Πολλά ήταν τα ψέματα, ας πούμε και μια αλήθεια…

ardin-rixi

Συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά στον Απόστολο Διαμαντή από το tvxs.gr 

Ο Γιώργος Καραμπελιάς εδώ και καιρό διαφωνούσε με την προκήρυξη των εκλογών και την προοπτική διακυβέρνησης της αριστεράς. Θεωρούσε πως δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή. Σήμερα, ο εκδότης του Άρδην, της Ρήξης, των Εναλλακτικών Εκδόσεων και του Νέου Λόγιου Ερμή, μας εξηγεί αυτήν ακριβώς τη θέση του, στο φώς του επερχόμενου συμβιβασμού της ελληνικής αριστεράς με το κατεστημένο της ευρωζώνης.

Τελικώς πάμε για συμφωνία. Το πρώτο σχόλιο;

Εν τέλει η κυβέρνηση Σύριζα Ανέλ κατόρθωσε να εντάξει και το μεγαλύτερο μέρος των αντιμνημονιακών Ελλήνων στη στρατηγική του Μνημονίου!

Υπερβολές…με έναν ελιγμό δεν μπορείς να αποφύγεις το τέλος και να κερδίσεις χρόνο;

 Ναι, αλλά εν τω μεταξύ μας έκανε  όλους λιγότερο ή περισσότερο «μνημονιακούς». Διότι αν το δίλημμα περιορίζεται σε δύο εναλλακτικές δυνατότητες, είτε την άμεση και γενικευμένη καταστροφή που θα σηματοδοτούσε μία ρήξη και έξοδο από την ευρωζώνη χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς τη θέληση του λαού, ή την αποδοχή λιγότερο ή περισσότερο (μάλλον περισσότερο) επώδυνων μνημονιακών μέτρων, τότε μη έχοντας άλλη επιλογή γινόμαστε με τη σειρά μας  «μνημονιακοί».

Ωστόσο δόθηκε μια μάχη. Δεν είμαστε μόνοι μας στον κόσμο…

Αυτή η κατάληξη ήταν προδιαγεγραμμένη για όποιον άνθρωπο διέθετε τον κοινό νου. (Τον οποίο δυστυχώς δεν διαθέτουν οι πολιτικοί τις περισσότερες φορές). Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, από τον Νοέμβριο του 2014 προσπαθούσα με τα λίγα μέσα που διαθέτω να πείσω τους πολιτικούς υπεύθυνους του Σύριζα και των Ανέλ, να μην πραγματοποιήσουν το σάλτο μορτάλε της επίσπευσης της ανόδου τους στην εξουσία στη χειρότερη δυνατή στιγμή.

Και τι θα κέρδιζε ο Τσίπρας; Θα άφηνε την ευκαιρία και οι άλλοι θα πέρναγαν απλώς τον κάβο…

Ήταν προφανές πως μια διαφορετική επιλογή θα άφηνε στις «μνημονιακές» κυβερνήσεις το έργο της ολοκλήρωσης των μνημονίων και δεν θα τις φόρτωνε στις πλάτες των αντιπάλων τους. Όμως οι προειδοποιήσεις μας αποδείχτηκαν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».

Πίστεψε ίσως πως η κατάσταση στην ευρωζώνη θα τον βοηθούσε. Όλοι βρίσκονταν σε απόγνωση…

Ηταν μια απολύτως λανθασμένη εκτίμηση του συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη και ένας παράλογος έως τυχοδιωκτικός φόβος για την απώλεια της μεγάλης ευκαιρίας, οδήγησαν στο σημερινό ναυάγιο.

Δηλαδή; Ποιες είναι αυτές οι δύο λανθασμένες εκτιμήσεις;

Η πρώτη στηρίζεται σε μια εξωπραγματική ανάλυση της παγκόσμιας οικονομικής πραγματικότητας. Μέσα στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, το μοντέλο του κοινωνικού κράτους της παλιάς ευρωπαϊκής σοσιαλοδημοκρατίας δεν είναι πλέον βιώσιμο, διότι η Ευρώπη έρχεται σε απευθείας ανταγωνισμό με χώρες χαμηλού εργατικού κόστους, όπως η Κίνα. Έτσι, το γερμανικό μοντέλο της λιτότητας είναι το μόνο που μπορεί να γίνει αποδεκτό από τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης. Και αυτό το μοντέλο θα μπορούσε να ανατραπεί μόνον μετά από μία μεγάλη και παγκόσμιων διαστάσεων αμφισβήτηση με  την είσοδο σε ένα νέο παγκόσμιο πρότυπο.

Ποια μπορεί να είναι η πολιτική εξέλιξη, μετά απ’ αυτόν τον συμβιβασμό;

Η απόπειρα του Σύριζα να εγκαινιάσει η Ελλάδα αυτό τον νέο κύκλο στην ευρωπαϊκή ιστορία, χωρίς συμμαχίες και χωρίς να έχουν προηγηθεί οι εκλογές της Ισπανίας, (γι’  αυτό εξάλλου τονίζαμε πως μόνο μετά το Φθινόπωρο του 2015 θα έπρεπε και θα μπορούσε ο Σύριζα να διεκδικήσει την εξουσία) και χωρίς να έχει εφαρμοστεί ακόμα η ποσοτική χαλάρωση από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, οδηγούσε σε βέβαιη αυτοκτονία. Επιπλέον, η καθυστέρηση των πέντε μηνών, ως συνέπεια του χρόνου προσαρμογής της κυβέρνησης σε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα της γερμανοποιημένης Ευρώπης, επιδείνωσε ακόμα περισσότερο και την πραγματική οικονομία και το ιδεολογικό και πολιτικό κλίμα: Επιτείνοντας την αντιπαράθεση στο εσωτερικό  της κοινωνίας και της κυβέρνησης, ανάμεσα στους οπαδούς  της ρήξης και του συμβιβασμού, καθιστά πολύ δυσκολότερη ίσως και αδύνατη την επιβολή των νέων μνημονιακών μέτρων. Έτσι όμως θα τείνει να υπονομευθεί και η ίδια η δυνατότητα διακυβέρνησης της χώρας από το παρόν κυβερνητικό σχήμα. Το οικονομικό αδιέξοδο οδηγεί σε κοινωνικό αδιέξοδο και με τη σειρά του σε πολιτικό. Έτσι, η κυβέρνηση θα συνεχίζει να βρίσκεται παγιδευμένη σε συνθήκες που προκαλούν μάλλον ακινησία και θα οδηγηθεί αναπόφευκτα σε νέες και πιθανότατα βεβιασμένες πολιτικές επιλογές.

Έτσι όπως τα λέτε, μοιάζει σαν να μην υπάρχει καμιά απολύτως διέξοδος.

Η μόνη πραγματική διέξοδος που διαθέτει θα ήταν εκείνη μιας ειλικρινούς απεύθυνσης στο λαό αλλά και στις πολιτικές δυνάμεις, με περιγραφή των προβλημάτων και των πραγματικών διακυβευμάτων της χώρας. Η κυβέρνηση Σύριζα/Ανέλ έχει μία κυριολεκτικώς τελευταία ευκαιρία. Τη φυγή προς το εμπρός, προς την αλήθεια και την ευθύνη. Δηλαδή να εντοπίσει και να περιγράψει τα πραγματικά προβλήματα μιας χώρας σε παρακμή –δημογραφική, οικονομική, πολιτιστική– και να καλέσει όλους τους Έλληνες, χωρίς διάκριση σε συστράτευση για την σωτηρία της.

Αυτό όμως ουσιαστικά θα την οδηγήσει εκτός εξουσίας…

Σε αυτή την περίπτωση, ακόμα και αν δεν κατορθώσει να μακροημερεύσει θα έχει βάλει τις βάσεις  για το νέο πολιτικό ήθος που έχει ανάγκη η χώρα για να ξεφύγει από τη θανατηφόρο καθοδική σπείρα της κρίσης και της παρακμής. Τα επόμενα χρόνια οι Έλληνες θα παίξουν κυριολεκτικώς το τομάρι τους και θα κριθεί η δυνατότητά τους να αποτελούν ένα αυτόνομο συλλογικό υποκείμενο.  Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα και γι’  αυτό απαιτούνται πολιτικές δυνάμεις και εγχειρήματα στηριγμένα σε μια ρεαλιστική ανάλυση της πραγματικότητας και απευθυνόμενα στην πλειοψηφία των Ελλήνων. Διαφορετικά η κυβέρνηση και την εξουσία θα χάσει μεσοπρόθεσμα και θα  έχει απολέσει κάθε ηθικό πλεονέκτημα η αριστερά και το αντιμνημονιακό στρατόπεδο, το οποίο θα θεωρηθεί ότι απλώς οδήγησε σε ένα νέο μνημόνιο με χειρότερους όρους και προϋποθέσεις.

Ίσως όμως, καταφέρει η κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει για λογαριασμό της αυτόν τον επώδυνο συμβιβασμό, περιμένοντας αλλαγές του συσχετισμού των δυνάμεων εντός της ΕΕ συνολικά.

 Όποιος νομίζει ότι μπορεί να διασωθεί πίσω από νέα ψέματα, σε μια στιγμή που θα έπρεπε να καλέσει τους Έλληνες σε μια έκρηξη αλήθειας ανάλογη με εκείνη, τηρουμένων των αναλογιών, του Τσώρτσιλ το 1940, όταν υποσχόταν στους Βρετανούς «αίμα και δάκρυα», δεν θα έχει καταλάβει ούτε που πατά, ούτε που πηγαίνει.