπη τους όχι μόνο το δημόσιο αλλά και το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η Γερμανία και οι «θεσμοί» δέχονται την αναδιάρθρωση και το κούρεμα του δημόσιου χρέους παράλληλα με την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ.
Κάτι τέτοιο υποθέτουμε ότι θα μπορούσε να συμβεί σε 1-2 χρόνια από σήμερα με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει της δεσμεύσεις της και ταυτόχρονα όλες οι προβλέψεις για τα μακροοικονομικά μελέτη των τροϊκανών έχουν πέσει έξω παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες της Αθήνας.
Βλέπουν λοιπόν όλοι οι θεσμοί αυτό που ψελλίζει στις εκθέσεις του και το ΔΝΤ, ότι δηλαδή το δημόσιο χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο και αποφασίζουν να το «κουρέψουν».
Το πρώτο ερώτημα είναι το ακόλουθο:
Πιστεύει κανείς ότι μετά το κούρεμα του χρέους δεν θα απαιτήσουν ακόμα σκληρότερη λιτότητα για τους εργαζόμενους;
Επίσης η καταστροφή της πραγματικής οικονομίας θα είναι διαχειρίσιμη ή όχι;
Οι αμοιβές όσων εργάζονται και εκείνων που δεν θα εργάζονται -κυρίως συνταξιούχοι- θα βρίσκονται σε τι επίπεδο των σημερινών επιπέδων;
Στο 80%, στο 70%, στο 60%, στο 50%; Πιο κάτω;
Και πώς θα μπορεί κάποιος του οποίου το εισόδημα είτε έχει περιοριστεί σημαντικά είτε απλά δεν υπάρχει γιατί είναι πια μακροχρόνια άνεργος να ανταποκριθεί σε δανειακές υποχρεώσεις που δημιουργήθηκαν την εποχή που το εισόδημα του ήταν πολλαπλάσιο;
Τα ίδια, φυσικά, ισχύουν και για χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αργοπεθαίνουν, θύματα κι αυτές της μειωμένης κατανάλωσης και της ανύπαρκτης ρευστότητας.
Εκείνο λοιπόν που επιμελώς κρύβουν οι συμμορίτες του ευρώ είναι το γεγονός πως όχι μόνο το δημόσιο αλλά και το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι μη βιώσιμο.
Κι αν για το δημόσιο χρέος ως προφανής λύση φαντάζει είτε η μονομερής άρνηση της πληρωμής του είτε η συναινετική -με την σύμφωνη δηλαδή γνώμη των δανειστών- διαγραφή του, για το ιδιωτικό χρέος η μοναδική επιλογή είναι η διαγραφή ή το ροκάνισμα μέσω του πληθωρισμού.
Αυτό, βέβαια, είτε προϋποθέτει νέα κεφάλαια για τις τράπεζες προκειμένου να χαριστούν τα χρέη, είτε επιστροφή στην δραχμή, αφού το ευρώ ως νόμισμα που γεννά αποπληθωρισμό θα τραβάει χρόνο με τον χρόνο όλο και περισσότερο την θηλιά γύρω από τον λαιμό των οφειλετών καταδικάζοντας ταυτόχρονα το τραπεζικό σύστημα σε ένα διαρκές φαύλο κύκλο «νέου δημόσιου δανεισμού – ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών – επιβολής νέων φόρων – ύφεσης».
Στην αρχαία Αθήνα, ο Σόλωνας δεν ήταν ούτε επαναστάτης, ούτε εξτρεμιστής.
Από την μια μεριά, ο Σόλωνας δεν ήταν κανένας ηλίθιος, και από την άλλη η κατάσταση είχε φτάσει πια στο μη παρέκει.
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, εγώ θέλω να μείνει η χώρα στο ευρώ. Να παρακαλάνε οι Έλληνες γονατιστοί να επιστρέψει η χώρα στην δραχμή και να τους το απαγορεύουν. Θέλω μάλιστα να γίνει δημοψήφισμα, η επιστροφή στην δραχμή να πάρει 99,9% και η όποια κυβέρνηση να πάει και να συμφωνήσει παραμονή στο ευρώ με νέο Μνημόνιο και πλήρες ξεπούλημα της χώρας. Αυτό θέλω. Να είσαι καλά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου