Από το Γρανάζι
«Η Ιρλανδία είναι το υπόδειγμα για την Κύπρο», δήλωνε πριν λίγες μέρες με ύφος χιλίων καρδιναλίων ο ΥΠΟΙΚ Χάρης Γεωργιάδης. Στη κατάληξη των δηλώσεων του τόνιζε ότι «ενώ η Ιρλανδία είχε σχεδόν χρεοκοπήσει, εφάρμοσε πρόγραμμα αποτελεσματικών μεταρρυθμίσεων και είναι σήμερα η ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στην ευρωζώνη».
Συνάδουν οι δηλώσεις του ΥΠΟΙΚ με την πραγματικότητα; Το πρώτο σκέλος των δηλώσεων του συνάδει μερικώς. Όντως, η Κύπρος ακολουθεί κατά γράμμα το ιρλανδικό μοντέλο. Όμως αυτό δεν παρατηρείται μόνο στην εποχή της μιζέριας και της κρίσης των δύο αυτών οικονομιών αλλά πολύ πριν αυτές οι δύο οικονομίες καταρρεύσουν και τεθούν σε καθεστώς μνημονίου.
Τόσο η Ιρλανδία όσο και η Κύπρος εδώ και δεκαετίες αποτελούν «παράδεισο» για το φοροδιαφεύγoν πολυεθνικό κεφάλαιο, προσφέροντας σε αυτό πλήρη εχεμύθεια. Τα προηγούμενα χρόνια της ιρλανδικής και κυπριακής «ευμάρειας» ήταν αποτέλεσμα της παγκόσμιας υπερσυσσώρευσης πολυεθνικού κεφαλαίου, μέρος του οποίου διακλαδώθηκε και στο τραπεζικό σύστημα των δύο αυτών χωρών.
Τόσο η ιρλανδική, όσο και η κυπριακή καπιταλιστική φούσκα βασίστηκε στο ιδιωτικό χρέος. Σχεδόν το 50% του ιδιωτικού τους χρέους απαρτίζεται από μη εξυπηρετούμενα δάνεια των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων και νοικοκυριών τους. Και στις δύο περιπτώσεις το κράτος τους ανακεφαλαιοποίησε τραπεζικούς κολοσσούς (κολοσσούς τόσο σε μέγεθος όσο και σε προβλήματα) για να τους δουν μετά να καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις τους -που δρουν ως γνήσιοι συνεχιστές της συνεργασίας με την κάθε λογής αποικιοκρατία, κλασική και μεταμοντέρνα- περνάνε ως είθισται το λογαριασμό στα λαϊκά στρώματα μέσω της μείωσης μισθών και συντάξεων, μέσω της φοροεπιδρομής και της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους.
Δημόσιο χρέος, ανεργία και εξαθλίωση: η συνταγή της «επιτυχίας»
Αν και στην περίπτωση της Ιρλανδίας δεν εφαρμόστηκε κούρεμα καταθέσεων, το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 20%. Στην Κύπρο που εφαρμόστηκε για πρώτη και μοναδική φορά μέχρι σήμερα κούρεμα καταθέσεων, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 10% μέσα σε ένα χρόνο. Το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007, στο 121% του ΑΕΠ σήμερα. Αντίστοιχα για την Κύπρο το δημόσιο χρέος της από το 48,3% του ΑΕΠ που ήταν το 2008 ακολούθησε ακριβώς την ίδια πορεία του ιρλανδικού και σχεδόν έχει εξισωθεί με αυτό.
Η ανεργία και στις δύο χώρες καλπάζει πάνω από το 17% και είναι κατά πολύ μεγαλύτερη στους νέους. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ετήσιος ρυθμός αύξησης της μετανάστευσης από την Ιρλανδία έχει ξεπεράσει ακόμα και την περίοδο του «Μεγάλου Λοιμού»*. Συγκεκριμένα, το σύνολο αυτών που εγκαταλείπουν την Ιρλανδία, αν αφαιρεθεί ο αριθμός των ανθρώπων που εισέρχονται σε αυτήν (η καθαρή μετανάστευση δηλαδή), αγγίζει τους 35 χιλιάδες. Σχεδόν το 20% του ιρλανδικού πληθυσμού ηλικίας 18-45 έχει μεταναστεύσει.
Πληθυσμιακά η Ιρλανδία είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από την Κύπρο. Δεν είναι και τεράστια η διαφορά τους. Έχει σημασία το γεγονός ότι ο κάθε λογής ευρωλιγούρης, ντόπιος και ξένος, επικαλείται το μοντέλο της Ιρλανδίας ως το υπόδειγμα για τη χρεωμένη οικονομία του; Μα φυσικά! Ένα μικρό σχετικά κράτος όπως η Ιρλανδία, παρά την υποτιθέμενη κρίση χρέους της, εξακολουθεί να συσσωρεύει πολυεθνικό κεφάλαιο (όπως πχ επενδύσεις της Google) και αυτό είναι αποτέλεσμα της μείωσης του μοναδιαίου κόστους εργασίας και της ταυτόχρονης αύξησης της ανεργίας και της ημιανεργίας (jobless economic growth). Όταν ακούγεται και ξανά ακούγεται η έννοια της ανταγωνιστικότητας για την ιρλανδική οικονομία, αυτό που εννοείται είναι η αύξηση της ποσόστωσης του κέρδους του κεφαλαίου και η υλική εξαθλίωση των δυνάμεων της εργασίας. Τα μνημόνια απλώς εντείνουν την επίσπευση αυτής της διαδικασίας.
Παρόλα αυτά ο Κύπριος ΥΠΟΙΚ Χάρης Γεωργιάδης, ως ένας από τους πολιτικούς εκπροσώπους των πιο αντιδραστικών κύκλων του ευρωπαϊκού και κυπριακού κεφαλαίου, με τη δήλωση του στο πρακτορείο «Ρόιτερ» παραδίδει μαθήματα «διεθνισμού των από πάνω». Συγκεκριμένα δήλωσε: «Με την Ελλάδα υπάρχουν πολιτισμικοί και εθνικοί δεσμοί, αλλά αυτό είναι όλο. Υπήρχε έντονη σύνδεση ανάμεσα στις δύο οικονομίες μέσω του τραπεζικού μας τομέα, η οποία τερματίστηκε πριν από δύο χρόνια. Η Ιρλανδία είναι το υπόδειγμα για την Κύπρο…».
Κάντο όπως οι Ιρλανδοί
Τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει εκατοντάδες διαδηλώσεις σε όλη την Ιρλανδία, με τον κόσμο να διαμαρτύρεται μαζικά ενάντια στη φορολόγηση του νερού. Απέναντι στις εξοντωτικές χρεώσεις που συμφώνησε η κυβέρνηση με τους δανειστές ως μέτρο… για την έξοδο της χώρας από την κρίση το κεντρικό σύνθημα των διαδηλώσεων ήταν «Δεν πληρώνουμε». Η κυβέρνηση προσπάθησε να προλάβει τα χειρότερα και ανακοίνωσε μείωση των υπό επιβολή νέων τελών ύδρευσης, αλλά οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν και μάλιστα εντάθηκαν. Φαίνεται ότι αυτή η επίθεση της κυβέρνησης ήταΙΡΛΑΝΔΙΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ (1)ν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής του ιρλανδικού λαού και οδήγησε στο ξέσπασμα πρωτοφανών για τη χώρα λαϊκών κινητοποιήσεων.
Αν η λύση στα προβλήματα των καπιταλιστών και των κατεστημένων τους βρίσκεται στην «υπερεθνική» τους συστράτευση ενάντια στον κόσμο της δουλειάς, η απάντηση του μπορεί να είναι μόνο ο πραγματικός διεθνισμός. Αυτός των από κάτω… Σε αυτό το επίπεδο και μόνο ας ακολουθηθεί το υπόδειγμα της Ιρλανδίας.
* Ο «Μεγάλος Λοιμός» ήταν μία περίοδος μαζικής πείνας, επιδημιών και μετανάστευσης στην Ιρλανδία μεταξύ 1845 και 1852 και οφείλεται κυρίως στη ληστρική βρετανική αποικιοκρατική πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου